BAJDUSZEWSKI HENRYK, inżynier telekomunikacji, działacz społeczny
| < Poprzednie | Następne > |
HENRYK WINCENTY BAJDUSZEWSKI (19 I 1924 Bydgoszcz – 18 IX 2022 Gdańsk), inżynier telekomunikacji, działacz społeczny. Syn Wincentego, plutonowego WP, powstańca wielkopolskiego i żołnierza wojny polsko–rosyjskiej, oraz Marianny z domu Iwańskiej. Od 1927 mieszkał w Toruniu, od 1937 był uczniem tamtejszego gimnazjum, do chwili wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy. Od 1934 należał do ZHP.
W czasie wojny pracował m.in. w piekarni. W 1943 został wcielony do Wehrmachtu, przebywał we Francji, w Normandii dostał się do niewoli amerykańskiej. Przewieziony do Neapolu, wcielony został do II Korpusu Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, starszy strzelec, absolwent Kursu Mechaników w Centrum Wyszkolenia Wojsk Pancernych. Po demobilizacji od sierpnia 1945 w Anglii, w grudniu 1946 przez Gdańsk i obóz w Narwiku powrócił do Torunia. Po ukończeniu kursu teletechnicznego w Szczecinie od lipca 1947 pracował w Rejonowym Urzędzie Telefoniczno–Telegraficznym w Poznaniu. 1 IX 1947 zdał egzaminy maturalne w poznańskim Technikum Łączności.
21 V 1949 skierowany do pracy w Rejonowym Urzędzie Telefoniczno–Telegraficznym w Gdańsku. Od 1 X 1951 kierownik techniczny w centrali międzymiastowej. W latach 1949–1955 studiował na Wydziale Elektrycznym Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej przy Politechnice Gdańskiej, inżynier łączności o specjalności techniki przenoszenia przewodowego. W latach 1955–1957 nauczyciel w Technikum Łączności w Gdańsku, był kierownikiem Pracowni Elektrycznej i Teletechnicznej. W 1957 został pełnomocnikiem dyrektora Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Gdańsku do spraw organizacji Rejonowego Urzędu Telekomunikacyjnego w Elblągu, naczelnikiem tego urzędu był do 1959. W latach 1959–1974 był dyrektorem Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych, od 1975 do 1977 pracował w Biurze Projektów „Biprotechma” na stanowisku starszego projektanta oraz kierownika pracowni kontroli technicznej projektów. W 1977–1981 był dyrektorem Przedsiębiorstwa Robót Instalacyjno-Montażowych Budownictwa Rolniczego w Gdańsku. Od 1982 do 1989 pracował w Okręgu Poczty i Telekomunikacji w Gdańsku, od 1985 jako zastępca dyrektora. Od 31 XII 1988 na emeryturze.
Od 1956 należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), w tym samym roku zorganizował koło SEP w Technikum Łączności w Gdańsku i był jego przewodniczącym. W 1960 wybrany do Zarządu Gdańskiego Oddziału SEP, w 1966 został prezesem tego Oddziału i funkcję tę pełnił przez 14 lat, do 1979. Działał też na rzecz powołania Oddziału Elbląskiego SEP. W latach 1972–1973 i 1975–1978 zasiadał w Zarządzie Głównym SEP. Od 1964 do 1988 był członkiem Prezydium Oddziału Gdańskiego Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT), w 1966–1969 jego wiceprezesem. Brał udział w pracach związanych z budową gdańskiego Domu Technika.
W latach 1982–1990 członek Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Od 1991 członek Związku Kombatantów Rzeczypospolitej i Byłych Więźniów Politycznych, od 2002 wchodził w skład wojewódzkiego Zarządu tej organizacji, pełnił funkcję wiceprezesa. Należał do Pomorskiej Rady do spraw Kombatantów, był jej przewodniczącym i członkiem Kolegium do spraw Dziedzictwa Kulturalno-Historycznego przy marszałku województwa pomorskiego. Awansowany do stopnia kapitana w stanie spoczynku. Autor wspomnień Moje meandry życiowe (Gdańsk 2022).
Odznaczony brytyjskim Medalem Wojny (War Medal 1939–1945), brytyjską Gwiazdą Italii (Italy Star, 1945), Krzyżem Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Złotym Krzyżem Zasługi (1965), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1971), oraz odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1971), „Za Zasługi dla Gdańska”, „Za zasługi dla województwa elbląskiego”, „400 lat Poczty Polskiej”, złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności”, srebrnymi i złotymi odznakami SEP i NOT, medalem „Pro Patria” (2002), Komandorią Za Wybitne Zasługi dla Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych (2019). Uchwałą Zarządu Głównego SEP z grudnia 1991 otrzymał tytuł „Zasłużonego Seniora SEP” oraz godność członka honorowego tej organizacji. W 1995 uzyskał status Weterana Walk o Niepodległość. W 2022 otrzymał Złoty Krzyż Orderu Virtuti Militari i Złoty Krzyż Grunwaldu.
Był żonaty z Jadwigą z domu Kasprowicz (22 VIII 1924 – 11 XI 2009 Gdańsk). Pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Bajduszewski Henryk, Moje meandry życiowe, Gdańsk 2022 s. 38–41.
Świsulski Dariusz, Meandry życiowe Henryka Bajduszewskiego, Śląskie Wiadomości Elektryczne, nr 5, 2022.
