MOŚCICKI WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej i Wyższej Szkoły Pedagogicznej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ MOŚCICKI (4 X 1911 Kijów – 10 IX 1977 Gliwice), profesor Politechniki Gdańskiej (PG) i Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku. Syn Grzegorza i Rozalii z domu Skidan-Czarneckiej. Od 1912 mieszkał w Omsku na Syberii, od 1921 w Lublinie, gdzie w 1931 ukończył Gimnazjum Męskie im. Augusta i Juliusza Vetterów. W latach 1931–1934 studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Podczas studiów był prezesem i skarbnikiem Koła Naukowego Fizyków i Astronomów, w styczniu 1934 został pracownikiem tej uczelni.
We wrześniu 1939 był komendantem dworca kolejowego w Sandomierzu w stopniu podporucznika i dowódcą kompanii karabinów maszynowych 1. Batalionu Marszowego w 15. Dywizji Piechoty. Od 20 IX 1939 do 20 IV 1945 jeniec oflagów w Osterode, Prenzlau, Arnswalde, Grossborn, Sandbostel, Bad Schwartau i Lubece, w których prowadził wykłady z dziedziny fizyki.
Od maja do sierpnia 1945 pracował w Komisji Weryfikacyjno-Kwalifikacyjnej, która umożliwiała żołnierzom Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie studia w Belgii. W Polsce od września 1945. W latach 1945–1952 był pracownikiem Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Poznańskiego. W 1946 uzyskał dyplom magistra fizyki na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego, w 1950 stopień doktora na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (UMK). W okresie 1952–1953 był kierownikiem Zakładu Fizyki Doświadczalnej UMK.
W latach 1953–1967 kierował I Katedrą Fizyki na Wydziale Łączności (Elektroniki) PG. Dzięki jego zabiegom w 1956 uruchomiono specjalność fizyka techniczna. 25 IX 1954 uzyskał stopień docenta, 12 IX 1962 profesora nadzwyczajnego (tytularnego). Jednocześnie w latach 1956–1968 pracował w gdańskiej WSP, gdzie od 1 IX 1958 do 1 I 1962 był kierownikiem gdańskiej Pracowni Chronologii Bezwzględnej Instytutu Badań Jądrowych w Warszawie. 1 IV 1976 został przeniesiony służbowo na emeryturę. W 1977 pełnił funkcję kierownika Katedry Fizyki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach.
Był znawcą geochronologii, prekursorem datowania znalezisk organicznych za pomocą izotopu C-14 w Polsce, autorem publikacji z dziedziny fizyki. W latach 1937–1977 należał do Polskiego Towarzystwa Fizycznego, którego oddziałowi gdańskiemu przewodniczył w okresie 1956–1958, a gliwickiemu w latach 1968–1974. Między 1963 a 1975 należał do Komitetu Fizyki Polskiej Akademii Nauk. W 1967 był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Badań Radiacyjnych.
Został odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Ożenił się ze Stanisławą z domu Gregorczyk. Ojciec Józefa (ur. 1947 Poznań), profesora nauk fizycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim, i Jerzego (ur. 1948 Poznań), geofizyka, profesora Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Pochowany na cmentarzu w Gliwicach.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
