PRECHITKO TADEUSZ, żeglarz
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ PRECHITKO (10 X 1913 Lwów – 9 IX 1982 Warszawa), żeglarz, urzędnik. Syn Józefa (ur. ok. 1854) i botaniczki Janiny Wacławy z Szoberów (1886 − 10 IV 1937). W Gdańsku-Oliwie mieszkał od 1921 przy Försterstrasse 6 (ul. Żeromskiego), ojciec był dyrektorem gdańskiego oddziału Ziemskiego Banku Kredytowego S.A. we Lwowie. W 1932 absolwent Gimnazjum Polskiego w Gdańsku, po maturze odbył półroczną praktykę w Stoczni Gdańskiej. W latach 1932–1939 studiował na Technische Hochschule Danzig. Żeglarz w Polskim Klubie Morskim w Gdańsku, od 1933 jachtowy kapitana żeglugi morskiej, od 1938 z uprawnieniami kapitana instruktora jachtowego żeglugi morskiej.
W 1930 został drużynowym w powstałej wówczas I Gdańskiej Morskiej Drużynie Harcerskiej im. Zygmunta Augusta. Podczas studiów, w 1934 był kapitanem jachtu s/y „Korsarz”, na którym odbył rejs szkoleniowo-turystyczny do portów Danii i Szwecji oraz brał udział w otwarciu Harcerskiego Ośrodka Morskiego w Jastarni. W 1935 został kierownikiem Samodzielnego Referatu Żeglarskiego podległego bezpośrednio Chorągwi Gdańskiej, między innymi 7-10 czerwcu tego roku dowodził rejsem „Korsarza” na trasie Gdańsk–Łeba–Neukuhren (Niemcy), a 30 czerwca na tym samym jachcie zajął drugie miejsce w regatach Gdynia –Visby. W 1936 wygrał na „Korsarzu” przedolimpijskie regaty na trasie z Sopotu do Kilonii. W 1937 został komendantem IV Hufca Morskiego Chorągwi Gdańskiej, w lipcu-sierpniu tego roku, po raz kolejny na „Korsarzu”, dowodził rejsem szkoleniowym Gdańsk–Kilonia–Helgoland–Imniden– Amsterdam–wybrzeża Anglii (44 dni, trasa liczyła 2009 mil).
Od lipca 1939 w Marynarce Wojennej Wojska Polskiego, walczył w obronie Helu. Zwolniony z niewoli w stalagu w Toruniu, od 1940 w Warszawie, pracował w warsztach samochodywch (kierowca, konwojent), członek Armii Krajowej (pseudonim Tadeusz Czapski). Od końca 1944 przebywał w Zakopanem, od maja 1945 w Gdańsku. Pracował w Centralnej Bazie Remontowej w Gdańsku-Wrzeszczu, od 1948 w Polskim Towarzystwie Importu Maszyn i Narzędzi „Polimex”, od 1949 do 1950 był kierwonikiem placówki tego przedsiębiorstwa w Amsterdamie.
W latach 1951–1957 zatrudniony był w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku, w 1957–1965 naczelny dyrektor Centrali Morskiej Importowo-Eksportowej „Centromor” w Warszawie, w 1965–1971 radca handlowy przy ambasadzie Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Teheranie, w 1971–1976 dyrektor jednego z biur Centrali Handlu Zagranicznego „Polimex-Cekop” w Warszawie, w tym okresie konsultant techniczny warszawskiego oddziału firmy Sulzer, ekspert Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, prezes Polsko-Belgijsko-Luksemburskiej Izby Handlowej, ekspert Międzynarodowej Organizacji Handlu przy Organizacji Narodów Zjednoczonych. Od 1978 na emeryturze.
Był redaktorem „Techniki i Gospodarki Morskiej”, w latach 1956–1959 współzałożyciel i redaktor naczelny miesięcznika „Budownictwo Okrętowe”. Był członkiem Harcerskiego Kręgu Morskiego, w 1957–1959 komandorem Polskiego Klubu Morskiego w Gdańsku. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Medalem Ligi Morskiej i Kolonialnej (1939), Srebrnym Krzyżem za Zasługi dla ZHP, Krzyżem Oficerskim Orderu Korony Belgijskiej i irańską Komandorią Orderu Homayum.
Żonaty był z Ewą z domu Borczowską (1922 − 19 IX 1986), filolożką, ojciec Andrzeja (ur. 1944) i Jacka (ur. 1946).
