EPIDEMIA 1945–1946
| < Poprzednie | Następne > |
EPIDEMIA 1945–1946, duru (tyfusu) plamistego, brzusznego i czerwonki, głównie w więzieniu przy ul. Kurkowej ( Areszt Śledczy). Pierwsze zachorowania o charakterze epidemicznym odnotowano po zajęciu Gdańska przez Rosjan w kwietniu 1945. Szczytowy moment zachorowań i zgonów przypadł na lipiec (413 zgonów) i sierpień (269 zgonów). Łącznie zmarło ponad 1100 przetrzymywanych w więzieniu cywilów. Były to głównie osoby pochodzenia niemieckiego, ale także Polacy (w tym Kaszubi), Szwedzi, Ukraińcy i przedstawiciele innych narodowości, dzieci, dorośli i starcy. Ofiarami epidemii byli też funkcjonariusze straży więziennej (znanych jest 12 przypadków).
Ciała zmarłych i umierających wynoszono na jeden z dziedzińców więziennych, gdzie lekarz (najczęściej również więzień) przeprowadzał powierzchowne oględziny medyczne. Po nich rozbierano zakwalifikowanych do zmarłych (bądź będących w stanie agonalnym) i przenoszono do miejsc składowania zwłok. W nocy, przed nadejściem świtu, zwłoki wywożono i zakopywano (przesypując je wapnem) przy skrzyżowaniu ul. Dąbrowskiego i ul. Powstańców Warszawskich. W 2002 badania geotechniczne potwierdziły występowanie w tym miejscu w ziemi kości, szczątków ubioru i wapna, w 2003 miejsce upamiętniono pomnikiem Ofiar Epidemii Chorób Zakaźnych 1945–1946. Wśród ofiar byli między innymi artysta plastyk Robert Carl Gustav Zeuner (zm. maj 1945), proboszcz kościoła św. Mikołaja ks. Magnus Bruski (zm. 9 VII 1945), autor popularnych felietonów Fritz Jaenicke (zm. 27 VII 1945).
