KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI LEON, proboszcz katedry Trójcy Świętej
| < Poprzednie | Następne > |
LEON KOSSAK-GŁÓWCZEWSKI (19 IV 1902 Lamk, powiat Chojnice – 4 III 1998 Gdańsk), proboszcz ► kościoła (katedry) Trójcy Świętej w Gdańsku-► Oliwie. Był piątym z siedmiorga dzieci Wincentego Ignacego (25 XI 1867 Rolbik, powiat Chojnice – 1947) i Marianny z domu Szpot Gliszczyńskiej (2 II 1871 Lamk – 1930). Brat stryjeczny ks. Leona Franciszka Kossak-Główczewskiego (13 VII 1906 Małe Chełmy, powiat Chojnice – 1989 Świecie), m.in. w latach 1948–1985 proboszcza parafii św. Andrzeja Boboli w Świeciu i kanonika honorowego Kapituły Katedralnej Chełmińskiej. Dalszy krewny ks. kanonika Wojciecha Kossak-Główczewskiego (28 III 1904 Leśno – 1975 Jastarnia), w latach 1934–1939 kapelana żaglowca „Dar Pomorza”, w 1947–1972 proboszcza w Jastarni.
Uczęszczał do Szkoły Podstawowej w bliskim rodzinnego domu Orliku, od 1913 uczęszczał do Biskupiego Gimnazjum „Collegium Marianum” w Pelplinie, gdzie uzyskał tzw. małą maturę. Po zdaniu matury w Państwowym Gimnazjum w Chojnicach w 1922, wstąpił do Sodalicji Mariańskiej. Od 1 X 1922 do 1926 odbył studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie. Święcenia kapłańskie otrzymał 27 VI 1926 w katedrze pelplińskiej z rąk bp. Stanisława Okoniewskiego, mszę prymicyjną odprawił 29 VI 1926 w kościele swojej parafii w Leśnie. Od lipca 1926 do lipca 1929 wikary w parafii Św. Mikołaja w Fordonie koło Bydgoszczy, był wikariuszem w więzieniu dla kobiet. Od sierpnia 1929 do 6 III 1940 wikariusz parafii Św. Jakuba w Toruniu i prefekt (ksiądz-katecheta) tamtejszych szkół (1929-1939).
Od początku okupacji do 1940 kapelan w toruńskim szpitalu miejskim. Zaangażowany w pracę z młodzieżą szkolną zakładał drużyny harcerskie oraz Sodalicję Mariańską. M.in. jego uczniowie w listopadzie 1939 założyli tajną organizację „Bataliony Śmierci Za Wolność”, był współredaktorem pisma tej organizacji „Za Wolność”. Po zdekonspirowaniu organizacji aresztowany 6 III 1940 i do 6 VII 1940 osadzony w Forcie VIII w Toruniu. Od 7 VII 1940 do 14 XII 1940 osadzony w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen-Oranienburg, 14 XII 1940, tak jak duchowni ze wszystkich obozów koncentracyjnych, wysłany do obozu koncentracyjnego w Dachau. Przeniesiony na blok śmierci, doczekał wyzwolenia obozu przez aliantów 29 IV 1945. Po okresie rekonwalescencji, we wrześniu 1945 wrócił do rodzinnych stron i zgłosił się do diecezji gdańskiej i chełmińskiej.
Od 3 X 1945 do 15 VI 1979 administrator (proboszcz) kościoła (katedry) Trójcy Świętej w Gdańsku-Oliwie, następnie tamże emeryt-rezydent. M.in. 10 X 1967 celebrował mszę z udziałem przebywającego w Gdańsku prezydenta Francji Charlesa de Gaulle (zob. ►wizyta prezydenta Francji Charlesa de Gaulle’a w Gdańsku). 26 I 1951 wybrany przez Radę Administracyjną Diecezji Gdańskiej infułatem i wikariuszem kapitulnym, pełniącym obowiązki ordynariusza (przełożonego Kościoła gdańskiego), w miejsce pozbawionego przez władze państwowe ► ks. Andrzeja Wronki funkcji administratora diecezji gdańskiej. Nie uzyskał zatwierdzenia przez władze państwowe, podobnie jak kolejny elekt, ► ks. Kazimierz Mirynowski, zgodę otrzymał dopiero trzeci kandydat, ► ks. Jan Cymanowski.
W latach 1946–1978 członek Kolegium Konsultorów Diecezji Gdańskiej. Od 17 IX 1978 kanonik gremialny ► Gdańskiej Kapituły Katedralnej z funkcją penitencjarza. Od 1957 do 1969 szambelan, od 1975 kapelan papieski (prałat). Przewodniczący Wzajemnej Pomocy Kapłańskiej, diecezjalny referent duszpasterstwa emerytów i rencistów. Powołał do istnienia na terenie diecezji gdańskiej: Sodalicję Mariańską, Caritas, kuchnię dla ubogich, III Zakon świętego Franciszka, żywy różaniec, rozwinął Straż Honorową Najświętszego Serca Pana Jezusa, powstały za jego czasów chóry mieszany i chłopięco-męski oraz koło teatralne „Latorośle”.
Pochowany na ► Cmentarzu Komunalnym w Oliwie (w grobowcu ks. Michała Frydrychowicza (1841–1915).
