ROZMEJ ZBIGNIEW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ZBIGNIEW ROZMEJ (11 IV 1908 Piotrków – 28 I 1975 Gdańsk), chemik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalizował się w chemii drewna i torfu. Syn Andrzeja (zm. 1911) i Wandy z domu Willich. W 1929 absolwent Prywatnego Męskiego Gimnazjum w Lublinie (Szkoła Lubelska). Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, ukończył ją jako kapral podchorąży. W 1937 absolwent Wydziału Chemii Politechniki Lwowskiej, praca dyplomowa o syntezie nowego barwnika napisana pod kierunkiem prof. Wacława Leśniańskiego, została nagrodzona stażem w szwajcarskim koncernie CIBA, odbytym przez niego na przełomie 1937/1938.
W 1937 pracował w Zakładach Chemicznych Grodzisk SA w Grodzisku Mazowieckim, w Zakładzie Suchej Destylacji Drewna w Wygodzie w województwie stanisławowskim. W latach 1938–1939 był zatrudniony w Zakładach Państwowych Destylacji Żywicy w Garbatce koło Kozienic. Był członkiem Zarządu Głównego AZS w Lublinie i Lwowie. 2 IV 1940 został aresztowany przez Gestapo, do 22 XII 1941 był więźniem obozu koncentracyjnego Sachsenhausen-Oranienburg, z którego został zwolniony dzięki staraniom dyrekcji Lasów Państwowych. Od 1942 przebywał w Warszawie, gdzie produkował pastę do obuwia, a w konspiracji materiały wybuchowe dla Armii Krajowej. Od 1943 mieszkał w Lublinie, pracując jako nauczyciel w zawodowej szkole chemicznej. Od 1 X 1944 do 1 VI 1945 w Garbatce był robotnikiem w lesie i w destylarni. Od czerwca do września 1945 kierował zakładem ekstrakcji karpiny w Zakładach Chemicznych Alwa w Szczebrzeszynie.
W Gdańsku od października 1945. W latach 1945–1973 pracował na PG, od 1954 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1964 profesor zwyczajny. W okresie 1948–1959 był kierownikiem Katedry Technologii Chemicznej Drewna i Torfu, 1959–1973 Katedry Technologii Organicznej, 1954–1956 prodziekanem, 1956–1958 dziekanem Wydziału Chemicznego. Od 1973 na emeryturze.
Autor i współautor publikacji na temat chemii organicznej, w tym skryptu Technologia chemiczna drewna (cz. 1 i 2, 1955 i 1957). Współtwórca trzech patentów, m.in. masy formierskiej lub rdzeniowej (1967).
Był członkiem i prezesem Zarządu Akademickiego Zrzeszenia Sportowego przy PG oraz redaktorem „Zeszytów Naukowych PG” (seria chemia). Należał do Komitetu Technologii Drewna Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Historii Nauki i Techniki PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego (przewodniczący oddziału gdańskiego). Członek rad naukowych, m.in. Instytutu Technologii Drewna w Poznaniu, Instytutu Odlewnictwa w Krakowie, International Peat Society w Vaduz (Lichtenstein), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Członek Koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (1968–1975).
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Odznaką Grunwaldzką, złotą odznaką działacza AZS i honorową odznaką 50-lecia AZS, wyróżniony tytułem „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej".
Od 1939 był żonaty z Janiną z domu Plaskotą (28 VI 1915 – 28 V 2001 Gdańsk), ojciec Zygmunta Szczepana (ur. 26 XII 1951 Sopot) i Ireny zamężnej Próchniak (12 V 1957 Gdańsk – 27 II 2018). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 549.
Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2017, red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 128–129.
