BENDIG BRUNON, bokser, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNON LEONARD BENDIG (6 X 1938 Chełmno – 15 IX 2006 Gdańsk), bokser (w wagach od muszej przez piórkową, do lekkiej), czterokrotny mistrz Polski, srebrny medalista Mistrzostw Europy, dwukrotny olimpijczyk. Syn Franciszka Mikołaja, z zawodu bednarza, oraz Agnieszki Pałubickiej. Wykształcenie podstawowe, ślusarz narzędziowy. Zawodnik LZS Starogard Gdański (1955–1957), Wisły Tczew (1957–1958), Zawiszy Bydgoszcz (1959–1960), Gedanii Gdańsk (1960–1963), Polonii Gdańsk (1963–1969) i kontynuacji tego klubu Stoczniowca Gdańsk (1970–1971). Wyróżniał się szybkim lewym prostym i dobrą pracą nóg („tańczył” na ringu).
W 1956 (jako zawodnik LZS Starogard Gdański) zdobył w wadze papierowej tytuł wicemistrza Wybrzeża w kategorii juniorów. Za namową trenera Józefa Kruży przeniósł się do Wisły Tczew. W 1957 w mistrzostwach seniorów Wybrzeża zajął trzecie miejsce w wadze muszej. 8 XII 1957 roku debiutował w reprezentacji Wybrzeża w spotkaniu z Wrocławiem 11:9 (przegrał z Milczarkiem). W 1958 wraz z drużyną Wisły Tczew wycofał się z mistrzostw Wybrzeża na znak protestu przeciwko decyzjom sędziów. W tym roku na Mistrzostwach Polski zdobył brązowy medal w wadze muszej, uznany został za najlepszego debiutanta MP.
Powołany do służby wojskowej, występował w I-ligowym Zawiszy Bydgoszcz (pierwsza walka 1 II 1959; zdobył punkty bez walki w spotkaniu z ŁTS Łabędy). W 1959 został mistrzem Pomorza w wadze muszej, zajął drugie miejsce w prestiżowym Turnieju Polskiego Związku Bokserskiego (PZB) i „Trybuny Ludu”, na Mistrzostwach Polski wywalczył srebrny medal w wadze muszej (z uwagi na kontuzję nie został dopuszczony przez lekarza do walki finałowej). W sezonie 1958/1959 z Zawiszą spadł do II ligi. Ostatnią walkę w tym zespole stoczył 27 III 1960 (wygrał z Hajdugą z Gwardii Warszawa). Jako zawodnik Zawiszy powołany został do kadry narodowej przed Igrzyskami Olimpijskimi w Rzymie w 1960 w charakterze sparingpartnera dla zawodników wytypowanych do udziału w IO. Za namową opiekującego się kadrą dr med. Jerzego Moskwy przeszedł z wagi muszej do koguciej i niespodziewanie zajął drugie miejsce w Turnieju Przedolimpijskim (24–25 I 1960, Wrocław) organizowanym przez PZB i „Trybuny Ludu”, pokonując przewidzianych na IO Piotra Gutmana i Zygmunta Zawadzkiego. Decyzją trenera Feliksa Stamma, mimo, że nie walczył jeszcze w reprezentacji Polski, wręczono mu nominację olimpijską. Startując w wadze koguciej na IO w 1960 w Rzymie w pierwszej walce pokonał Johna Sentongo (Uganda), w drugiej Johannesa De Rooija (Holandia), w ćwierćfinale Horsta Raschera (RFN) i zdobył brązowy medal po porażce w półfinale z Olegiem Grigoriewem (późniejszym złotym medalistą).
Po zakończeniu służby wojskowej namawiany był do występów w I-ligowym Wybrzeżu Gdańsk, wybrał jednak II-ligową (ale mającą szansę na powrót do I ligi) Gedanię Gdańsk, w której po raz pierwszy wystąpił w ligowym spotkaniu 6 XII 1960 (wygrał walkowerem w spotkaniu z Pogonią Szczecin). W 1961 mistrz Wybrzeża w wadze piórkowej (wybrany najlepszym technikiem mistrzostw, otrzymał Puchar „Głosu Wybrzeża”), w 1967 wicemistrz Wybrzeża w piórkowej (nie dopuszczony przez lekarza do walki finałowej).
W 1961 brązowy medalista mistrzostw Polski w wadze koguciej, w 1961, 1962 i styczniu 1963 zwycięzca turnieju PZB i „Trybuny Ludu”. Po raz ostatni w barwach Gedanii wystąpił 20 I 1963 (zdobył punkty walkowerem w wadze koguciej z Astorią Bydgoszcz 9:11). Wobec złych wyników zespołu Gedanii w 1962 próbował przejść do I-ligowej Stali Stalowa Wola, wiosną 1963 – po spadku Gedanii do III ligi – wraz z klubowym kolegą Brunonem Wielgoszem otrzymali zgodę na przejście do Polonii Gdańsk, która akurat wywalczyła I-ligowy awans.
