LIENAU OTTO, rektor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
OTTO LIENAU (1 IV 1877 Berlin – 4 X 1945 Neustadt, Wschodni Holsztyn (Ostholstein)), rektor Technische Hochschule Danzig (THD), specjalista budowy okrętów. Syn Roberta Emila (1837–1920), wydawcy muzycznego, i Julie Louise Theodore z domu Arnold (1842–1879). Brat Roberta Heinricha (1866–1949), wydawcy muzycznego w Berlinie, Hermanna (1868–1953), oficera marynarki handlowej i Wilhelma (1876–1973), wydawcy muzyki w Wiedniu.
Studiował budowę maszyn w Technische Hochschule w Monachium, następnie budownictwo okrętów w Berlinie; od 1904 inżynier. W latach 1904–1908 pracował w przemyśle stoczniowym. Od 1909 profesor zwyczajny praktycznej budowy okrętów i statyki konstrukcji statków na THD, od 1 VII 1930 do 30 VI 1931 rektor tej uczelni; od 1939 na emeryturze. W 1929 doktor honoris causa Technische Hochschule w Berlinie.
W 1919 dowodził zorganizowanym z jego inicjatywy spośród studentów THD silnie uzbrojonym oddziałem (tzw. Studentenkompanie), stacjonującym na terenie koszar Grodziska, który był oddziałem interwencyjnym na terenie Pomorza Wschodniego (odpowiednik śląskiego Grenzschutzu), zbrojnie reagującym na przejawy dążeń mieszkańców do włączenia go w granice powstającego państwa polskiego. Jednostkę rozwiązano w początku 1920; jej działalność udokumentowano w pracy Die Geschichte der Studentenkompanie auf dem Hagelsberg zu Danzig (Historia kompanii studenckiej na Grodzisku w Gdańsku; 1929) z jego przedmową.
Szczególną uwagę poświęcał badaniom historycznym dotyczącym budowy statków. W 1933 brał udział w badaniu wydobytych na Oruni pozostałości trzech średniowiecznych łodzi, które eksponowano w Muzeum Krajowym Historii Gdańska (zob. szczegóły wraki łodzi słowiańskich). Zajmował się rekonstrukcją karaweli „Peter von Danzig” (Geschichte und Aussehen des großen Kraweels „Peter von Danzig” 1462–1475. Versuch einer Rekonstruktion (Historia i wygląd wielkiej karawell „Peter von Danzig” 1462–1475. Próba rekonstrukcji, 1942); Das große Kraweel der Peter von Danzig 1462–1475. Ein Beitrag zur Geschichte deutscher Seegeltung (Wielka karawela Petera von Danzig 1462–1475. Przyczynek do historii niemieckiego żeglarstwa, 1943).
Członek Verein Deutscher Ingenieure (Stowarzyszenie Inżynierów Niemieckich), Institute of Naval Architects in London (Instytut Architektów Morskich w Londynie) oraz od 1908 do Schiffbautechnische Gesellschaft (Stowarzyszenie Technologii Okrętowej). Dzięki jego wsparciu w 1936 Akademischer Seglerverein Danzig (Akademicki Klub Żeglarski w Gdańsku) pozyskał zbudowany w Stoczni Gdańskiej z myślą o starcie w regatach olimpijskich Bermudy–Cuxhaven stalowy jacht oceaniczny „Peter von Danzig”, który po II wojnie światowej należał do Akademickiego Związku Żeglarskiego w Kilonii, a od 1992 pływa pod nazwą „Peter von Seestermühe” w posiadaniu prywatnego armatora. Na podstawie odnalezionej po II wojnie światowej jego dokumentacji, zespół konstruktorów pod kierownictwem Henryka Kujawy opracował serię sześciu jachtów typu J-140 (zob. Zdzisław Pieńkawa).
Mieszkał w Oliwie, początkowo przy Albertstraße 4 (ul. Asnyka), od około 1917 w wilii zaprojektowanej przez Hermanna Phlepsa przy Kölner Chaussee 16 (ul. Spacerowa), nad wejściem zachował się jego rodzinny herb.
Był dwukrotnie bezdzietnie żonaty: od 1907 z Clarą Jacobsen (1878–1935), od 1939 z Else Wolk. W pierwszym małżeństwie adoptował dwóch synów, z których Rudolf (ur. 9 I 1913 Gdańsk) w 1933 uzyskał maturę w gdańskim Gimnazjum Miejskim, następnie studiował prawo.
