SANATORIUM (Dwór V)
| < Poprzednie | Następne > |
SANATORIUM, w latach 1935–1942 Dom Towarzystwa Ubezpieczeniowego Urzędników (Kurheim der Angestelltenversicherung; lekarzem naczelnym był wówczas Gustav Fröhnel (zob. Wessel-Storp-Haus), w 1942 sanatorium Państwowego Zakładu Ubezpieczeń (Reichsversicherungsanstalt); na terenie Dworu V (zob. też dwory oliwskie), przy ul. Polanki 117, obecnie obiekt 7. Szpitala Marynarki Wojennej.
Wybudowany według projektu hamburskiego architekta Fritza Högera (1877–1949), wybranego w drodze konkursu, do którego zaproszono ośmiu gdańskich i trzech niemieckich architektów. Pracami budowlanymi kierował gdański architekt Felix Tiede, roboty prowadziła firma Tiede und Abraham. Program funkcjonalny zespołu zakładał włączenie istniejących budynków dworskich, co miało zapewnić ich zachowanie. Osiągnięto to poprzez połączenie budynków zadaszonym i przeszklonym korytarzem, wykorzystywanym jako miejsce do leżakowania. Prace budowlane zakończono w 1931.
Budynek skomponowany z dwóch brył o różnej wysokości, nakrytych smukłymi dachami. W miejscu ich połączenia zlokalizowane zostało nakryte płaskim dachem zamknięte półkoliście parterowe skrzydło. Półkolisty taras i aneks dostawiono do elewacji bocznej. Elewacje wykonano z cegły licowej, dach pokryto dachówkami, okna oszklono w sposób nawiązujący – jak uważano – do budownictwa wiejskiego. Bryła i zastosowane materiały wykończeniowe miały wkomponować gmach w zabytkowe otoczenie.
Sanatorium uważano za jeden z najwybitniejszych obiektów architektonicznych okresu II Wolnego Miasta Gdańska. W 1945 bez zniszczeń, częściowo przekształcony w latach 60. XX wieku. W latach 2006–2007 przebudowany, co znacząco pozbawiło obiekt jego walorów architektonicznych.
