GROENING BRUNO, uzdrowiciel
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNO GROENING (Grönkowski, Groenkowski) (30 V 1906 Oliwa – 26 I 1959 Paryż), uzdrowiciel. Syn murarza Augusta i Margarethy, ortodoksyjnych katolików. Początkowo skierowany do nauki w zawodzie handlowca, następnie uczył się rzemiosła. W latach 1925–1929 właściciel małej firmy produkującej stolarkę budowlaną i meblową. Następnie bezrobotny, imał się przygodnych zajęć. Od 1936 członek NSDAP.
W początkach II wojny światowej elektromonter w fabryce Siemensa. W 1943 powołany do służby w Wehrmachcie, walczył na froncie wschodnim, dwukrotnie ranny, 5 III 1945 dostał się na Pomorzu do niewoli radzieckiej. Zwolniony w końcu roku, osiadł w Niemczech, w Haigerseelbach, pracował jako robotnik.
W 1948 ujawnił umiejętności kaznodziejskie i uzdrowicielskie, na spotkania z nim (zwłaszcza wiosną 1949 do Herford w Westfalii) zdążały tłumy chorych. Przedstawiciele oficjalnej medycyny i władz wytaczały przeciwko niemu procesy (zmarł podczas jednego z nich i wyroku nie ogłoszono). Istnieje Koło Przyjaciół Bruna Groeninga („Verein zur Förderung seelisch-geistiger und natürlicher Lebensgrundlagen in Deutschland e.V.”), pielęgnujące tradycję jego uzdrowicielskich metod, bujnie rozwijające się od lat 80. XX wieku, jedna z największych światowych organizacji preferujących uzdrowienie na drodze duchowej. Nakręcono o nim film dokumentalny Fenomen Bruna Groeninga (premiera 3 X 2003, Berlin).
Żony był z Gertrudą z domu Cohn, ojciec Haralda (1930–1939) i Günthera (ur. 1940). Po rozwodzie w 1955 żonaty był ze swoją sekretarką, Francuzką Josette Dufossé z domu Langlois (31 I 1935 Vernon (Normandia) – 14 III 2024 Calais). Pochowany na Cmentarzu Leśnym w Dillenburgu (Hesja).
