FISZER ANNA, malarka, graficzka, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ANNA FISZER (3 VI 1909 Łomża – 24 XI 2002 Gdańsk), malarka, graficzka, pedagog. W latach 1927–1931 kształciła się w Wyższej Szkole Sztuk Zdobniczych w Warszawie u Tadeusza Noskowskiego i Zofii Butrymowicz, a w okresie 1936–1939 studiowała w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie u Karola Tichego. Podczas II wojny światowej łączniczka Armii Krajowej, uczestniczyła w powstaniu warszawskim. Mieszkała w Katowicach, pracowała jako instruktor wychowania artystycznego w Kuratorium Oświaty; nauczycielka rysunku i malarstwa w Instytucie Robót Ręcznych w Bielsku. Od 1947 współpracowała z Instytutem Wzornictwa Przemysłowego; z Wandą Telakowską tworzyła doświadczalną pracownię malarstwa na jedwabiu w Państwowych Zakładach Jedwabiu Naturalnego w Milanówku. W końcu lat 40. XX wieku w fabryce w Milanówku eksperymentowała w zakresie ręcznego druku na tkaninach ubraniowych z jedwabiu naturalnego, niekiedy w połączeniu z batikiem i malarstwem; wykonywała druki na materiale dla instytucji publicznych (na przykład dla Pałacu Młodzieży w Katowicach, wówczas Stalinogrodzie), prezentowane między innymi na I Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej w 1952.
Od 1950 w Gdańsku; rozpoczęła pracę w kierowanej przez Władysława Lama Katedrze Malarstwa, Rysunku i Rzeźby Politechniki Gdańskiej. W 1966 uzyskała habilitację, docenturę, została kierownikiem Katedry.
W 1. połowie lat 50. XX wieku (socrealizm) inspirowała się naturą i sztuką ludową; na Ogólnopolskich Wystawach Plastyki prezentowała także malarstwo i rysunek. W latach 60. XX wieku w cyklach obrazów sztalugowych i tkanin zachodził proces stopniowego abstrahowania elementów natury w stronę kompozycji geometrycznych, w których jednak został zachowany ślad realnej inspiracji (jodełkowy lub promienisty wzór) oraz indywidualnej, „ręcznej” pracy (przesunięcia linii, nakładanie motywów, światłocieniowe efekty nierównego odcisku pigmentu). Współautorka (z Barbarą Massalską i jej mężem Stanisławem Mizerskim) wielkoformatowej (o wymiarach 16 na 37 m), abstrakcyjnej mozaiki, która od lat 50. XX wieku zdobiła ścianę kina Leningrad (Neptun) od strony ul. Lektykarskiej, dzięki apelom internautów rozebraną i złożoną w składnicy konserwatorskiej przy okazji remontu budynku w lutym 2016. Jej ostatnią realizacją była monumentalna kurtyna w teatrze pod Paryżem.
Prezentowała swoje prace na wielu wystawach indywidualnych (m.in. w Galerii EL w Elblągu (1964), warszawskiej Kordegardzie (1968) czy Biurze Wystaw Artystycznych (BWA) Białystok (1977)) oraz zbiorowych (m.in. w warszawskiej „Zachęcie” (1952, 1954, 1963), Centralnym BWA w Sopocie (1954, 1960, 1961, 1962, 1965, 1968, 1979), Genewie (1957), Lozannie (1962) czy Bremie (1980)). W 1996 w Pałacu Opatów w Oliwie zaprezentowano retrospektywną wystawę jej tkanin oraz malarstwa. Jej prace znajdują się w zbiorach Muzeów Narodowych w Warszawie, Gdańsku i Poznaniu, w Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Muzeum Sztuki Ludowej w Warszawie, Instytucie Polskie Akademii Nauk w Warszawie także w wielu kolekcjach w Brukseli, Szwajcarii i Paryżu.
Od 1950 była drugą żoną Władysława Lama, przy którym pochowana została na cmentarzu Srebrzysko. 21 V 2021 na domu przy ul. Podhalańskiej 16 odsłonięto tablicę z napisem: „Tu mieszkali: Anna Fiszer (1919–2002), malarka, projektantka tkanin, graficzka, pedagog Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej, Kazimierz Śramkiewicz (1914–1998), artysta malarz, grafik, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku, współtwórca tzw. szkoły sopockiej, Władysław Lam (1893–1984), malarz, grafik, krytyk sztuki, pedagog Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej”.
