ROGIŃSKA JUSTYNA, pedagog, prezes Fundacji „Sprawni Inaczej”
| < Poprzednie | Następne > |
JUSTYNA ROGIŃSKA (ur. 5 X 1951 Gdańsk), pedagog, działaczka opozycyjna oświatowej „Solidarności”, prezes Fundacji „Sprawni Inaczej”. Córka artystów plastyków Bolesława i Władysławy z domu Żukowskiej. Siostra Łukasza oraz historyka sztuki i archeologa Małgorzaty Niemczyk (1943–2023).
W 1965 ukończyła Szkołę Podstawową nr 24 w Gdańsku-Wrzeszczu. W 1969 zdała maturę w II Liceum Ogólnokształcącym. Była drużynową Związku Harcerstwa Polskiego (ZHP), uzyskała stopień podharcmistrza, organizowała obozy „Nieprzetarty szlak”. Od 1969 uczyła się w dwuletnim Studium Nauczycielskim w Radomiu (wykładowcą była znajoma rodziców z czasów wileńskich, malarka Halina Hermanowicz). Placówka specjalizowała się w przygotowaniu do pracy pedagogów, którzy w przyszłości mieli prowadzić zajęcia plastyczne i techniczne. W latach 1971–1972 odbyła roczną praktykę w szkole podstawowej w Dobieszynie (Kolonia Sielce, powiat białobrzeski). Od 1972 do 1976 studiowała dziennie, następnie zaocznie, w Państwowym Instytucie Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie. Magisterium uzyskała w 1984 w Zakładzie Pedagogiki Specjalnej w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Gdańskiego.
W latach 1972–1976 zatrudniona była w Sanatorium Usprawnienia Leczniczego przy ul. Smoluchowskiego w Gdańsku jako wychowawca oraz nauczyciel w przyszpitalnej szkole. Prowadziła także nauczanie indywidualne. W 1977 pracowała jako pedagog w Szkole Podstawowej Specjalistycznego Zespół Opieki Zdrowotnej nad Matką i Dzieckiem przy ul. Polanki 119 (zob. Szkoła Podstawowa nr 10). Od 1978 do 1979 zatrudniona była Szkole Podstawowej przy Sanatorium Reumatologicznym w Sopocie, w latach 1979–1985 w Zbiorczej Szkole Gminnej w Szemudzie i w szkole podstawowej w Jeleńskiej Hucie.
Członkini NSZZ „Solidarność” (od września 1980 do maja 1990). 10 IX 1980 brała udział w zebraniu przedstawicieli pracowników oświaty w Zespole szkół Łączności, podczas którego apelowała o naprawę szkolnictwa specjalnego i została członkinią solidarnościowego zespołu pracującego nad poprawą systemu oświaty. Była współorganizatorką i uczestniczką strajku pracowników oświaty w budynku Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku od 7 do 17 listopada 1980. Należała do zespołu negocjacyjnego w rozmowach ze stroną rządową, reprezentowała szkolnictwo specjalne. 11 XI 1980 uczestniczyła w manifestacji strajkujących pod pomnikiem króla Jana III Sobieskiego na Targu Drzewnym, po przemówieniach m.in. Lecha Wałęsy i Dariusza Kobzdeja odczytała komunikat strajkujących nauczycieli.
Po podpisaniu porozumień zaangażowała się w pracę oświatowej „Solidarności” (z siedzibą przy ul. Osiek 12). Pracowała z zespołem nad opracowaniem szczegółów dotyczących wdrażania przyjętych ustaleń z uwzględnieniem szkolnictwa specjalnego. Głównymi postulatami były zmniejszenie liczebności klas o 1/3, przygotowanie odpowiednich podręczników, ustanowienie dodatku dla nauczycieli pracującymi z uczniami o specjalnych potrzebach edukacyjnych, zaprzestanie negatywnej selekcji do zawodu nauczyciela, zwiększenia nakładów na oświatę. Jednocześnie uczestniczyła w opracowaniu statusu specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego. Współredagowała pismo gdańskiej oświaty „Wiatr od Morza”, pisała artykuły do Biuletynu Informacyjnego pracowników oświaty, pełniła dyżury w biurze, współorganizowała konferencje w Warszawie, Gdańsku i Wejherowie.
Stan wojenny zastał ją w Saint-Étienne, podczas wizyty pięcioosobowej delegacji przybyłej na zaproszenie francuskiego związku zawodowego nauczycieli. Do Polski wróciła w styczniu 1982. Podczas przedłużającej się nieobecności w kraju, 18 XII 1981 została zwolniona z pracy w szkole w Jeleńskiej Hucie. Przez kilka miesięcy pozostawała bez zatrudnienia, przywrócona do pracy w czerwcu 1982.
W latach 1985–1990 pracowała w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym w Nowym Porcie. Prowadziła w nim rewalidację z uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. W 1989, wraz z nauczycielami oraz rodzicami, zainicjowała działanie Fundacji „Sprawni Inaczej” na rzecz osób z niepełnosprawnościami i od początku pełni funkcje jej prezesa.
Żona Wiesława Predysa, artysty plastyka, następnie Krzysztofa Koszlagi, nauczyciela. Matka Szymona (ur. 1975), fotografa, Olgierda (ur. 1982), Marcina (ur. 1987), Filipa (ur. 1988) i Kamili (ur. 1990).
Bibliografia:
Informacje Justyny Rogińskiej.
Listopad ’80. Rzecz o strajkach ludzi oświaty, służby zdrowia i kultury, red. Jan Hlebowicz, Gdańsk 2022.
Danuta Wałęsa, Marzenia i tajemnice, opracował Piotr Adamowicz, Warszawa 2011.
https://fsi.gda.pl/o-nas/.
https://ibedeker.pl/relacje/sobota-u-panstwa-uphagenow-goscie-potomkowie-wladyslawy-i-boleslawa-roginskich-mieszkancy-domu-przy-ulicy-zbyszka-z-bogdanca-7/.
