AMBROS ZYGMUNT, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ZYGMUNT AMBROS (22 XII 1907 Zabłotowice, powiat żydaczowski, województwo stanisławowskie (obecnie Ukraina) – 12 III 1963 Warszawa), profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG), twórca gdańskiej ortopedii po II wojnie światowej. W 1933 absolwent Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W latach 1934–1937 pracował we Lwowie, gdzie po studiach zatrudniono go na Oddziale Chirurgiczno-Ortopedycznym Szpitala Ubezpieczalni Społecznej. 30 VI 1937 uzyskał stopień doktora medycyny na podstawie pracy Regeneracja tkanki kostnej. Od 1938 starszy asystent Instytutu Chirurgii Urazowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej był starszym asystentem Oddziału Chirurgicznego warszawskiego Szpitala św. Ducha przy ul. Elektoralnej 12, jednocześnie pełnił tam służbę jako porucznik korpusu sanitarnego Armii Krajowej; po powstaniu warszawskim ewakuował się wraz z rannymi tego szpitala. Po zakończeniu działań wojennych został ordynatorem Oddziału Chirurgiczno-Urazowego w Miejskim Szpitalu dla Dzieci w Warszawie, równocześnie pełnił funkcję ordynatora w Lecznicy Ministerstwa Zdrowia. W 1949 habilitował się na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego na podstawie dorobku i pracy Anatomiczna i czynnościowa naprawa ścięgien ręki, docent.
Od 1954 w Gdańsku, od 1 I 1955 kierownik w tworzonej przez siebie Kliniki Ortopedii AMG, z siedzibą w Szpitalu Miejskim (od 1956 Wojewódzkim). Zorganizował od podstaw nowoczesną, na dobrym poziomie dydaktycznym i naukowym klinikę, zgromadził młody, prężny zespół asystencki (między innymi Jerzy Patyński, Antoni Hlavaty, Leszek Portych, Marian Teleszyński, Leon Birn, Bożena Domańska). Pierwszym efektem pracy tego zespołu było wydanie skryptu z podstaw ortopedii Zarys ortopedii ogólnej. Skrypt (Gdańsk 1957), a końcowym rezultatem opracowanie pierwszego po wojnie podręcznika ortopedii Zarys ortopedii ogólnej (Warszawa 1959). Od 1955 profesor tytularny. 1 IX 1956 zrezygnował ze stanowiska kierownika Kliniki (do 1957 zachowując kierownictwo naukowe) i wrócił do Warszawy, gdzie objął stanowisko ordynatora Oddziału Ortopedyczno-Urazowego w Szpitalu nr 8, w którym pracował do końca życia.
W latach 1954–1959 był kolejno sekretarzem, wiceprezesem i prezesem Głównego Zarządu Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Był członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Ortopedycznego (1957–1963) oraz Francuskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1958–1963). Kilka miesięcy przed śmiercią odbył podróż naukową, zwiedzając ośrodki zajmujące się chirurgią ręki w Anglii, Francji i Austrii.
Mąż Danuty z domu Warchałowskiej (zm. 19 IV 1998), lekarki-specjalistki chorób wewnętrznych. Zmarł po kilkumiesięcznej, ciężkiej chorobie nowotworowej. Pochowany wraz z żoną na Starych Powązkach w Warszawie.
