ELLERHOLTZ EMMANUEL, jubiler
| < Poprzednie | Następne > |
EMMANUEL JACOB ELLERHOLTZ (12 XII 1760 Gdańsk – 27 VIII 1807 Gdańsk), jubiler. Wnuk Jacoba, syn złotnika Emmanuela Ellerholtza (30 VIII 1725 – 1 XII 1800), od 1758 mistrza po wykonaniu majstersztyku w pracowni Michaela Schleicha, od 6 IV 1758 posiadającego obywatelstwo Gdańska, starszego cechu złotników w 1781, 1785 i 1795, podstarszego w 1780.
Od 1781 czeladnik, w 1790 uzyskał dyplom mistrzowski pod kierunkiem mistrza Johanna Adama Langego (30 VIII 1712 Gdańsk – 22 II 1799). 14 X 1790 uzyskał obywatelstwo Gdańska. W 1806 kompan (podstarszy), 1807 starszy cechu złotników w Gdańsku (zob. złotnictwo). Mieszkał i prowadził warsztat przy Goldschmiedegasse 1068 (ul. Złotników 3), był także właścicielem kamienicy przy tej samej ulicy nr 1074 (później 9) oraz przy Breitgasse 1064 (ul. Szeroka 27).
Specjalizował się w wyrobach ze srebra, sygnował je znakiem „EIE”. Srebrna łyżeczka z jego sygnaturą znajduje się w zbiorach Muzeum Gdańska. Pochowany na cmentarzu kościoła Bożego Ciała przy obecnej ul. 3 Maja. W 1808–1809 spadkobiercy sprzedali wszystkie należące do niego kamienice.
Złotnikami byli także jego synowie Emmanuel Benjamin Ellerholtz (zapisany na naukę zawodu w 1798) i Carl Ferdinand (1804). Rozpoczętej u ojca nauki jednak nie ukończyli, podobnie jak Carl Gottfried Sachs (zapisany w 1791). Dyplom uzyskał jedynie Johann David Sauer (zapisany w 1805). Czeladnikami byli Johann Jacob Koch, Christian Gottlieb Schubert i Carl Stumpf.
