RYNDUCH ZBIGNIEW, nauczyciel w Gimnazjum Polskim, docent Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
ZBIGNIEW RYNDUCH (11 IV 1905 Krzyszkowice koło Wieliczki – 6 VIII 1988 Gdańsk), nauczyciel, historyk literatury, docent Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn urzędnika Józefa (zm. 1904) i nauczycielki Krystyny z domu Modelskiej (zm. 1944). W latach 1915–1923 był uczniem III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie. od 1923 do 1927 studiował na uniwersytecie w Krakowie, magister filozofii w zakresie filologii polskiej. Od 1927 do 1934 pracował w prywatnej szkole średniej w Toruniu. Po służbie wojskowej podchorąży, następnie podporucznik rezerwy.
Urlopowany z Państwowego Gimnazjum Męskiego w Tczewie od 1 XI 1934 pracował w Gdańsku w Gimnazjum Polskim, w którym od 1937 kierował pracownią polonistyczną i biblioteczną. Pracował także w średniej Szkole macierzy Szkolnej. Od 1935 był kierownikiem Referatu Świetlicowego Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, współpracował z „Gazetą Gdańską”. Podczas II wojny światowej, początkowo przetrzymywany w więzieniu w Toruniu, uciekł i uczył w Warszawie w prywatnej Szkole Handlowej oraz na tajnych kompletach, po powstaniu warszawskim przebywał w Sochaczewie i Częstochowie.
Po powrocie do Gdańska 4 IV 1945, był organizatorem i do 1949 dyrektorem II Państwowego Gimnazjum i Liceum. W latach 1949–1952 pracował w Kuratorium Okręgu Szkolnego Gdańskiego, był wizytatorem i naczelnikiem wydziału szkół średnich. Wykładał w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Sopocie. Od 14 IX 1952 do czerwca 1970 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej, początkowo jako zastępca profesora i starszy wykładowca, w 1955–1956 był dziekanem Wydziału Filologiczno-Historycznego. Od 1964 doktor, od 1969 docent etatowy. Od 1 VII 1970 do 1974 pracował na UG, do 1974 był kierownikiem Studium Podyplomowego Filologii Polskiej. Od 1974 do 1981 pracował na części etatu na UG. Interesował się literaturą staropolską, problemami retoryki i prozy, autor między innymi monografii Nauka o stylach w retorykach polskich XVII wieku (1967, doktorat) i Andrzej Maksymilian Fredro. Portret literacki (1980).
Od 1945 członek Stronnictwa Demokratycznego (w kadencji od 1955 członek prezydium Wojewódzkiego Komitetu SD). Od 1947 był radnym Wojewódzkiej Rady Narodowej. 7 IV 1948 był świadkiem oskarżenia w gdańskim procesie Alberta Forstera. W latach 1975–1980 wchodził w skład Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN.
Odznaczony Srebrnym (1946) i Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1958), Krzyżem Oficerskim OOP (1972), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznakami „Za zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, wyróżniony tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL.
Żonaty był ze Stefanią z domu Ornass, między innymi nauczycielką Gimnazjum Polskiego w latach 1934-1939. Ojciec Lucjusza (ur. 1939), Aleksandra (ur. 1940) i Zofii (ur. 1945). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Janik Bernard, Życiorysy pracowników Gimnazjum Polskiego w Gdańsku, w: Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939. Księga pamiątkowa, Gdańsk 1976, s. 188-190.
Oracki Tadeusz, Rynduch Zbigniew, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, t. 4, Gdańsk 1997, s. 129-130.
Sroczyńska-Wyczańska Krystyna, Nauczyciele Gimnazjum, w: Gimnazjum Polskie Macierzy Szkolnej w Gdańsku 1922–1939. Księga pamiątkowa, Wrocław 1989, s. 315.
