KIERNICKI LESŁAW, architekt wnętrz, projektant, ilustrator
| < Poprzednie | Następne > |
LESŁAW ZBIGNIEW KIERNICKI (20 XII 1921 Lwów – 6 XII 1974 Sopot), architekt wnętrz, projektant, ilustrator. Z rodziny pochodzącej z Huculszczyzny, syn drogomistrza Mieczysława i Anny z domu Popyk. W 1935 ukończył siedmioklasową szkołę powszechną we Lwowie, następnie tamże trzy klasy na Wydziale Drogowym i Wodnym Państwowej Szkoły Technicznej (1936–1939). W czasie II wojny światowej, do 1943/1944, ukończył dwie klasy grafiki i rok architektury wnętrz w lwowskim Instytucie Sztuk Plastycznych. Jednocześnie pracował w Wojskowym Biurze Budowy Lotnisk jako technik budowlany przy rozbudowie lwowskiego lotniska, od 1941 w niemieckiej firmie budowlanej „Neubauamt Lemberg” w charakterze technika kreślarza budowlanego. W latach 1944–1945 zatrudniony był jako technik konstruktor w rosyjskiej firmie budowy i remontu samochodów.
W 1945 repatriowany wraz z bratem Kazimierzem i siostrą Danutą do Polski (rodzice już nie żyli). Zamieszkał w Gdańsku przy ul. Gdyńskich Kosynierów 6, od końca lat 40. XX w. w Sopocie (kolejno – stosując aktualne nazwy – przy ul. Helskej 2, al. Niepodległości 741 a, ul. Haffnera 47, Pułaskiego 17, Osiedle Przylesie). Pracował prywatnie, wykonywał prace dekoracyjne na rocznice i obchody państwowe, drobne reklamy, szyldy. W kwietniu 1946 został przyjęty do Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (z siedzibą w Sopocie) na kierunek architektura wnętrz. W ramach praktyk studenckich pracował przy urządzaniu wnętrz Państwowego Domu Towarowego (P.D.T.) w Sopocie (ul. Bohaterów Monte Cassino 61), urządzaniu wnętrza okrętowego, projektowaniu i urządzaniu stoiska gdańskiego na „Wystawie Ziem Odzyskanych” we Wrocławiu w 1948 oraz przy urządzaniu wnętrz Ośrodka Szkolenia Partyjnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) przy Komitecie Wojewódzkim PZPR w Gdańsku.
Studia ukończył w 1953 dyplomem u prof. Stefana Listowskiego, przedstawił wówczas projekt holu utrzymanego w stylu gdańskim w nowo budującym się budynku w Gdańsku przy ul. Długiej. W trakcie studiów, w 1949, podjął pracę na macierzystej uczelni w charakterze pomocniczego pracownika nauki, młodszego asystenta u swojego promotora na Wydziale Architektury Wnętrz (drugim asystentem był Czesław Kosmacz). Na uczelni pracował do 1956. Od 1948 współpracował z Instytutem Doskonalenia Rzemiosła w Gdyni w charakterze wykładowcy przedmiotów „Technologie wykonawcze w stolarce budowlanej” oraz rysunku odręcznego – perspektywy. W latach 1950–1952 był też związany ze Spółdzielnią Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej.
Zilustrował książki edytowane przez prywatne Wydawnictwo „Fregata” z Sopotu: Mikołajki Samograjki Marii Szpyrkówny (1947), Sen o Morskiej Potędze Stanisławy Fleszarowej (1948, drzeworyty), Szpital Mieczysława Jarosławskiego (1949) i Pani na Bałtyku Zofii Rajczykowskiej-Wiśniewskiej (1950). Realizował zadania z zakresu architektury okolicznościowej i wystawienniczej („Wystawa Dorobku Gospodarczego Wybrzeża” w Gdańsku (1946), „Targi Pomorskie”, „Targi Gdyńskie” i „Wystawa Problemowa” w Gdyni, „Targi Olsztyńskie”, „Wystawa Ziem Odzyskanych” we Wrocławiu (1948), targi w Poznaniu). Projektował wnętrza, detal architektoniczny, meble i inne sprzęty (kultowy fotel okresu PRL „Muszle” z 1958 i inne meble łączące metal i tapicerkę bądź metal i wiklinę), lampy, metaloplastykę (kraty, drobne przedmioty, np. popielniczki, noże do rozcinania listów) i biżuterię – łączył te drobne przedmioty także z drewnem i z bursztynem, malował, wykonywał grafiki i ilustracje.