W barwach Polonii w lipcu 1963 zdobył tytuł mistrza Polski w wadze koguciej, sukces w tej wadze powtórzył i w 1964, w 1965 został mistrzem Polski w wadze piórkowej. 26 V 1963 startował w Mistrzostwach Europy w Moskwie, w wadze koguciej przegrał pierwszą walkę z Bułgarem Micewem i odpadł. W październiku 1963 wygrał w wadze koguciej Mistrzostwa Bokserskie Armii Zaprzyjaźnionych, pokonując w finale mistrza Europy Grigoriewa (ZSRR), w tym samym roku był zwycięzcą katowickiego turnieju o „Czarne Diamenty”. W czerwcu 1964 był uczestnikiem meczu bokserskiego Europa (bokserzy z Polski, RFN, Holandii, Irlandii Płn.) – Wielka Brytania (12:8, wygrał z Mallonem w koguciej). W lipcu 1964 wygrał w wadze koguciej „III Ogólnopolską Spartakiadę 20-lecia PRL w Boksie”. W październiku 1964 po raz drugi wziął udział w Igrzyskach Olimpijskich w Tokio, po zwycięstwie nad Rainerem Poserem (RFN), przegrał z Karimu Youngiem (Nigeria) i odpadł. W 1965 był też po raz drugi uczestnikiem ME w Berlinie, w wadze piórkowej wygrał kolejno z Kennethem Israelsonem (Szwecja), Constantinem Stanevem (Rumunia), w półfinale z Wolfgangiem Hübnerem (NRD), zdobył srebrny medal przegrywając w finale ze Stanisławem Stiepaszkinem (ZSRR). W tym samym 1965 po raz czwarty wygrał Turniej PZB i „Trybuny Ludu” oraz w piórkowej turniej o „Czarne Diamenty”.
W zespole I-ligowej Polonii debiutował 15 IX 1963 w spotkaniu o Puchar Polski z GKS Wybrzeże (12:8, wygrał z Lemańczykiem), z zespołem w 1964 zdobył brązowy medal w mistrzostwach Polski, w 1969 spadł z nim do II ligi bokserskiej. W 1965 mistrz, w 1966 wicemistrz Wybrzeża w wadze piórkowej, w 1971 mistrz Wybrzeża w wadze lekkiej. W grudniu 1969 (po spadku zespołu do II ligi i z przyczyn osobistych) ogłosił zakończenie kariery. Po blisko roku namówiony, by pomóc drużynie w powrocie do I ligi, początkowo budował formę w rezerwach Stoczniowca (między innymi 25 X 1970 w towarzyskim spotkaniu z MZKS (Arką) Gdynia 9:7, wygrał z Tomczykiem). Wystąpił w decydującej fazie rozgrywek o awans do I ligi (Stoczniowiec wygrał grupę w II lidze i walczył z zespołem awans w dodatkowych eliminacjach z Widzewem Łódź: 6 XII 1970 (4:16, zremisował) i 7 II 1971 (początkowo rewanż planowano na 20 XII 1970, termin przesunięto ze względu wypadki grudnia 1970: 15:5, wygrał). Ostatni ligowy pojedynek w Stoczniowcu stoczył w I lidze 2 V 1971 (wygrał z Harmatą z Gwardii Warszawa) i oficjalnie zakończył karierę (zgodnie z ówczesnymi przepisami PZB zezwalano na start pięściarzom tylko do 35 roku życia).
W reprezentacji Polski wystąpił 21 razy (najwięcej spośród bokserów z Wybrzeża), wygrywając 16 walk i ponosząc 5 porażek. Występował też w reprezentacji Polski II (między innymi 25 II 1959 z Jugosławią B 14:6, wygrał) i w reprezentacji Gdańska (m.in. 10 V 1964 Gdańsk – CDNA Sofia (reprezentacja armii bułgarskiej) 8:12, wygrał). Stoczył w sumie 271 walk, 239 wygrał, 4 zremisował, 28 przegrał.
W konkursie „Dziennika Bałtyckiego” na najpopularniejszego sportowca Wybrzeża zajął trzecie miejsce za rok 1961, drugie za rok 1965. W plebiscycie „Przeglądu Sportowego” zdobył za rok 1965 „Srebrne Rękawice” (dla drugiego w rankingu polskiego boksera roku).
Wyróżniony między innymi tytułem „Zasłużony Mistrz Sportu”, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1960), dwukrotnie srebrnym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, pośmiertnie medalem "Za Zasługi dla Gdańskiego Sportu" (2018). W 1984 swoje sportowe pamiątki (medale, dyplomy, etc.) przekazał do Muzeum Sportu przy Muzeum Historii Miasta Gdańska.
Pod koniec kariery nie potrafił unieść ciężaru popularności, wpadł w nałóg alkoholowy, przeżył wylew krwi do mózgu, cierpiał na częściowy niedowład ciała, po długotrwałej rehabilitacji przeszedł na rentę, korzystał z pomocy Fundacji „Gloria Victis”. Mieszkał w Gdańsku-Przymorzu przy ul. Śląskiej. Pochowany na gdańskim Cmentarzu Garnizonowym.
Od 2012 odbywa się w różnych ośrodkach Wybrzeża (Gniewino, Gdynia) Memoriał im. Brunona Bendiga.
