BABICKI KRZYSZTOF, reżyser
| < Poprzednie | Następne > |
_z_G%C3%BCnterem_Grassem.jpg)
z Günterem Grassem
KRZYSZTOF BABICKI (ur. 19 VII 1956 Gdańsk), reżyser. Syn Jerzego (11 X 1931 Lwów – 10 X 2013 Gdańsk), lekarza pediatry, absolwenta Akademii Medycznej w Gdańsku, w 1956–1991 pracownika Kolejowej Służby Zdrowia, od 1968 kierownika przychodni kolejowej przy Dworcu Gdańsk Główny (obecnie Central Hotel), od 1976 dyrektora Obwodu Lecznictwa Kolejowego i Szpitala Kolejowego, harcmistrza ZHP, członka PZPR, wieloletniego wiceprezesa BKS Lechii Gdańsk, i Marii (15 VIII 1933 Wilno – 6 V 2009 Gdańsk), absolwentki bibliotekoznawstwa na Uniwersytecie we Wrocławiu. Brat Iwony (ur. 2 VIII 1958) żony Wojciecha Bonisławskiego, lekarki, specjalistki dermatologii i wenerologii.
Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego, polonistyki na Uniwersytecie Gdańskim (UG) (1979) i reżyserii w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie (1982). W latach 1972–1975 współzałożyciel i reżyser licealnego Teatru Jedynka, gdzie zrealizował m.in. Śmierć Kopernika według własnego scenariusza, Odprawę posłów greckich Jana Kochanowskiego, Drugi pokój Zbigniewa Herberta, Personę według Ingmara Bergmana, Małego księcia według Saint Exupéry’ego, Antygonę Sofoklesa i wielokrotnie nagradzany spektakl Baczyński, oparty na montażu tekstów poety. Po podjęciu studiów przekształcił teatr w funkcjonujący w latach 1976–1981 przy UG Studencki Teatr Jedynka, gdzie wystawiał sztuki według własnych scenariuszy, m.in. przygotowany jeszcze w okresie liceum Upadek według Alberta Camusa (1976), następnie Domek mały (1977), Odejście Głodomora według Tadeusza Różewicza (1978), i układające się w teatralny tryptyk – Diagnoza (1979), Odzyskać przepłakane lata (1980), Powrót do raju (1981).
Debiutował jako reżyser w 1982 w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie spektaklem Hiob we własnej adaptacji.
Od 1982 reżyser w Teatrze Wybrzeże, w latach 1991–1994 jego kierownik artystyczny. Jednocześnie w 1984–1992 reżyser w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie. Od 2000 dyrektor artystyczny Teatru im. Juliusza Osterwy w Lublinie, od 2011 Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni.
W Teatrze Wybrzeże reżyserował m.in. Sonatę widm Strindberga (1982), Kordiana Słowackiego (1982), Pułapkę Różewicza (1984), Wiśniowy sad Czechowa (1985), Wallensteina Schillera (1987, prapremiera polska), Hioba na podstawie Biblii (1990), Antoniusza i Kleopatrę Shakespeare’a (1992), Kobietę i morze Ibsena (1992), Godzinę kota Enquista (1993), Trzy siostry Czechowa (1995), Wszystko dobre, co się dobrze kończy Shakespeare’a (1998), Don Carlosa Schillera (2003), Parawany Geneta (2006). Poza przestrzenią teatru, w mieszkaniu prywatnym, wystawił Wróżby kumaka według Güntera Grassa (2000), w scenerii kościoła św. Jana Tragedię o bogaczu i Łazarzu (2001) – moralitet z 1643 gdańskiego autora Jana Gulińskiego.
Po objęciu stanowiska w Gdyni, wystawił na tej scenie m.in.: Rock'n'Roll Toma Stopparda (2011), Idąc rakiem Güntera Grassa (2012), Pokojówki Jeana Geneta (2013), Kolibra lot ostatni Pawła Huelle (2014), Biesy Fiodora Dostojewskiego (2014), Żółtą łódź podwodną Pawła Huelle (2015), Z życia glist Pera Olova Enquista (2016), Kursk Pawła Huelle (2017), Zabójstwo króla Piera Paolo Pasoliniego (2018), Przygody Remusa Aleksandra Majkowskiego (2019),
Nastazja wychodzi za mąż Fiodora Dostojewskiego (2020), Arszenik i stare koronki Josepha Kesselringa (2021) oraz Nabucco Giuseppe Verdiego w Operze Bałtyckiej (2017). Realizował spektakle telewizyjne i teatralne w kraju, m.in. w Katowicach, Lublinie, Poznaniu, Wrocławiu i za granicą, między innymi w Finlandii, Holandii, Korei Południowej, Niemczech, Rosji. Wśród ponad 20 spektakli zrealizowanych dla Teatru Telewizji wystąpił jako aktor, grając Henryka „buddystę”, w sztuce Ostatnie lato albo pierwsza pieczęć Jacka Antoniego Zielińskiego w reżyserii Mikołaja Grabowskiego (20 III 1989). Dla Teatru Polskiego Radia wyreżyserował Zawsze się gdzieś wypływa Pawła Huelle (11 XI 2015).
Odznaczony m.in. Srebrnym (1986) i Złotym (1996) Krzyżem Zasługi, Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze „Gloria Artis” (2006), odznaką "Zasłużony dla województwa lubelskiego" (2006), Medalem Księcia Mściwoja II (2001). Laureat między innymi Nagrody im. Hugona Morycińskiego dla młodego twórcy za reżyserię przedstawienia Sonata Widm Augusta Strindberga w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku na 24. Festiwalu Teatrów Polski Północnej w Toruniu (1982), nagrody głównej za adaptację i reżyserię przedstawienia Już prawie nic według Jerzego Andrzejewskiego i za twórcze dokonania inscenizacyjne reżysera najmłodszego pokolenia na 24. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych (1984), nagród prezydenta miasta Gdańska (1985, 1988), Nagrody im. Wandy Siemaszkowej za reżyserię przedstawienia Wiśniowy sad Antoniego Czechowa w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku na 26. Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych (1987), Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1986), nagród wojewody gdańskiego za reżyserię przedstawień (1991, 1993, 1995), Gdańskiej Statuetki Pegaza oraz Nagrody Ministra Kultury i Sztuki na 29. Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form w Szczecinie – obie za reżyserię przedstawienia Godzina kota Pera Olova Enquista w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1994), Katowickiej Złotej Maski za reżyserię przedstawienia Intryga i miłość Fryderyka Schillera w Teatrze Śląskim w Katowicach (2000), wyróżnienia za reżyserię przedstawienia Demokracja Michaela Frayna w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku na 5. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu (2005), nagrody marszałka województwa lubelskiego z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru (2006), nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 25-lecia pracy twórczej (2007), Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Pomorskiego dla najlepszego przedstawienia roku – dla spektaklu Idąc rakiem w Teatrze Miejskim w Gdyni (2013), Nagrody Teatralnej Marszałka Województwa Pomorskiego za reżyserię Lotu nad kukułczym gniazdem (2016) i za reżyserię spektaklu Pułapka Tadeusza Różewicza w Teatrze Miejskim im. Witolda Gombrowicza w Gdyni (2022).
Żonaty z Moniką (ur. 1976), absolwentką Studium Aktorskiego przy Teatrze im. Stefana Jaracza w Olsztynie (1998), w latach 1999–2011 aktorką Teatru im. Juliusz Osterwy w Lublinie, od 2011 Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni. Ojciec Julii, Zofii i Anny.
