MILSKI STANISŁAW, aktor, reżyser
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW MILSKI (właśc. Stanisław Jan Hołyst; 8 II 1897 Czchów w Krakowskiem – 4 IX 1972 Warszawa), aktor, reżyser, kierownik artystyczny. Do Gdańska i Sopotu po raz pierwszy przyjechał z zespołem Ireny Solskiej w 1930 (zajmował się organizowaniem przedstawień). W Teatrze Polskim w Gdyni za dyrekcji Stanisława Czapelskiego w 1932 wyreżyserował trzy przedstawienia: Burzę w szklance wody (zagrał w niej rolę Doktora Merynlanda), Roxy (Tony) oraz Pierwszą panią Selby (Allan).
Po II wojnie światowej należał do najbardziej aktywnych inscenizatorów. Współpracował z wieloma teatrami całej Polski, między innymi Torunia, Poznania, Warszawy, Olsztyna, Elbląga i Szczecina. Zrealizował około stu przedstawień. Ważny był dla niego efekt teatralny, wartkość akcji, operował kameralnymi środkami wyrazu, dbał o każdy szczegół, a pojedyncze sytuacje sceniczne zmieniał w samodzielne epizody. Uważano go za doskonałego pedagoga i wytrawnego praktyka teatralnego, cenionego przez aktorów.
Do zespołu Teatru Wybrzeże, gdzie był aktorem i reżyserem, należał w sezonach 1955/1956 – 1963/1964 (z jego Sceną Objazdową). Wyreżyserował tutaj około 30 przedstawień, specjalizując się w repertuarze komediowym. Debiutem w Teatrze Wybrzeże był Kłopot z mężczyznami Ireny Jurgielewiczowej (29 VII 1955) ze scenografią Mariana Kołodzieja. Wyreżyserował m.in. Sprawę Kowalskiego Zdzisława Gozdawy i Wacława Stępnia z Tadeuszem Gwiazdowskim w roli głównej, Ninę André Roussina z Lucyną Legut w roli tytułowej, Zielonego gila Tirsa de Moliny, Mandragolę, czyli Napój zapładniający Niccola Machiavellego, Żołnierza i bohatera George’a Bernarda Shawa, Pannę Maliczewską Gabrieli Zapolskiej, Wieczór Trzech Króli Williama Shakespeare’a, Ciężkie czasy Michała Bałuckiego. Zrealizował kilka prapremier: Nasze kochane dziatki Nicoli Manzariego, Maszynę do liczenia Elmera Rice’a, Sierpniową niedzielę Franciszka Hrubina oraz debiut teatralny Lucyny Legut – Złodzieja serc (5 I 1961). Jego ostatnim przedstawieniem w Teatrze Wybrzeże byli Niewinni winowajcy Aleksandra Ostrowskiego. W gdańskim Studiu Rapsodycznym wyreżyserował gościnnie Pensję pani Latter z Zofią Piotrowską w roli głównej (1962) oraz ceniony przez krytykę Poemat pedagogiczny według Antona Makarenki (1963) w przekładzie i opracowaniu Kazimierza Dejmka.
Przeniósł się do Lublina, gdzie w latach 1964–1966 pracował w Teatrze im. Osterwy. Tam przeszedł na emeryturę w 1966, w tym samym roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W filmach zagrał około 60 ról drugoplanowych. Nazywany był mistrzem epizodu (zagrał między innymi redaktora Pieniążka w Popiele i diamencie Andrzeja Wajdy). Pracował także w dubbingu.
