PAPRZYCKI BOLESŁAW, inżynier, przedstawiciel gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
BOLESŁAW PAPRZYCKI vel STANISŁAW BOLESŁAW PAPRZYCKI (2 V 1891 Borek Wielkopolski – 14 II 1948 Gdańsk), inżynier, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn cukiernika Józefa Paprzyckiego (1857–1933) i Agnieszki z domu Kowalskiej (1860–1898). Brat Leokadii, po mężu Szurkowskiej (1885–1957), Kazimiery (1887–1981), Marii po mężu Tyc (1889–1949), Zygmunta (1893–1940), Wandy po mężu Szurkowskiej (1895–1986) oraz Władysława (ur. 1897). Brat przyrodni Aleksandra (1900–1977 Peru), Ireny (7 III 1901 – 21 II 1984), Jana (1902–1983 Wielka Brytania), Cezarego (21 VIII 1903 – 16 V 1977), Gertrudy, po mężu Skórcz (ur. 1905), Ludwika (ur. 1907), Stanisława (6 V 1909 – 10 XI 1991) oraz Stefanii po mężu Wierachowskiej (1911–1987), które to dzieci pochodziły ze związku zawartego przez Józefa Paprzyckiego w 1899 ze Stanisławą z domu Kowalską (1872–1914), siostrą zmarłej pierwszej żony.
Po ukończeniu szkoły powszechnej odbył sześcioletnią praktykę w firmie Richard Schulz w Ostrowie Wielkopolskim. W październiku 1911 rozpoczął naukę w technikum budowlanym w Strelitz w Meklemburgii i jako absolwent tej szkoły pracował od 1914 do 1916 w przedsiębiorstwie Betonbau A.G. Rautenberg & Co z Berlina, a w latach 1916–1917 w firmie budowlanej H. Heinze z Wągrowca (roboty na terenie Kongresówki). Od 1917 do 1918 pełnił służbę w administracji. Po zakończeniu I wojny światowej uzupełniał wykształcenie, w marcu 1920 zdał egzamin maturalny w wyższej szkole realnej we Wrocławiu, po czym rozpoczął studia w Technische Hochschule Danzig. Egzamin dyplomowy na kierunku inżynieria lądowa zdał 7 XI 1925.
Zatrudniony jako urzędnik kontraktowy w Dyrekcji Kolei Państwowych w Gdańsku, był od 1929 kierownikiem Działu Inwestycyjnego Wydziału Drogowego, od 1930 naczelnikiem Oddziału Drogowego. Należał do Ligi Morskiej i Kolonialnej, Macierzy Szkolnej i Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku.
W czasie II wojny członek Nationalsozialistische Volkswohlfahrt (Narodowosocjalistyczna Ludowa Opieka Społeczna) i Reichskolonialbund (Związek Kolonialny Rzeszy). Od 1942 mieszkał w Berlinie przy Stierstrasse 20. 9 IX 1942 odmówił przyjęcia niemieckiej listy narodowościowej, za co został aresztowany i osadzony w obozie Stutthof, gdzie przydzielono go do biura budowlanego. Przebywał w szpitalu obozowym, z którego został wypisany 18 VIII 1944. Wziął udział w tzw. marszu śmierci, podczas którego 12 II 1945 zbiegł z obozu ewakuacyjnego w Rybnie koło Wejherowa. Od 1 IV 1946 naczelnik Oddziału Drogowego Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku.
Przed wojną mieszkał w Gdańsku przy Eigenhausstrasse 30 (ul. Własna Strzecha), Baumbachallee 3b (ul. Konopnickiej), Elsenstrasse 10 (ul. Grażyny) oraz Friedrichsallee 8 (al. Wojska Polskiego). Po wojnie w Wejherowie przy ul. Kościuszki, następnie w Sopocie przy ul. Jagiełły 12. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1946), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1946) oraz Medalem za Odrę, Nysę, Bałtyk. Rodziny nie założył. Zmarł nagle. Pochowany na cmentarzu parafialnym w Borku Wielkopolskim.
Bibliografia:
Archiwum rodzinne Katarzyny Szurkowskiej.
Archiwum Muzeum Poczty Polskiej – Oddział Muzeum Gdańska.
Archiwum Państwowe w Gdańsku, akta osobowe Bolesława Paprzyckiego, sygn. 10/988/0/2.4/2977.
„Dziennik Bałtycki” 1948, nr 47 (nekrolog).
„Inżynier Kolejowy” 1 IX 1929, nr 9; 1 III 1930, nr 3.
Paprzycki [brak imienia], Podbijanie toru podbijakami torowymi, „Inżynier Kolejowy” 1938, nr 4.
