ROSTEUSCHER JOHANN CHRISTOPH, profesor Gimnazjum Akademickiego, pastor kościoła św. Barbary
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN CHRISTOPH ROSTEUSCHER (1655 – 27 XII 1707 Gdańsk), profesor Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku, pastor kościoła św. Barbary. Syn profesora Wolfganga Rosteuschera. W kwietniu 1663 zapisany do początkowej (piątej) klasy Gimnazjum Akademickiego, w 1676 brał pod przewodnictwem rektora Samuela Schelwiga brał udział w Ćwiczeniach teologicznych z Soboru Jerozolimskiego (Exercitationis Theologicae De Concilio Hierosolymitan…), naukę kończył w 1678 dysputą pod opieką stryja Christiana Rosteuschera. W 1679 na studiach w Wittenberdze, dzięki stypendium gdańskiej Rady Miejskiej od 1681 do 1684 kontynuował je w Rostocku, brał udział w dysputach teologicznych. Odbył podróż naukową po Niemczech, Niderlandach i Anglii. W 1685 został profesorem logiki, metafizyki i etyki na uniwersytecie w Greifswaldzie oraz inspektorem bursy akademickiej. Publikował tu m.in. wykłady z logiki i metafizyki Collegium metaphysicum exoterio-aeromaticum. Collegium Logicum.
Na wezwanie gdańskiej Rady Miejskiej w 1686 powrócił do Gdańska i został profesorem filozofii (uczył logiki, metafizyki oraz etyki) oraz bibliotekarzem Gimnazjum Akademickiego, wykład inauguracyjny De veterum philosophis feliciter imitandis wygłosił 30 VII 1686 . Zachował się anonimowy wiersz pochwalny, witający go na gdańskiej profesurze, a ponieważ jego introdukcja miała miejsce 30 lipca, w okresie początkującym jarmark św. Dominika, określono go jako „kupca” dostarczającego do Gdańska „towary” w postaci zalet charakteru, wiedzy i umiejętności. Po śmierci ojca w 1690 objął także katedrę języka greckiego. Znawca pogladów i metod badawczych Kartezjusza, na zajęciach wprowadzał problematykę prawa międzynarodowego. Zainteresowany badaniami naukowymi 21 XII 1695 zrezygnował jednak z pracy w Gimnazjum. Od 26 XII 1695 był pastorem w kościele św. Barbary, ustąpił jednak i z tego stanowiska, od 15 III 1699 będąc diakonem w kościele Najświętszej Marii Panny.
Pozostawił wiele prac, m.in. Probabilismus moralis circa alapam caede vindicandam (Gedani 1689), De temporato proprietatis jure (Gedani 1690), De causis dissolvendi obligationem iurisjurandi (Gedani 1691), De Iudicio Zeli apud Hebraeos usitato (Gedani 1692), publikował w ukazującym się w Lubece czasopiśmie „Nova Literaria Maris Baltici”. Był autorem żałobnych wierszy w zbiorze podobnych utworów pisanych przez uczniów i profesorów Gimnazjum Akademickiego po śmierci (1669) rektora Johanna Maukischa (druk 1670), po śmierci (1690) lekarza Johanna Fabritiusa (Schmiedta) (druk: 1691) i po zgonie (1689) Johanna Petera Titiusa. W 1687 autor wiersza żałobnego zamieszczonego w zbiorze dodanym do drukowanego kazania pogrzebowego żegnającego pastora Salomona Möllera. W 1692 autor pochwalnego wiersza po wyborze na burmistrza Johanna Ernsta Schmiedena.
23 VIII 1680 ożenił się w kościele św. Trójcy z Anna Dorotheą, córką Jacoba Pegelau (1625–1691). Ojciec Elisabethy (chrzest 23 IV 1681), Gottfrieda (chrzest 8 X 1684), Ephraima i Benjamina (chrzest 29 VI 1690). Pochowany 9 I 1708 w kościele św. Trójcy.
Bibliografia:
Catalogus lectionum et operarum publicarum, in Athenaeo Gedanensi, hoc cursu annuo expediendarum, propositus januario ineunte, Danzig 1688.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 200.
Charitius Andreas, Commentatio historico-literaria de viris eruditis Gedani ortis, speciatim iis, qui scriptis inclaruerunt, Wittenberga 1715, s. 123-124.
Praetorius Ephraim, Athenae Gedanenses sive commentarius historico-chronologicus succinctus originem et constitutionem Gymnasii Dantisci …, Lipsiae 1713, s. 117–118, 143–145.
Bertling August, Rosteuscher Johann Christoph, w: Allgemeine Deutsche Biographie, Bd. 29, Lipsk 1889, s. 279.
Kotarski Edmund, Gdańska poezja okolicznościowa XVII wieku, Gdańsk 1993 (przez indeks).
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern..., Königsberg 1834, s. 63.
