SALOMO JOHANN, rabin, profesor Gimnazjum Akademickiego
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN SALOMO (Jan Salamo) (1624 Poznań – 1 VII 1683 Gdańsk), rabin, hebraista, profesor Gimnazjum Akademickiego w Gdańsku. Od najmłodszych lat kształcony na rabina przez ojca, Simona Josephowicza Johanna. Poznał bardzo dobrze język hebrajski oraz metodykę badań nad Starym Testamentem.
Trudnił się operacjami finansowymi, nie zawsze udanymi, w 1652, podczas pobytu w Gdańsku, został osadzony w więzieniu za niewywiązanie się z poręki wobec kupców żydowskich. W trakcie odbywania kary poznał gdańszczanina Georga Dornego, który umożliwił mu spotkanie z teologiem luterańskim oraz pastorem kościoła Najświętszej Panny Marii (NMP), Johannem Botsackiem. Podczas spotkania 10 X 1656 zdecydował się, pod warunkiem zwolnienia z więzienia, na przyjęcie chrztu oraz konwersję na luteranizm. 22 I 1657 został ochrzczony w kościele NMP, w 1659 ukazała się rozprawka Johanna Botsacka o tych wydarzeniach: Historia Conversionis R. Johan. Salomonis, Et Narratio Colloquii Inter Illum Et Joh. Bostaccum Habiti in Curia Gedani Per Septem Congressus.
Po opuszczeniu więzienia zamieszkał u Christiana Rosteuschera, profesora prawa i historii, inspektora Gimnazjum Akademickiego. Za poparciem Kolegium Szkolnego rektor gimnazjum Johann Maukisch zaproponował mu specjalnie utworzone stanowisko profesora języka hebrajskiego, które zajmował od 1659 (wykład inauguracyjny wygłosił 23 stycznia) aż do śmierci. Gdańska kamlarnia wypłacała mu kwartalnie licząca się kwotę 75 florenów wynagrodzenia i ekwiwalent za deputat drzewny, korzystał z mieszkania profesorskiego w jednym z budynków w mieście należących do Gimnazjum.
Prowadzone przez niego zajęcia cieszyły się dużym uznaniem zarówno ze strony uczniów, jak i profesorów szkoły. Zaproponowany program edukacji zawierał nauczanie języka hebrajskiego (wraz z gramatyką i czytaniem) oraz interpretowanie Pisma Świętego. Do jego najważniejszych dzieł należą podręczniki do nauki hebrajskiego, m.in. Der hebräischen Sprachen Fürtreffligkeit und grosser Nutzen (1667), oraz pisma oparte na dyskursie teologicznym lub polemice służącej zwalczaniu judaizmu, jak Confessio fidei Christianae, sermone Hebraeo et Teutonico (1656), Der in Segenverwandelle Fluch (1679) czy Der zertheilte Finsternissoder Widerfegung des Buches R. Saadjah Gaon (1671). Był także autorem wierszy żałobnych, m.in. w 1669 publikowanego w zbiorze powstałym po śmierci Johanna Maukischa.
Wiosną 1683 ciężko zachorował, sparaliżowany, utracił pamięć. Pochowany w kościele św. Trójcy, uroczystościom żałobnym przewodził pastor kościoła św. Jana Salomon Möller. Był żonaty z córką rabina (zm. 1676), która pozostała przy swojej wierze, miał z nią czworo dzieci.
