OKĘCKI MIECZYSŁAW SZCZĘSNY, wojewoda gdański
| < Poprzednie | Następne > |
_z_gen._Siemionem_Mikulskim_i_wojewod%C4%85_Mieczys%C5%82awem_Ok%C4%99ckim.JPG)
MIECZYSŁAW SZCZĘSNY OKĘCKI (20 XI 1882 Warszawa – 21 III 1952 Sopot), inżynier, wojewoda gdański. Syn Andrzeja Szczęsnego (ur. około 1859) i poślubionej w 1882 w Warszawie Teresy Marianny z domu Sabelmann (ur. około 1863). Po ukończeniu w 1901 III Gimnazjum Klasycznego w Warszawie studiował na Wydziale Matematycznym Uniwersytetu Warszawskiego, od trzeciego roku inżynierię drogową w Technische Hochschule w Darmstadt, od 1909 inżynier. Naukę kontynuował do 1913 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej w Sankt Petersburgu. Od 1 I 1914 pracował w Głównym Zarządzie Dróg Wodnych Ministerstwa Komunikacji w Petersburgu. Od 1 IV 1915 do 1 I 1916 był naczelnikiem wydziału wojsk drogowych w strefie frontowej. Od 1 I 1918 do 1 I 1920 starszym instruktorem nauk technicznych w Komisariacie Komunikacji w Leningradzie (Petersburgu).
Od 1 II 1920 do 1939 pracował w Warszawie, w Ministerstwie Robót Publicznych (później pod nazwą Ministerstwo Kolei). Był ekspertem technicznym Granicznej Komisji Alianckiej w rejonie dolnej Wisły, w 1922 ekspertem dla Górnego Śląska. Jednocześnie od 1921 do 1939 zatrudniony był jako starszy konstruktor w Katedrze Budownictwa Wodnego na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej. W latach 1924–1930 jako radca Ministerstwa Komunikacji brał udział w kongresach drogowych i samochodowych w Londynie, Rzymie, Genewie i Waszyngtonie. W 1931 powołany został na członka Międzynarodowego Komitetu do spraw Robót Publicznych w Lidze Narodów w Genewie. Po 1932 był wicedyrektorem w wydziale infrastruktury Zarządu Miasta Warszawy. W latach 1932–1936 był przedstawicielem Sekcji Tranzytowej Ligi Narodów do odbudowy dróg kołowych w Chinach, od 1938 do 1944, także z ramienia Ligi Narodów, był naczelnym inżynierem drogowym rządu w Kabulu (Afganistan). W Polsce od listopada 1944, jeszcze w tym miesiącu został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Komunikacji w rządzie lubelskim Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Współorganizator Stronnictwa Demokratycznego.
Powołany przez premiera Edwarda Osóbkę-Morawskiego na pierwszego po wojnie wojewodę gdańskiego, pełnił tę funkcję w okresie 30 III 1945 – 6 I 1946. Urząd objął 15 kwietnia, początkowo z siedzibą w sopockim ratuszu, a następnie w Gdańsku, w budynku przy ul. Okopowej. 9 VI 1945 przewodniczył obradom konferencji na temat odbudowy portów, która odbyła się w sopockiej siedzibie Urzędu. Od 1 III 1946 (mieszkając nadal w Sopocie) był profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Budowy Dróg i Robót Ziemnych na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej.
Odznaczonym m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1946) i Krzyżem Komandorskim oraz Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od 1924 żonaty z poślubioną w Krakowie Krystyną z domu Mysyrowicz (ur. 24 X 1903 Grójec), ojciec Wojciecha (11 XI 1924 – 4 VII 1980 Austria) i Jana (ur. 1928). Pochowany z synem Wojciechem i jego żoną na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 418.
