ASSMANN HERBERT, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
HERBERT ASSMANN (25 XI 1882 Gdańsk – 27 II 1950 Oldenburg, Dolna Saksonia), lekarz. Syn gdańskiego prawnika i sędziego Edwina Roberta Assmanna (1834–1890) i Anny Steimmig (1859–1933). Maturę zdał w 1900 w gdańskim Gimnazjum Miejskim. Studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu i Monachium, kończąc naukę w Królewcu, gdzie w 1905 uzyskał doktorat za pracę o działalności państwowego zakładu higieny w Gdańsku Aus der hygienischen Untersuchungsanstalt der Stadt Danzig (1905). W tym samym roku jako ochotnik zgłosił się do 5. Pułku Grenadierów im. Króla Fryderyka I w Gdańsku, po rocznej służbie i kilku dodatkowych szkoleniach uzyskał w 1909 stopień ordynatora (Oberarzt) rezerwy.
Pracował do 31 III 1907 jako asystent prof. Maxa Askanazego w Instytucie Patologii Uniwersytetu w Genewie, od 15 XI 1907 do 30 IX 1908 jako asystent Ludwiga Lichtheima w Klinice Medycznej Uniwersytetu w Królewcu, od 1 X 1908 do 30 IX 1912 jako starszy asystent prof. Waltera Rindfleischa na Oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala Miejskiego w Dortmundzie. W 1913 habilitował się z zakresu chorób wewnętrznych w Klinice Medycznej Uniwersytetu w Lipsku. I wojnę światową, służąc między innymi w lazarecie polowym w Karlsruhe, zakończył w stopniu lekarza sztabowego (Stabsarzt), odznaczony Krzyżem Żelaznym II. klasy oraz Krzyżem Honorowym dla Walczących na Froncie (Ehrenkreuz für Frontkämpfer). Po powrocie do Lipska był docentem prywatnym tej uczelni, od 1927 profesorem patologii i terapii. Specjalizował się w wykorzystaniu aparatury rentgenowskiej do leczenia schorzeń płuc i narządów jamy brzusznej. Był prekursorem tych metod terapeutycznych w medycynie, autorem cenionych podręczników medycznych (w Niemczech do 1950 po siedem wydań), między innymi Die klinische Röntgendiagnostik der inneren Erkrankungen (Kliniczna diagnostyka rentgenowska chorób wewnętrznych, 2 tomy, Leipzig 1922) i Lehrbuch der inneren Medizin (Podręcznik chorób wewnętrznych, 2 tomy, Berlin 1931). W 1931 został powołany na profesora i kierownika Kliniki Internistycznej uniwersytetu w Królewcu, gdzie prowadził badania nad gruźlicą, odkrywając jedno z ognisk tej choroby, zwanym odtąd „ogniskiem Assmanna“.
Od 1914 członek Niemieckiego Towarzystwa Chorób Wewnętrznych (Deutsche Gesellschaft für Innere Medizin, DGIM), od 1932 członek Leopoldiny. Po I wojnie światowej wstąpił do paramilitarnej i nacjonalistycznej organizacji „Stahlhelm”, w 1934 do SA, popierał narodowy socjalizm i jego Neue Deutsche Heilkunde (Nową Politykę Zdrowotną), opowiadał się jednak przeciwko dyskryminacji Żydów. Wiosną 1945, już po zdobyciu miasta przez Rosjan, ewakuował się do Niemiec, został szefem oddziału Wewnętrznego Ewangelickiego Szpitala Czerwonego Krzyża w Oldenburgu. Był wprawdzie ceniony za badania nad gruźlicą i rentgenoterapią, jednak jego dwuznaczna postawa przed 1945 uniemożliwiła mu kontynuację pracy naukowej i zajmowanie wyższych stanowisk w strukturach medycznych.
14 VIII 1909 ożenił się ze swoją kuzynką Eleonorą Anną Steimmig (ur. 6 V 1888 Gdańsk), córką Rudolfa Steimmiga. Ojciec Wolfganga (ur. 5 II 1913), Elisabet (ur. 25 V 1910), Gerharda (ur. 25 VI 1916), Horsta (ur. 24 XI 1920) i Gudrun (ur. 4 V 1925).
