ROMANOWSKA JADWIGA, pielęgniarka, dydaktyk Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
JADWIGA ROMANOWSKA (9 X 1895 Lindnerówka pod Podhajcami, okolice Tarnopola – 15 VII 1964, Gdańsk) pielęgniarka, dydaktyk Akademii Lekarskiej (AL) i Akademii Medycznej (AMG) w Gdańsku. Wywodziła się z zamożnej, ziemiańskiej i wielodzietnej rodziny. Była córką sędziego Aleksandra Romanowskiego i Marii z domu Paralewicz. Siostra Michała, Adama, Henryka i Tadeusza oraz Marii i Janiny.
Naukę rozpoczęła w domu rodzinnym i kontynuowała ją w gimnazjum prowadzonym przez siostry Niepokalanki w Niżninowie. W 1919 zdała dużą maturę. W 1920 podjęła dobrowolną służbę wojskową jako sanitariuszka, pracując między innymi przy transporcie rannych żołnierzy z frontu do szpitala. W latach 1921–1923 uczęszczała do dwuletniej Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. W 1923 otrzymała dyplom i tytuł pielęgniarki wykwalifikowanej. W latach 1926–1928 dokształcała się podczas licznych kursów zagranicznych, między innymi we Francji, Belgii, Anglii oraz w Norwegii. Następnie uzyskała specjalizację z położnictwa. W 1936–1944 była dyrektorem Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. W czasie okupacji niemieckiej prowadziła działalność konspiracyjną, organizowała liczne punkty sanitarne. W latach 1939–1944 przyuczyła 816 osób do zawodu pielęgniarki. Po upadku powstania warszawskiego ewakuowała szkołę i wyjechała do Czarnego Dunajca, gdzie założyła dom dziecka.
Od sierpnia 1945 w Gdańsku. Dzięki jej staraniom 22 X 1945 otwarto na terenie AL szkołę pielęgniarstwa, której do 1950 była dyrektorem. Ze względów politycznych, między innymi za działalność konspiracyjną i światopoglądową oraz jako gorliwa katoliczka, została zmuszona do złożenia rezygnacji i wyjazdu z Gdańska. Zamieszkała w Ciechocinku, gdzie podjęła pracę na stanowisku pielęgniarki oddziałowej w sanatorium „Zachęta”.
W 1956 powróciła do Gdańska. Ciężka choroba nie pozwoliła jej jednak powrócić do pracy zawodowej. W AMG wykładała etykę pielęgniarstwa i zasady pielęgniarstwa. Absorbowała ją przede wszystkim tematyka i problematyka pielęgniarstwa społecznego. Tematem tym zajmowała się od 1929. Była autorką licznych publikacji naukowych, między innymi: Wytyczne do prac pielęgniarek społecznych, cyklu tekstów zamieszczanych na łamach periodyku „Pielęgniarki Polskiej”. Do jej ważniejszych publikacji należą też: Co robi pielęgniarka społeczna? („Pielęgniarka Polska” 1931); Pielęgniarstwo społeczne w Warszawie, jego rozwój, stan obecny i projekty na przyszłość (Warszawa 1934). Od 1956 była członkiem Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego w Sopocie oraz Komisji Szkoleniowej Oddziału Polskiego Towarzystwa Pielęgniarskiego w Gdańsku. W latach 1929-1931 oraz w latach 1936-1937 była przewodniczącą Polskiego Stowarzyszenia Pielęgniarek Zawodowych, a w latach 1932-1935 została jej wiceprzewodniczącą. W 1947 została odznaczona Medalem Florencji Nightingale, najwyższym odznaczeniem pielęgniarskim, przyznawanym przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż. W 1957 została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
Pochowana 18 VII 1964 na cmentarzu Srebrzysko.
