LUBOMSKI ALEXANDER, ksiądz
| < Poprzednie | Następne > |
ALEXANDER LUBOMSKI (2 III 1893 Gdańsk – 15 II 1968 Fischbach, Niemcy), ksiądz katolicki. Syn listonosza. Nauki pobierał w szkole parafialnej przy Kaplicy Królewskiej i w latach 1902–1911 w Gimnazjum Miejskim; studiował teologię w seminarium w Pelplinie (do 1914) i na uniwersytecie w Bonn (1914), gdzie przyjął święcenia kapłańskie. W okresie 1914–1917 sanitariusz na froncie.
W 1918–1919 wikariusz w Czersku Pomorskim, 1919–1923 w Sopocie, 1923–1926 przy Kaplicy Królewskiej w Gdańsku. Od 1926 związany z Oliwą; katecheta w oliwskim liceum, z przyczyn politycznych zwolniony 15 XI 1933 przez władze nazistowskie. W 1935 dyrektor Caritas diecezji gdańskiej, od 10 III 1935 do 1 VI 1941 redaktor tygodnika diecezjalnego „Katholisches Sonntagsblatt für das Bistum Danzig”, po 1938 notariusz przy gdańskim sądzie biskupim, ceremoniarz większy, cenzor ksiąg, egzaminator synodialny, od 5 XII 1939 kanclerz kurii chełmińskiej. W związku z procesem biskupa gdańskiego Carla Spletta od 9 VIII do 20 XI 1945 przebywał w areszcie śledczym, od 13 XII 1945 administrator parafii w Brzezinie (powiat pucki), 1 X 1946 relegowany przez administratora diecezji gdańskiej Andrzeja Wronkę do Mrzezina w diecezji chełmińskiej, relegowany z kraju przez władze polskie, w Niemczech proboszcz parafii we Fryburgu.
Badacz przeszłości klasztoru oliwskiego (planował napisanie jego pełnej monografii, dokonał szerokiej kwerendy), autor (od 1935) licznych o tym artykułów, między innymi monografii o zakonnikach z Oliwy (ogłaszanych w czasopiśmie „Cistercienser-Chronik”). Większość prac historycznych o klasztorze oliwskim pozostała w rękopisach, część przed opuszczeniem Polski przekazał Bibliotece Miejskiej. Spuściznę w większości uratował dla nauki ks. Zygmunt Iwicki.
