METEOR, okręt hydrograficzny (1924)
| < Poprzednie | Następne > |
„METEOR”, okręt hydrograficzny. Zbudowany jako kanonierka w Stoczni Cesarskiej dla Kaiserliche Marine. Zamówiony w 1913 jako „Kanonenboot C” planowany do służby na Dalekim Wschodzie (kolonia Kiauczou). Położenie stępki miało miejsce 26 II 1914, wodowanie 18 I 1915, nieukończony przed końcem I wojny światowej. Pod koniec 1919 jednostkę przeholowano do stoczni Reichswerft w Wilhelmshaven, gdzie została ukończona dla Reichsmarine jako okręt hydrograficzny i ochrony rybołówstwa. Wszedł do służby 15 XI 1924.
Od 16 IV 1925 do 2 VI 1927 pod dowództwem kmdr Fritza Spießa przeprowadził tzw. Niemiecką Ekspedycję Atlantycką. Przebył podczas niej 67535 Mm (mil morskich) i zbadał duży obszaru dna Oceanu Atlantyckiego, odkrywając między innymi podwodną górę, nazwaną na cześć okrętu (ang. Great Meteor Seamount, 29°57′10.6″N 28°35′31.3″W). W latach 1930–1934 zmodernizowany w stoczni Deutsche Werke Kiel (Kilonia). 8 IX 1939 przeniesiony do rezerwy, cumował w Wilhelmshaven. Przywrócony do służby 2 IV 1940, początkowo stacjonował w Aarhus (Dania), od grudnia 1942 w Kirkenes (Norwegia), od kwietnia do września 1944 w Gdyni, następnie w Eckernförde nad Zatoką Kilońską.
W celu uniknięcia przekazania aliantom w ramach podziału Kriegsmarine, 27 IX 1945 przekazany Niemieckiemu Instytutowi Hydrograficznemu (Deutsches Hydrographisches Institut) w Kilonii, w grudniu 1945 przyznany jednak w ramach reparacji ZSRR. Przejęty przez Rosjan 17 VI 1946 z mieszaną załogą (dowódca Niemiec, kpt. Erich Voelz), 1 XI 1946 wszedł do służby we Flocie Północnej jako okręt hydrograficzny „Ekwator”. Od lipca 1957 do 1959 prowadził badanie dna Oceanu Atlantyckiego w ramach Międzynarodowego Roku Geofizyki. Od listopada 1968 hulk koszarowy „PKZ-34” we Flocie Bałtyckiej, istniał jeszcze w 1972, zapewne wkrótce później oddany na złom.
Wyporność konstrukcyjna 1179 t, pełna 1504 t; wymiary: długość całkowita 71,5 m, na linii wodnej 67 m; szerokość 10,2 m; zanurzenie normalne 3,1, średnie 3,6, maksymalne 4,3 m; napęd: dwie pionowe maszyny parowe potrójnego rozprężania o mocy 1550 KM, cztery kotły; prędkość maksymalna 11,5 węzła; zasięg: 3650 Mm przy prędkości 10 węzłów; załoga 124-138 ludzi. Po modernizacji w 1934: napęd dwie maszyny dieslowe MAN, 8-cylindrowe, o mocy efektywnej 2200 KM; prędkość maksymalna 14,5 węzła; zasięg 10000 Mm przy 9 węzłach; uzbrojenie: planowane cztery działa 105 mm SK L/45; po ukończeniu nieuzbrojona (brak zgody Aliantów), od 1934: pojedyncze działo przeciwlotnicze 88 mm SK L/45 C 13, dwa działka przeciwlotnicze 20 mm FlaMG L/65 C 30.
Bibliografia:
Breyer Siegfried, Spezial- und Sonderschiffe der Kriegsmarine, Bd I („Marine-Arsenal”, nr 30), Wölfersheim 1995.
Gröner Erich, Die deutschen Kriegsschiffe 1815-1945, Bd 6, Bonn 1989.
Hildebrand Hans H., Röhr Albert, Steinmetz Hans-Otto, Die deutschen Kriegsschiffe, Bd 6, Hamburg 1980.
Lemachko Boris, Deutsche Schiffe unter dem Roten Stern („Marine-Arsenal” Sonderheft 4), Wölfersheim 1992.
