ŁASTAWIECKI KAZIMIERZ, aktor, reżyser, dyrektor teatru
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ ŁASTAWIECKI, właściwie Kazimierz Zieliński (11 II 1934 Marianowo – 27 XI 1983 Gdańsk), aktor, reżyser, dziennikarz, dyrektor teatru. Absolwent Liceum Ogólnokształcącego w Środzie Wielkopolskiej. W 1956 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Krakowie, przez rok asystent Mieczysława Kotlarczyka. W latach 1957–1960 aktor w Teatrze Polskim i Teatrze Nowym w Poznaniu, związany z ruchem studenckim. Występował w Teatrze Satyry przy Estradzie Satyrycznej w Poznaniu.
W okresie 1960–1965 był aktorem i reżyserem Teatru Wybrzeże. W latach 1965–1969 członek Miejskiej Rady Narodowej ( Rada Miejska). W 1967 zdał eksternistycznie egzamin reżyserski. Jako reżyser na scenie zawodowej zadebiutował na Scenie Kameralnej w Sopocie, gdzie zrealizował Kwiaty polskie Juliana Tuwima (luty 1962), w adaptacji Róży Ostrowskiej. W latach 1969-1970 reżyser w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. W latach 1972–1979 aktor, reżyser, dyrektor i kierownik artystyczny Teatru Ziemi Gdańskiej (Teatru Dramatycznego) w Gdyni, debiutem reżyserskim w tym teatrze był Fircyk w zalotach Franciszka Zabłockiego.
Preferował repertuar polski (między innymi Stanisław Grochowiak, Lęki poranne; Wiesław Myśliwski, Ułani). Zwolennik teatru monumentalnego, swoją wizję musiał przystosować do skromnych warunków teatru (w gdyńskim Domu Rzemiosła przy ul. 10 Lutego). Zagrał wiele ról drugiego planu. Miał „doskonałą dykcję i wyrazistość gestu teatralnego”. Zagrał tytułową rolę w przedstawieniu Wielki Fryderyk Adolfa Nowaczyńskiego w Teatrze Dramatycznym w Gdyni, za którą otrzymał nagrodę teatralną wojewody gdańskiego w 1980. Jedną z ostatnich ról była postać Dyrektora Teatru w symbolicznym spektaklu pt. Dwa teatry Jerzego Szaniawskiego w reżyserii Waleriana Lachnitta, poprzedniego dyrektora tego teatru.
Jako reżyser współpracował ze scenami dramatycznymi i muzycznymi w kraju. Reżyserował gościnnie w Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej, Teatrze Muzycznym w Gdyni, w teatrach w Bydgoszczy, Olsztynie i Elblągu. Współpracował z Bałtycką Agencją Artystyczną, pisał scenariusze widowisk i monodramów dla młodzieży. W Klubie Studentów Wybrzeża Żak założył teatr Uwaga 61, gdzie był reżyserem. Jednoroczna działalność tego teatru wsparta była o teksty zaangażowane politycznie. Zrealizowano trzy premiery (nagradzane Wołanie do Mungu, Portret ludobójcy i Listy z więzień). Współpracował z Teatrem Rozmów jako reżyser dwóch spektakli (Nikita Bałmaszow według Isaaka Babla i Kondukt Bohdana Drozdowskiego). Założył i prowadził w latach 1963–1974 Teatr przy Stoliku.
W okresie 1965–1971 kierownik artystyczny i reżyser gdańskiego ośrodka telewizji, gdzie wyreżyserował 10 spektakli. Był też realizatorem teatru telewizji. W latach 1974-1977 reżyserował także sztuki Kazimierza Radowicza dla Teatru Polskiego Radia. W sezonie 1983–1984 objął kierownictwo literackie Teatru Muzycznego w Gdyni. Od 1963 przez 20 lat współpracował z „Dziennikiem Bałtyckim”, publikując felietony o problematyce politycznej, literackiej i filozoficznej, pisał o ludziach teatru i prezentował artykuły przedpremierowe. O teatrze pisał także na łamach „Liter”. Kawaler „Orderu Uśmiechu". Laureat Nagrody Widzów im. Tespisa w IV Plebiscycie Widzów Teatru Dramatycznego za reżyserię spektaklu „Pieśń ujdzie cało” (1976).
Żonaty z Barbarą Kanold, publicystką, pedagogiem (wicedyrektor gdańskiej Szkoły Baletowej), autorką artykułów z dziedziny baletu, teatru i kultury oraz książek, między innymi o Janinie Jarzynównie-Sobczak (Rozmowy o tańcu, 2003), Stanisławie Michalskim, Konstantym Andrzeju Kulce i innych.
