CUDNY KONSTANTY, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
KONSTANTY CUDNY (26 X 1928 Bielsk Podlaski – 5 VI 2009 Sopot), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Józefa i Wiery z domu Wierzbickiej. W latach 1935–1942 uczeń szkoły powszechnej. Od października 1942 do czerwca 1944 pracował jako pomocnik w stolarni mechanicznej w Bielsku Podlaskim. Po wyzwoleniu miasta uczeń I Gimnazjum i Liceum im. Tadeusza Kościuszki, w 1947 zdał maturę.
Od 1947 studiował na Wydziale Budowy Okrętów PG, magister inżynier w specjalności budowy maszyn okrętowych. W 1952 powołany do zasadniczej służby wojskowej w Marynarce Wojennej, podporucznik, do 1954 był wykładowcą w Szkole Specjalistów Morskich w Ustce. Od 1954 do 1968 kierownik Rejonowego Przedstawicielstwa Wojskowego w Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni. Pełnił m.in. nadzór techniczny nad modernizacją niszczycieli ORP „Burza” i ORP „Błyskawica”, ze strony Dowództwa Marynarki Wojennej w latach 1961–1966 sprawował nadzór nad budową trałowców: ORP „Krogulec”, ORP „Pelikan”, ORP „Flaming”, ORP „Tukan”, ORP „Mewa”, ORP „Rybitwa”, ORP „Orlik”, ORP „Jastrząb”, ORP „Czapla”, ORP „Kormoran” , ORP „Albatros” i ORP „Czajka”.
Od 1969 doktor, na podstawie rozprawy Wpływ stopnia umocnienia na własności mechaniczne stopu AIM g5 stosowanego w konstrukcjach kadłubów okrętowych(przewód na Wydziale Mechaniczno-Technologicznym PG, promotor prof. dr inż. Andrzej Zimniak).
W latach 1969–1986 pracował w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni, po zmianie nazwy uczelni w latach 1987–1991 w Akademii Marynarki Wojennej. Od 1969 do 1972 był kierownikiem Zakładu Podstaw Konstrukcji Maszyn, od 1973 do 1990 kierownikiem Katedry Mechaniki Podstaw Konstrukcji Maszyn. W latach 1969–1977 był zastępcą komendanta Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego ds. naukowych, w 1978–1983 komendantem Instytutu Podstaw Budowy Maszyn Okrętowych, od 1983 do 1991 komendantem Wydziału Mechaniczno-Elektrycznego. Od 1971 docent, od 1973 komandor, od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1990 profesor zwyczajny. Zorganizował nowoczesne laboratoria badawcze, w tym unikalne w Polsce laboratorium badań materiałów konstrukcyjnych i odporności udarowej wyposażenia okrętowego. Po przejściu do rezerwy, w latach 1991–2003 pracownik PG. W 1991 zorganizował na Wydziale Oceanotechniki i Okrętownictwa Zakład Materiałoznawstwa Okrętowego i Oceanotechnicznego, w latach 1994–2003 był kierownikiem Katedry Materiałoznawstwa Okrętowego i Oceanotechnicznego.
Był współtwórcą szkoły naukowej zajmującej się badaniami i wdrożeniem w okrętownictwie nowych materiałów, m.in. wykorzystania miedzi przy produkcji śrub okrętowych, stali małomagnetycznej, stali kadłubowej wysokiej wytrzymałości, stopów aluminium. Autor publikacji na temat metaloznawstwa okrętowego, podstaw konstrukcji maszyn, budowy okrętu, w tym czterech monografii, m.in. Linie wałów okrętowych (Gdańsk 1976), czterech podręczników, m.in. Podstawy konstrukcji maszyn (Gdynia 1983). Przedstawiona w tych podręcznikach metodyka obliczania i konstruowania wałów okrętowych zostały wprowadzona jako obowiązujące w biurach projektowo-konstrukcyjnych Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, Stoczni Gdynia i Stoczni Północnej w Gdańsku. Publikował w „Polish Maritime Research”, „Tribologii”, „Budownictwie Okrętowym”, „The American Socjety for Metal – World Aluminium Abstracts”, „Zeszytach Naukowych Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni”. Był redaktorem trzech monografii, m.in. Metaloznawstwo okrętowe (Gdańsk 2001), współtłumaczem z języka rosyjskiego publikacji Poradnik maszynisty okrętowego (Warszawa 1956), współautorem sześciu patentów. Współpracował z Polskim Rejestrem Statków w Gdańsku w zakresie przepisów dotyczących stopu aluminium, z Zakładem Przemysłu Okrętowego „Techmor” w Gdańsku w produkcji wyrzutni torpedowych DTA-53 dla okrętów podwodnych. Był recenzentem doktoratu honoris causa PG, przyznanego w 1988 prof. Dymitrowi Rostowcewowi, rektorowi Leningradzkiego Instytutu Okrętowego.
W latach 1980–1986 był wiceprzewodniczącym oddziału gdańskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich (SIMP), od 1989 do 1991 doradcą ministra obrony narodowej ds. naukowo-technicznych i rozwojowych Polskiej Marynarki Wojennej. W latach 1981–1987 zasiadał w Radzie Naukowej WSMW, w 1988–1991 w AMW. Od 1987 do 1992 był wiceprzewodniczącym Ośrodka Naukowo-Badawczego Centrum Techniki Morskiej w Gdyni. Członek Komitetu Nauki o Materiałach Polskiej Akademii Nauk (PAN) i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Odznaczony został m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim (1971) i Oficerskim (1988) Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1971). Żonaty był z Walentyną z domu Pietkiewicz (6 VII 1932 – 1 IV 2010), pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
Bibliografia:
50 lat Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa 1945–1995, red. Zbigniew Puhaczewski, Marek Sperski, Gdańsk 1995.
Ciesielski Czesław, Pater Walter, Przybylski Jerzy, Polska Marynarka Wojenna 1918–1980, Warszawa 1992.
Kamiński Jerzy, Współczesne „ptaszki”, czyli historia projektu 206, „Morza, Statki i Okręty” 2008, nr 9, s. 26–28.
Rochowicz Robert, Z dziejów PMW. Rok 1961, „Morza, Statki i Okręty” 1999, nr 6, s. 40–41.
Studia okrętowe w Politechnice Gdańskiej 1945–2005, red. Marek Dzida, Miłosz Frąckowiak, Stanisław Sobkowski, Edward Brzózka, Gdańsk 2005.
Wielebski Stanisław, Kmdr prof. dr inż. Konstanty Cudny, współtwórca Polskiej Marynarki Wojennej, „Przegląd Morski” 2004, nr 10, s. 15-22.
Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny, red. Janusz Kapuścik, t. I, Warszawa 1999, s. 253–254.
