REYMAN CECYLIA, harcmistrzyni, żeglarka, działaczka społeczna
| < Poprzednie | Następne > |
i harcerzy na Jubileuszowym Zlocie Harcerstwa w Spale,
11–25 VII 1935. Stoją od lewej: komendant Gdańskiego Hufca Harcerzy hm. Stanisław Szymański, komendantka Chorągwi Harcerek phm. Maria Ostrowska, komendant Chorągwi Harcerzy hm. Alf Liczmański,
w drugim rzędzie – chorąży sztandaru Cecylia Reyman
CECYLIA ALOJZJA REYMAN (20 VII 1917 Sopron, Węgry – 28 XI 2008 Gdańsk), harcmistrzyni, żeglarka, działaczka społeczna. Córka Romana Reymana (20 VI 1889 Budy Łańcuckie – 14 IX 1974 Limanowa), pracownika Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego Rzeczpospolitej Polskiej w II Wolnym Mieście Gdańsku, i Bronisławy z domu Skwarczyńskiej (30 VIII 1889 Łańcut – 7 II 1967 Limanowa). Siostra Ireny, po mężu Pilawskiej, Tadeusza, Edmunda i Bolesława.
Uczęszczała do powszechnej szkoły senackiej (polskiej) w Gdańsku–Zaspie, Gimnazjum Polskiego, w 1933 ukończyła Polską Szkołę Handlową w Gdańsku, w 1933–1935 uczyła się w Polskiej Wyższej Szkoły Handlowej. Po ukończeniu nauki pracowała gdańskim oddziale Warszawskiego Towarzystwa Transportowego (Wartrans).
W 1934, za namową Marii Ostrowskiej, komendantki Hufca Harcerek (zob. harcerstwo) i swojej nauczycielki w Polskiej Szkole Handlowej, założyła I Morską Drużynę Harcerek „Wichry Bałtyku”, w związku z czym odbyła przeszkolenie żeglarskie na obozie w Niesłuczy nad Naroczą. W czasie ferii zimowych 1934/1935 uczestniczyła razem z trzema harcerkami z Gdańska w kursie drużynowych w Krzemieńcu, prowadzonym przez instruktorki Głównej Kwatery Żeńskiej Związku Harcerstwa Polskiego, między innymi Marię Wocalewską i Jadwigę Trylską (żonę naczelnika ZHP). W dniach 11–25 VII 1935 uczestniczyła, pod kierunkiem Komendantki Chorągwi Harcerek Marii Ostrowskiej, w Jubileuszowym Zlocie ZHP w Spale. Od 1937 kierowniczka Referatu Żeglarskiego Chorągwi Harcerek, odbyła zorganizowany przez GKŻ rejs szkoleniowy do Kopenhagi na jachcie „Grażyna”. W lipcu 1938 wzięła udział na jachcie „Korsarz” w rejsie na trasie Rønne–Ystad–Christiansø, który poprowadził Alfons Olszewski, uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Berlinie. W 1939 popłynęła na tej samej jednostce do Rønne na Bornholmie. W Gdańsku mieszkała przy Hindersinstrasse 2 (ul. Kasztanowa).
Przed wybuchem wojny była przesłuchiwana w Prezydium Policji w związku z rozprowadzaniem ulotek antyhitlerowskich. W obliczu pogarszającej się sytuacji politycznej w II Wolnym Mieście Gdańsku latem 1939 przeniosła się wraz z siostrą Ireną do Gdyni, 30 sierpnia obie wyjechały do Krakowa, w październiku dotarły do Limanowej, gdzie rodzina posiadała willę „Zacisze”. W 1940 otrzymała posadę sekretarki i stenotypistki w Urzędzie Powiatowym w Limanowej, od 1942 do końca wojny w tym samym charakterze pracowała w Urzędzie Powiatowym w Nowym Sączu. W grudniu 1943 zaprzysiężona do Armii Krajowej (Obwód Limanowa), pełniła funkcję łączniczki. Dostarczała z niemieckich urzędów wszystko, co mogło się przydać w działalności organizacji, w tym kenkarty, pozwolenia na przejazd pociągami oraz paszporty. Zajmowała się też przewożeniem dokumentów do i z Krakowa.
Po zakończeniu wojny powróciła do Gdańska i pracy w Wartransie. W 1948 została kierownikiem Działu Handlowego w Robotniczym Przedsiębiorstwie Przeładunkowym Portorob w Gdańsku–Nowym Porcie. W latach 1950−1952 była kierownikiem Sekcji Finansowej Baltony–Zaopatrzenia Statków w Gdyni, od 1952 do 1961 pracowała w Zarządzie Portu Gdańsk, następnie do 1965 była główną księgową w Spółdzielni Pracy Spedycyjnej Polsped w Gdańsku.
W latach 1958–1960 pracowała w Komisji Historycznej Chorągwi Gdańskiej, następnie działała w Kręgu Harcerzy Wolnego Miasta Gdańska. Odwiedzała drużyny harcerskie, zwłaszcza Szczep Harcerski przy VIII Liceum Ogólnokształcącym w Gdańsku, który przyjął imię Harcerzy Wolnego Miasta Gdańska. W 1980 otrzymała stopień harcmistrza, nadany przez komendanta Chorągwi Gdańskiej. Razem z bratem Bolesławem była członkiem Polskiego Klubu Morskiego, matką chrzestną zakupionego w 1978 jachtu klasy Dufour, który otrzymał imię „Wiking”, wchodziła w skład Komitet Organizacyjny Budowy Popiersia Komandora Tadeusza Ziółkowskiego, który powołano uchwałą zarządu PKM 4 IV 1989.
Po wojnie mieszkała przy ul. Kościuszki 69/2. Rodziny nie założyła. Odznaczona Krzyżem za Zasługi dla ZHP oraz odznaką „Zasłużony dla Żeglarstwa Polskiego”. Pochowana została na cmentarzu parafialnym w Limanowej.
Bibliografia:
Archiwum rodzinne Elżbiety Wincel.
Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku (1922– 1939). Księga pamiątkowa w sześćdziesięciopięciolecie założenia gimnazjum, cz. II pod red. Krystyny Sroczyńskiej-Wyczańskiej, Wrocław 1989.
