BÜCHER CHRISTIAN BERNHARD, pastor
| < Poprzednie | Następne > |
CHRISTIAN BERNHARD BÜCHER (Bücherus) (zm. 2 IV 1734 Gdańsk), pastor kościoła św. Bartłomieja i kościoła św. Katarzyny. Syn profesora Friedricha Christiana Büchera. W maju 1702 zapisany do przedostatniej klasy (secundy) Gimnazjum Akademickiego, m.in. w 1707 jako oponent dołączył swój gratulacyjny wiersz do drukowanej dysputy końcowej Thomasa Willera. 31 VII 1710 pod kierunkiem Samuela Schelwiga prowadził dysputę teologiczną De sensu Scripturae S. Literali Verae Notitiae Theologicae in rrregenitis principio.
W 1714 student uniwersytetu w Wittenberdze, magister filozofii, od 1715 adiunkt Wydziału Filozofii tamże (m.in. w tym roku, w obecności króla Augusta II, nadzorował dysputę prowadzoną przez związanego później z kościołem św. Katarzyny Johanna Daniela Unselta i napisał przemowę do dzieła Andreasa Charitiusa Commentatio historico-literaria de viris eruditis Gedani ortis, speciatim iis, qui scriptis inclaruerunt (Rozprawa historyczno-literacka o uczonych gdańskich, zwłaszcza tych, którzy wsławili się swoimi pismami)).
W latach 1720–1730 diakon w kościele św. Katarzyny, w 1730 pastor kościoła św. Bartłomieja, jeszcze w tym samym roku objął urząd pastora kościoła św. Katarzyny i piastował go do śmierci. Autor pism teologicznych, m.in. Dissertatione historica de enthusiasmo montanistarum … (Vitembergae 1715). W 1717 z ramienia gdańskiego Ministerium Duchownego oceniał efekt prac nad publikacją nowego, jednolitego śpiewnika (zob. kancjonał), Danziger Gesangbuch. W 1724 był uczestnikiem sporu o powołanie w szeregi gdańskich duchownych syna prepozyta pomorskiego Wagnera (szczegóły: Bartholomaeus Haucke).
Żonaty był z Johanną Helene, córką Johanna Georga Meißnera (1655–1740), pastora w Kowarach (Schmiedeberg), późniejszego superintendenta w Schlieben, i ożenionej z nim w 1685 Johanny Salome z domu Oerschel. Miał córkę Johannę Christianę (1728/1729–1752), która w 1749 wyszła za urzędnika Johanna Georga Becka i zmarła rodząc ich jedyne dziecko (także zmarłego wkrótce syna Christiana Augusta), a także synów: Johanna, 16 VI 1738 zapisanego do przedostatniej klasy (secundy) gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, 23 VIII 1742 biorącego udział w dyspucie prowadzonej pod kierunkiem Alberta Menona Verpoortenna przez Aegidiusa Ernsta Lincka (pasierba wspomnianego wyżej Thomasa Willera), od 1743 studenta w Jenie, od 1747 w Wittenberdze, w 1749 magistra filozofii i teologii, w 1750 magistra legens (tytuł dający prawo głoszenia wykładów na uniwersytetach) i adiunkta Wydziału Filozofii w Wittenberdze, w 1770 licencjata, następnie doktora teologii, pastora i superintendenta w Jenie; oraz Christiana Bernharda, 26 II 1750 zapisanego do drugiej klasy (secundy) Gimnazjum Akademickiego, 17 V 1753 oponenta w dyspucie Fabvlarem historiam de Baccho ex Mosaica confictam havd esse, contra Hvetivm aliosqve dispvtant, prowadzonej przez Jacoba Ernsta Roehra z Gdańska pod kierunkiem Gottlieba Wernsdorffa, następnie studenta w Wittenberdze, w 1754 magistra filozofii, w 1756 magistra legens, od 1758 adiunkta Wydziału Filozofii w Wittenberdze, od 1752 członka Deutsche Gesellschaft der Wissenschaften zu Danzig (zob. towarzystwa literackie w Gdańsku w XVIII wieku).
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 276, 325, 336.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 149.
