IWAŃSKI BOLESŁAW, kapitan żeglugi wielkiej, bokser
| < Poprzednie | Następne > |
BOLESŁAW IWAŃSKI (8 III 1926 Gdynia – 4 X 1993 Gdynia), kapitan żeglugi wielkiej, bokser. Miał pięcioro braci, z których wszyscy byli rybakami, szyprami i kapitanami rybołówstwa. Najstarszy brat Maksymilian (4 IV 1921 – 4 X 1984) był też w 1936 bokserem ZS Oksywie i mistrzem Gdyni w wadze papierowej, w latach 1937–1939 zawodnikiem Floty Gdynia. Najmłodszy brat Leon podczas II wojny światowej był marynarzem na niszczycielu ORP „Garland”, zginął w maju 1942 podczas eskorty konwoju PQ 16 do Murmańska.
W latach 1945–1948 pracował w Gdyni jako rybak, od 1948 w Kapitanacie Portu Gdańsk. W 1949–1950 odbył organizowany przez gdyński „Dalmor” kurs poruczników żeglugi małej. Od października 1950 był asystentem pokładowym na lugrotrawlerze „Deltra” w połowach na Morzu Północnym, od 1951 szyprem tego statku, od 1953 szyprem trawlera „Podlasie”. W 1954 uzyskał tytuł kapitana żeglugi małej i objął dowództwo supertrawlera „Przemsza”. W maju 1961 otrzymał patent kapitana żeglugi wielkiej. W 1962 zdobył na „Przemszy” trofeum „Srebrnego Śledzia” za największe roczne połowy na Atlantyku (co przyniosło ówczesne 3 mln zł zysku), w 1963 zajął drugie miejsce w rywalizacji o nagrodę „Złotego Karmazyna” na trawlerze-przetwórni „Kastor”. W 1966 na trawlerze-przetwórni „Andromeda” zdobył „Złotego Karmazyna” i pobił w ten sposób dotychczasowy roczny rekord połowów ryb „Dalmoru”. W 1975 dowodził trawlerem „Cygnus”, na którym zdobył Puchar Pacyfiku za najlepsze wyniki połowów przy wybrzeżach Peru. Karierę na morzu zakończył jako dowódca trawlera-przetwórni „Lepus”, od 30 XI 1981 na emeryturze.
Karierę bokserską rozpoczynał w 1945 w Kotwicy Gdynia, następnie reprezentował Grom Gdynia (1945–1946), a po wycofaniu tego klubu z rozgrywek okręgowych, od wiosny 1946, zawodnik Milicyjnego Klubu Sportowego (MKS) Gdynia. W 1946 z tym klubem został drużynowym mistrzem okręgu gdańskiego, w 1947 i 1948 był drużynowym wicemistrzem Polski. Z braku sali w Gdyni spotkania MKS odbywały się w Gdańsku i w Sopocie. 4 V 1947 (w wieku 21 lat), w meczu o mistrzostwo Polski MKS Gdynia – ŁKS Łódź (9:7) pokonał mistrza Polski Jerzego Olejnika, co uznano wówczas za największą sensację w polskim boskie od zakończenia II wojny światowej. Brany był pod uwagę przy układaniu kadry narodowej do uczestnictwa (w miejsce Olejnika) w Mistrzostwach Europy w Dublinie w 1947, z powodu sprzeciwu działaczy Polskiego Związku Bokserskiego (PZB) (wytykających młody wiek, brak techniki i małe doświadczenie) na mistrzostwa nie pojechał. We wrześniu 1947 znalazł się w kadrze narodowej przygotowującej się do meczu z ZSRR, wycofał się po wypadku przy rąbaniu drzewa. W 1948 klasyfikowany był przez PZB na trzeciej pozycji w rankingu wagi półśredniej (pierwszy Zygmunt Chychła, drugi Roman Korynt).
W 1949, po reorganizacji sportowego pionu milicyjnego, z bokserów MKS Gdynia zorganizowano sekcję bokserską Gwardii ( Wybrzeża) Gdańsk. W tym samym roku z gdańskim klubem awansował do utworzonej wówczas I ligi bokserskiej. W 1949 był w wadze średniej wicemistrzem Zrzeszenia Sportowego Gwardia, w tej samej wadze w 1950 wicemistrzem Polski.
Występował w lokalnych reprezentacjach: m.in. w Gdańsku 16 X 1947 w reprezentacji Polski Północnej (Polska III) w spotkaniu z ZSRR (2:14, w walce nadprogramowej wygrał z Tymczenką), reprezentacji Gdańska 2 XII 1945 w spotkaniu Łódź–Gdańsk (10:6), reprezentacji Gdyni 19 V 1946 w wyjazdowym spotkaniu z Częstochową (7:9; wygrał z Frymusem), reprezentacji Wybrzeża 6 II 1949 w Gdyni w spotkaniu z Łodzią (zremisował z Olejnikiem). Brał także udział w spotkaniach reprezentacji branżowej: 21 VII 1947 w Warszawie Reprezentacja Milicji Polskiej – Reprezentacja Milicji Węgierskiej 13:3 (przegrał z Budaiem); 9 V 1948 także w Warszawie Gwardia Polska (reprezentacja Milicji Obywatelskiej (MO)) – Milicjoner Jugosławia 11:5 (zremisował z Berkovicem), 12 V 1948 w Gdańsku w spotkaniu Związek Sportowy Gwardia Wybrzeże (wojewódzka reprezentacja MO) – Milicjoner Jugosławia 8:6 (wygrał z Żipicem).
Zwany był „królem nokautu Wybrzeża”. W sferach sportowych uważano, że przekłada nad boks namiętność do morza, co utrudniało mu treningi. Od 1955 kandydat, następnie członek PZPR. Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II (1964) i I klasy (1969). Żonaty był z Zofią (3 I 1921 – 6 XII 1999). Pochowany z żoną na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
