METLER STEFAN, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
STEFAN METLER (31 VIII 1904 Sowiniec w pow. poznańskim – 14 I 1990 Gdańsk), lekarz ginekolog-położnik, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn leśnika Antoniego Metlera i Wandy z domu Ginter. Był jednym z ich siedmiorga dzieci. W 1910 rozpoczął edukację w Szkole Podstawowej w Sowińcu. Od 1915 uczęszczał do Gimnazjum Klasycznego im. Fryderyka Wilhelma w Poznaniu. W 1920 przeniósł się na rok do tamtejszego Gimnazjum im. Karola Marcinkowskiego. Po przeniesieniu ojca do pracy w Bydgoszczy, w 1924 ukończył tamtejsze Gimnazjum Klasyczne i podjął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Ukończył je w 1931 i otrzymał dyplom lekarza.
Po studiach odbył staż zawodowy w Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Poznańskiego (UP), następnie w Szpitalu Miejskim w Poznaniu na Oddziale Chirurgicznym i w Klinice Chorób Kobiecych i Położnictwa UP. Od 1932, na podstawie pracy Ciąża mnoga a rzucawka porodowa na materiale Uniwersyteckiej Kliniki dla Kobiet w Poznaniu za okres 1919-1931, został doktorem nauk medycznych. Do 1939 był zatrudniony w Klinice Chorób Kobiecych i Położnictwa UP na stanowisku asystenta. Podczas kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli rosyjskiej, z której zbiegł. W okresie okupacji był asystentem w Ubezpieczalni Społecznej w Radomiu i wolontariuszem w tamtejszym Szpitalu Miejskim.
W 1945 powrócił do Poznania i podjął pracę w Klinice Położnictwa i Chorób Kobiecych Akademii Medycznej w Poznaniu, początkowo jako asystent, następnie jako adiunkt. Jeszcze w tym samym roku, w stopniu kapitana, został powołany do służby wojskowej. W latach 1945–1955 pracował w Szpitalu Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Poznaniu na Oddziale Położnictwa i Ginekologii na stanowisku asystenta i od 1950 ordynatora. W 1954, na podstawie monografii Ocena łożyska w niezgodności czynnika Rh na podstawie badań morfologicznych ze szczególnym uwzględnieniem struktury mikroskopowej kosmka nadano mu tytuł docenta.
W Gdańsku od 1955 był kierownikiem I Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych AMG oraz (do 1958) kuratorem Katedry i Kliniki Propedeutyki Dziecięcej Oddziału Pediatrycznego Wydziału Lekarskiego AMG. Ponadto od 1956 (według niektórych źródeł od 1958) piastował stanowisko Wojewódzkiego Specjalisty w zakresie położnictwa i chorób kobiecych oraz był członkiem Krajowego Nadzoru Specjalistycznego. Od 1961 profesor nadzwyczajny (tytularny) AMG. W latach 1962–1968 był opiekunem studenckiego Klubu Medyk. W 1962 współorganizował Zjazd Ginekologów Polskich w Gdańsku. Od 1966 przewodniczył Komisji do spraw przeprowadzania przewodów doktorskich w zakresie dyscyplin zabiegowych w AMG, od 1969 przewodniczył też Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej do spraw studentów AMG. Po reorganizacji kliniki w 1970 został pierwszym kierownikiem Kliniki Położnictwa i Chorób Kobiecych AMG i był nim do 1974. W 1971 powierzono mu opiekę nad pierwszymi urodzonymi w Polsce pięcioraczkami gdańskimi, dzięki jego interwencji sprowadzono z Republiki Federalnej Niemiec pięć najlepszych inkubatorów. W 1974 przeszedł na emeryturę.
Zajmował się badaniem patofizjologii ciąży, porodu i płodu, diagnostyką i leczeniem nowotworów narządów rodnych. Przeprowadzał badania nad biologicznymi próbami ciążowymi i ich przydatnością kliniczną, nad przyczynami i skutkami przedwczesnego odpływu płynu owodniowego. Poszerzył gdańską Klinikę o Pracownię Hemokoagulacyjną, Pracownię Diagnostyki Laboratoryjnej i Patomorfologii. Upowszechnił diagnostykę cytohormonalną, cytogenetyczną i badania w kierunku toksoplazmozy. Przyczynił się do otwarcia pierwszych w Gdańsku Poradni Endokrynologicznej i Poradni dla Dziewcząt. Był autorem między innymi prac Odległe wyniki leczenia operacyjnego i skojarzonego raka szyjki macicy (w: XVI Zjazd Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego w Łodzi, Warszawa 1967), Zagadnienie kardiologii w położnictwie („Polski Tygodnik Lekarski” 1970), Rozwój opieki nad matką w województwie gdańskim (w: Drogi medycyny uspołecznionej. Medycyna i służba zdrowia w dwudziestopięciolecie Ziemi Gdańskiej, Gdańsk, 1970), Od noworodka do przedszkolaka. Rady dla rodziców (Warszawa 1979, współautor).
Przed II wojną światową był członkiem Poznańskiej Izby Lekarskiej. W 1946 został członkiem Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, a w 1948 Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Ponadto uczestniczył w pracach Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Gdańskiego Towarzystwa Cytologicznego, Rady Ginekologów i Położników Działu Matki przy Instytucie Matki i Dziecka w Warszawie (od 1966), Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego.
Został odznaczony Srebrnym (1949) i Złotym Krzyżem Zasługi (1959), Krzyżem Kawalerskim (1969) i Oficerskim (1972) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem X-lecia Akademii Medycznej w Poznaniu (1955), medalem pamiątkowym 40-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1985), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1954), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1971).
Od 1940 żonaty był z Emilią z domu Lewandowską (9 IV 1911 – 22 II 1977), ojciec Stanisława (także lekarza, ginekologa-położnika), Tadeusza i Marii. Pochowany z żoną na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
