BŁASZKOWIAK STANISŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW BŁASZKOWIAK (10 XI 1893 Radzewo, województwo poznańskie – 9 XI 1975 Gdańsk), specjalista budowy mostów, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn cieśli Franciszka i poślubionej w 1892 w Śnieciskach (powiat Środa Wielkopolska) Józefy z domu Nawrot. Brat technika budowlanego Józefa, cieśli Stefana, kamieniarza Ignacego, stolarza Alojzego, Marii po mężu Duszczak i nauczycielki Martyny po mężu Pietraszewską.
W latach 1900–1903 uczył się w szkole ludowej w Bninie, w 1903–1913 w gimnazjum w Śremie, w 1913–1916 studiował na Wydziale Inżynierii Technische Hochschule w Berlinie-Charlottenburgu. Po uzyskaniu półdyplomu służył w wojsku niemieckim jako saper, w 1919 (od 10 kwietnia do 16 sierpnia) w Wojsku Polskim, następnie pracował w Towarzystwie Robót Inżynieryjnych, między innymi przy budowie kolei Kokoszki–Gdynia oraz Strzałów–Kutno. W latach 1921–1925 studiował w Technische Hochschule Danzig, podczas studiów działał w Polskiej Korporacji Akademickiej „Związek Akademików Gdańskich Wisła”. Był także pracownikiem kontraktowym Polskich Kolei Państwowych (PKP) w Gdańsku (1923–1925).
W 1929, już na pełnym etacie, został kierownikiem Działu Podtorza i Mostów w Wydziale Drogowym Dyrekcji Kolei w Gdańsku, przeniesiony do Torunia (1929–1938). Kierował tam wzmocnieniem mostu kolejowego (1929). W latach 1938–1939 w Poznaniu, podczas okupacji wysiedlony do Częstochowy, pracował jako księgowy w fabryce pończoch „Ziegler i Silberger”, mieszkał następnie w Krakowie, gdzie od 27 XII 1940 do 1 X 1944 pracował na kolei (Generaldirektion der Ostbahn (Dyrekcja Generalna Kolei Wschodniej)), przygotowując jednocześnie pracę doktorską.
Od 25 I 1945 pracował w PKP w Krakowie, następnie od 15 II 1945 w Poznaniu, w Dziale Mostów Dyrekcji Kolei. Od 1 IV 1945 był także nauczycielem w poznańskim Liceum Drogowym i od 15 IV 1946 do 30 IX 1946 w Szkole Inżynierskiej. Od 1 X 1946 w Gdańsku profesor kontraktowy w Katedrze Budowy Mostów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, jednocześnie od 1 V 1947 do 31 VIII 1949 pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku. Od 1947 doktor na podstawie pracy Przyczynki do metody Crossa, od 1949 profesor tytularny, od 1960 profesor zwyczajny. Od grudnia 1952, po podziale Katedry Teorii i Budowy Mostów, był kierownikiem Katedry Mostów Stalowych. Od 1964 na emeryturze.
Specjalista budowy mostów, znawca dziedziny rusztów mostowych, drgań i wyboczeń ustrojów prętowych. Autor m.in. pracy Metoda Crossa. 82 przykłady (1948; wyd. poszerzone przy współpracy Zbigniewa Kączkowskiego, 1959, wznowienia 1961 i 1963), wydanej w języku niemieckim rozprawy poświęconej uwzględnieniu pełzania w ustrojach zespolonych (Bestimmung der Größtdurchbiegung eines parallelgurtigen Vierendeelträgers, 1956). W katedrze, którą kierował, zorganizował laboratorium elastoplastyczne i przewoźne laboratorium do badań w terenie, zdobyte doświadczenia wykorzystywano w badaniach pochylni i kadłubów statków.
Od 1951 członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1936) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1957). Uhonorowany m.in. Nagrodą im. Feliksa Jasińskiego Polskiej Akademii Nauk za prace dotyczące metod kolejnych przybliżeń (1961).
Żonaty był z Heleną z domu Pellowską (ur. 16 V 1899). Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Kórniku.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 91.
