OBMIŃSKI STANISŁAW WITOLD, projektant, pracownik Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW WITOLD OBMIŃSKI (5 IX 1903 Lwów – 13 VI 1951 Sopot), naukowiec, projektant (statyka i konstrukcje budowlane), kierownik robót budowlanych, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Tadeusza (16 IV 1874 Lwów – 2 III 1932 Lwów), profesora, rektora Wydziału Architektury Politechniki Lwowskiej, i Marii z domu Dolińskiej, brat Ireny (1900–1953), zamężnej Wieczorek, architektki. Ochotnik w obronie Lwowa w 1918, żołnierz wojny polsko-bolszewickiej w 1920. W 1921 absolwent XI Gimnazjum Klasycznego we Lwowie. W 1928 ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej jako inżynier dróg i mostów. Był członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” we Lwowie.
W latach 1927–1928 i 1931–1935 pracował na Politechnice Lwowskiej, od 1928 do 1931 był projektantem podczas budowy Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Tarnowie Mościcach. W maju 1931 uzyskał uprawnienia budowlane na obszarze Polski. Od 1 IX 1931 do czerwca 1935 uczył w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie na Wydziale Drogowo-Wodnym oraz na kursie dla majstrów budowlanych.
Od 1 VII 1935 do września 1939 mieszkał w Gdyni, gdzie prowadził własne biuro konstrukcyjne. Opracował ponad czterdzieści obliczeń statycznych i konstrukcyjnych dla obiektów w Gdyni, m.in. Bazyliki Morskiej, Zakładu Sióstr Miłosierdzia, Klasztoru oo. Franciszkanów, kina Polonia, budynku Funduszu Emerytalnego Banku Gospodarstwa Krajowego, Urzędu Celnego Strefy Wolnocłowej, pochylni dla Stoczni Gdyńskiej i traserni Stoczni Marynarki Wojennej, budynków Rzeźni Miejskiej, koszar IV Morskiego Batalionu Strzelców, a także domów dla oficerów Marynarki Wojennej na Helu. We wrześniu 1939 brał udział w obronie Helu w Szefostwie Fortyfikacji Wybrzeża (w stopniu porucznika), skąd został wzięty do niewoli. Od 2 X 1939 do lutego 1945 był jeńcem w Oflagu II C Woldenberg, gdzie prowadził wykłady w Studium Dokształcania Politechnicznego.
24 IV 1945 został członkiem grup operacyjnych w Elblągu, Gdańsku i Gdyni. Od maja do lipca 1945 pracował w Departamencie Morskim Ministerstwa Przemysłu, a od czerwca w Biurze Odbudowy Portów. Od 1 VIII 1945 do 31 III 1946 był kierownikiem Wydziału Budowlanego Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego (Oddział Wybrzeża Morskiego w Sopocie). Od 1 X 1945 do 31 XII 1949 i od 1 IX 1950 do VI 1951 pracował na PG, od 1947 był kierownikiem Katedry Statyki i Konstrukcji Budowlanych na Wydziale Architektury (od 1946 z tytułem zastępcy profesora).
Prowadził również prywatną praktykę projektanta, rzeczoznawcy statyki i konstrukcji budynków, m.in. przy budowie magazynu nr 1 w porcie gdańskim (ukończonego w 1947), stropu hali Dworca Głównego PKP w Gdańsku; wykonał projekt półszkieletu żelbetowego budynków (określanych wówczas jako B i D) naprzeciwko Dworca Głównego, odbudowy budynku łuszczarni ryżu w porcie w Gdyni. Pracował przy odbudowie zabytków Gdańska, od 1945 do 1950 kierował odbudową, wykonał projekt stalowej konstrukcji dachu i nadzorował odbudowę sklepienia kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Konstruktor i projektant hełmu stalowego wieży Ratusza Głównego Miasta, a w 1950 hali sportowej w Łodzi.
Członek Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni (1935– 1939), Związku Nauczycielstwa Polskiego, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1949–1951).
Od 3 VI 1929 był żonaty z Henryką z domu Brezą (25 VI 1906 Ołomuniec – 26 VI 2001 Gdańsk), lektorką języka francuskiego w Studium Języków Obcych PG. Miał córkę Marię (31 I 1930 Tarnów - 25 VI 2019 Sopot), absolwentkę Wydziału Architektury PG, zamężną z Jerzym Frydrychowiczem (20 XI 1926 Poznań – 30 IV 2001 Warszawa), i syna Tadeusza (2 I 1933 Lwów - 1 I 1980 Sopot), absolwenta Wydziału Budownictwa Wodnego PG, inżyniera budownictwa wodnego. Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 417.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 220–221.
