MALAK WALDEMAR, sztangista, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
WALDEMAR MALAK (17 VII 1970 Gdańsk – 13 XI 1992 Charwatynia pod Luzinem), sportowiec, sztangista wagi ciężkiej (do 100 kg), olimpijczyk. Syn Stanisława i Zofii z domu Paul, od ósmego roku życia wychowywany przez matkę. Absolwent Szkoły Podstawowej nr 80 w Gdańsku- Przymorzu Wielkim i Szkoły Samochodowej przy ul. Karpiej.
Karierę sztangisty rozpoczynał w Stoczniowcu Gdańsk, trenował w hali sportowej przy ul. Opolskiej pod opieką Piotra Owczarskiego. Grał także w piłkę nożną, w wieku 8 lat nie został przyjęty do trampkarzy Lechii Gdańsk, w zespole Champion Żabianka grał w 1985 w Rzeszowie w finałach Ogólnopolskiej Spartakiady Młodzieży (OSM) (szóste miejsce). W tym samym roku powrócił do podnoszenia ciężarów, zawodnik Lechii Gdańsk, idąc za swoim pierwszym trenerem, Piotrem Owczarskim.
Od 1987 w reprezentacji Polski, zaczynał od kadry juniorów młodszych u Zygmunta Smalcerza. W 1987 zdobył brązowy medal na OSM w Kwidzynie (w dwuboju 270 kg), w 1988 w Ostródzie medal srebrny (325 kg), w 1988 mistrz Polski juniorów młodszych. W latach 1988–1990 odbywał służbę wojskową, występował w Legii Warszawa. Jako zawodnik tego klubu był mistrzem Polski juniorów w 1989 i 1990, w 1989 zajął piąte miejsce w Młodzieżowych Mistrzostwach Świata w USA, w kwietniu 1989 uznany został za najlepszego zawodnika IX Otwartych Mistrzostw Gdańska w Podnoszeniu Ciężarów. W 1990 wicemistrz świata juniorów (Malta: 362,5 kg: 170 kg rwanie i 192,5 kg podrzut) i wicemistrz Europy (Szekszárd: 370 kg: 170 i 200).
Po zakończeniu służby wojskowej ponownie zawodnik Lechii Gdańsk, młodzieżowy mistrz Polski 1991, wśród seniorów w 1991 wicemistrz Polski (370 kg). Na ME seniorów w Cetniewie w 1991 niespodziewanie (na pięć dni przed występem) przesunięty został przez trenera kadry narodowej do wagi lekkociężkiej (do 90 kg), po raz pierwszy w karierze musiał zbijać wagę (z 95,7 kg do 89,2 kg) w dwóboju spalił wszystkie podejścia w podrzucie, nieklasyfikowany. W tym samym roku (1991) zajął (wśród seniorów) czwarte miejsce podczas Mistrzostw Świata w Donaueschingen (377,5 kg, w rwaniu srebrny medal: 172,5 kg).
W 1992 mistrz Polski (397,5 kg), srebrny medalista Mistrzostw Europy w Szekszárd (395 kg: 182,5 i 212,5), brązowy medalista w wadze ciężkiej (do 100 kg) Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie (400 kg: w rwaniu 185 kg – rekord Polski, w podrzucie 215 kg, ogółem pobił swój rekord życiowy o 2,5 kg).
W 1992 wybrany w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” najlepszym sportowcem województwa gdańskiego. Zginął pod Wejherowem o godzinie 19.20, w zderzeniu własnego (nagroda sponsora za medal olimpijski) Forda Scorpio (nie kierował) z datsunem, w drodze na zawody do Wolfsburga (Niemcy). Pochowany na cmentarzu Łostowickim (Cmentarzu Komunalnym nr 5).
Od 1996 w listopadzie w Gdańsku odbywa się memoriał jego imienia, pierwszy zorganizował Ludowo-Osiedlowy Klubu Pomerania Osowa 23 XI 1996 w sali przy ul. Kielnieńskiej 163, podobnie drugi 8 XI 1997, od 1998 miejscem zawodów jest hala sportowa przy ul. Opolskiej 6.
W 2018, pośmiertnie, odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu”.