Był współtwórcą wnętrza starego „SPATiF-u” w Sopocie (ul. Bohaterów Monte Cassino 54), wykonanego przez grupę artystów plastyków w czynie społecznym. Przypisywano mu realizację wnętrz kawiarni „Teatralnej” przy ul. Bohaterów Monte Cassino 50 w Sopocie, aptek: u zbiegu al. Niepodległości i ul. Bohaterów Monte Cassino w Sopocie (zachowała się tabliczka z informacją: „Projekt i wykonawstwo Zakłady Artystyczno-Badawcze PWSSP Gdańsk) oraz przy ul. Podwale Staromiejskiej w Gdańsku, kutych lamp przed Grand Hotelem w Sopocie (wspólnie z artystą plastykiem Mirosławem Gąseckim). Na pewno był autorem projektu wnętrza Sieni Gdańskiej w Gdańsku (w czasach jej użytkowania przez Związek Polskich Artystów Plastyków), wnętrz „Domu Książki” przy ulicy Bohaterów Monte Cassino 26 w Sopocie, projektu pierwszej stałej ekspozycji kolekcji bursztynu w Muzeum Zamkowym w Malborku (początek lat 60. XX wieku) oraz kawiarni „Thalassa” na tarasach przy Biurze Wystaw Artystycznych w Sopocie (1957, wspólnie z Bolesławem Siemianowskim), wnętrza sklepu sprzedającego narzędzia chirurgiczne w Sopocie oraz wnętrza sklepu „Technozbytu” w Gdyni, wnętrza willi przy ul. Zacisze 6 w Sopocie (boazeria, kominek).
Brał udział w „I Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej”, Warszawa 1952 (plansza z modelem łóżeczka dziecięcego), „Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz”, Warszawa 1957 (dwa fotele tapicerowane, metal oraz fotel wiklinowy, metal), „II Ogólnopolskiej Wystawie Architektury Wnętrz”, Warszawa 1958, wystawie „Polska sztuka użytkowa w 25-lecie PRL. Projektowanie wystawiennictwa i imprez masowych”, Warszawa 1969 (projekt wystawy stałej kolekcji bursztynu w Muzeum Zamkowym w Malborku). Jego twórczość prezentowano także na wystawach „Chcemy być nowocześni. Polski design 1955–1968 z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie” (Warszawa 2011, Gdynia 2012 – fotel „Muszle”). Metaloplastyczna popielniczka jego autorstwa była reprodukowana w czasopiśmie „Polska Sztuka Ludowa” (nr 4, 1954), w artykule Teresy Trojanowicz „Konkurs pamiątkarstwa w Gdańsku”. Otrzymał I nagrodę w konkursie na (niezrealizowany) Pomnik Wyzwolenia Gdańska (1946/1947, z Franciszkiem Duszeńko i Leszkiem Werocsym), III nagrodę za medalion z kajakiem w konkursie na „Pamiątkę Ludową i Artystyczną Warmii i Mazur” (1962).
Był członkiem Bratniej Pomocy i Akademickiego Związku Sportowego (w czasie studiów), Związku Zawodowego Pracowników Kultury i Sztuki (1948–1952), Związku Polskich Artystów Plastyków. Z małżeństwa z Teresą Agatoną z domu Radzymińską (10 I 1927 – 8 VII 1992), artystką plastyczką i poetką, miał syna Tomasza Antoniego (21 IV 1952 – 7 VIII 1992), także architekta wnętrz, oraz córkę Małgorzatę, po mężu Siemieniak (ur. 1955), fotografkę i malarkę. Wnuk, syn Tomasza, Maciej Kiernicki (ur. 25 IV 1984 Gdynia) jest artystą rzeźbiarzem, absolwentem Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni Orłowie i Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (dyplom 2010). Pochowany w grobie rodzinnym (z żoną i synem) na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Informacje Małgorzaty Siemieniak i Macieja Kiernickiego.
Archiwum Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, teczka absolwenta i pracownika Lesława Kiernickiego.
Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych Gdańsk 1945–1965, Gdańsk 1965.
Katalog „I Ogólnopolskiej Wystawy Architektury Wnętrz i Sztuki Dekoracyjnej”, Warszawa 1952.
Katalog „Ogólnopolskiej Wystawy Architektury Wnętrz”, Warszawa 1957.
Katalog wystawy „Polska sztuka użytkowa w 25-lecie PRL. Projektowanie wystawiennictwa i imprez masowych”, Warszawa 1969.
Katalog wystawy „Chcemy być nowocześni. Polski design 1955–1968 z kolekcji Muzeum Narodowego w Warszawie” (Warszawa 2011, Gdynia 2012)
