STEFANIUK ZENON, bokser, olimpijczyk
| < Poprzednie | Następne > |
ZENON STEFANIUK (8 VII 1930 Wojnów woj. warszawskie – 10 VII 1985 Katowice), sportowiec, bokser (waga piórkowa i kogucia), mistrz Europy, olimpijczyk, trener. Syn Zygmunta (23 X 1904 – 18 VII 1978 Gdynia) i Zofii (29 IX 1905 – 26 VI 1978 Gdynia), brat Zbigniewa (20 VIII 1933 – 2 VIII 1997 Gdynia) i Danuty (13 XI 1938 – 24 IV 2012), zamężnej Zbyryt. Ukończył szkołę średnią w Gdyni (drukarz, inspektor postępu technicznego). Zaczynał od piłki nożnej, grał jako prawy łącznik w Unii Gdynia. Dla boksu odkrył go instruktor Buzy, był zawodnikiem Czynu-Związkowca (później Kolejarz) Gdynia (1947–1950), MKS Gwardii ( Wybrzeże) Gdańsk (od marca 1950 do listopada 1954), Sparty (Bielsko-Bialskie Towarzystwo Sportowe/ BBTS) Bielsko-Biała (1954–1957).
W styczniu 1948 uczestnik I Kroku Bokserskiego w Gdańsku w wadze koguciej (przegrał w eliminacjach). Brał udział w spotkaniach reprezentacji juniorów Gdańska i okręgu: 27 XI 1948 w Toruniu: Pomorze – Gdańsk 7:9 (wygrał w piórkowej z Trawińskim); 12 XII 1948 w Szczecinie: Szczecin – Gdańsk 5:11 (w piórkowej wygrał z Paździochem); 6 I 1950 Stargard: Szczecin – Gdańsk 10:6 (zremisował z Izydorczykiem). W 1950 w wadze piórkowej mistrz Wybrzeża seniorów i brązowy medalista Mistrzostw Polski (w ćwierćfinale wygrał z Leją z Krakowa, w półfinale przegrał z Aleksym Antkiewiczem).
W lidze z Gwardią Gdańsk debiutował 14 I 1951 (w spotkaniu z Gedanią 14:6, wygrał z Klajnem). Ostatnią walkę w Gwardii Gdańsk stoczył 14 XI 1954 (wygrał z Pińskim z CWKS Legia Warszawa; 8:12). W końcu 1954 odszedł do Sparty Bielsko i wyjątkowo (z uwagi na przygotowania do Mistrzostw Europy) uzyskał zgodę na reprezentowanie drugiego klubu w tym samym sezonie. W zespole Sparty Bielsko debiutował 2 I 1955, akurat w Gdańsku przeciwko Gwardii (wygrał z Młyńskim, zwyciężył zespół gdański 12:8).
Dwukrotny Mistrz Europy w wadze koguciej w 1953 (w brawach Gwardii Gdańsk) i 1955 (w barwach Sparty Bielsko). Uczestnik (w barwach Sparty Bielsko) Igrzysk Olimpijskich (IO) w Melbourne w 1956 (przegrał 26 listopada pierwszą walkę eliminacyjną z Claudio Barrientosem z Chile). Mistrz Polski w wadze koguciej w 1952 i 1953 (Gwardia Gdańsk) oraz 1955 (Sparta Bielsko), oraz mistrz Polski w wadze piórkowej w 1954 (Gwardia Gdańsk). W 1950 brązowy medalista Mistrzostw Polski w wadze piórkowej, w 1951 wicemistrz Polski w wadze koguciej. Mistrz Wybrzeża w 1950, 1952 i 1953 w wadze koguciej. W 1951 w tej samej wadze mistrz Zrzeszenia Gwardia. W 1951 uczestniczył w turnieju bokserskim podczas XI Akademickich Mistrzostwach Świata w Berlinie (przegrał walkę eliminacyjną z Istvánem Horváthem z Węgier).
Siedmiokrotny reprezentant kraju w meczach międzypaństwowych 1952–1956 (sześć zwycięstw, jedna porażka), debiutował 7 XII 1952 w wadze koguciej w meczu z Finlandią (wygrał z Väinö Järvenpää). Występował też w drugiej reprezentacji Polski (w wadze koguciej): 25 X 1951 Praga: Polska II – Czechosłowacja II 10:10, przegrał z Majdlochem; 27 I 1952 Budapeszt: Węgry II – Polska II 6:14, wygrał z Fehérem, w reprezentacji: 2 II 1950 Gdynia: Gdynia – Gdańsk (zawody niepunktowane), w zespole Gdyni, przegrał z Aleksym Antkiewiczem w piórkowej; 10 II 1952 Szczecin – Gdańsk 8:12, wygrał z Walczakiem oraz w reprezentacjach związkowych, m.in.: 29 V 1950 Gdańsk: Reprezentacja Związku Zawodowego Kolejarzy – Reprezentacja Związków Zawodowych Francji (FSGT) 9:7, wygrał z Morestinem w piórkowej; 5 IV 1951 Wrocław Reprezentacja CRZZ – Reprezentacja Robotnicza Szwecji 20:0, wygrał z Petersonem w koguciej; 2 X 1953 Erfurt: Niemiecka Reprezentacja Dynama – Polska Reprezentacja Gwardii 11:9 (wygrał); 16 XII 1953 Praga: Reprezentacja Czerwonej Gwiazdy (Rudá Hvězda, zrzeszenia milicyjnego) – Gwardia Polska 9:11, wygrał na punkty z Cvekiem.
Po IO z 1956 przeszedł zdecydowanie do wagi piórkowej. Po raz ostatni wystąpił w ringu 17 II 1957 w Bielsku-Białej w ostatnim spotkaniu I ligi sezonu 1956/1957 z Gwardią Gdańsk (11:9 dla bielszczan, walkę wygrał).
Po zakończeniu sezonu ligowego zaprzestał treningów. Odmówił udziału w mistrzostwach Górnego Śląska w początkach marcu 1957, przez co nie mógł brać udziału w MP w połowie tego miesiąca. W tym samym miesiącu zawieszony w prawach zawodnika przez klub BBTS. Kuszony przez władze klubu do wznowienia treningów przekazaniem lokalu sklepowego odmówił i powrócił do rodziny na Wybrzeże. Skreślony został z kadry narodowej i olimpijskiej. Stoczył 262 walki, z których 245 wygrał, 3 zremisował i 14 przegrał. Był instruktorem, następnie trenerem I klasy boksu w klubach Start Bielsko Biała (od 1957), Turów Zgorzelec (do 1969), Górnik Wesoła (1970–1971), GKS Tychy (1971–1976), Górnik Pszów, Walka Zabrze.
Po ME w 1953 otrzymał Złoty Krzyż Zasługi i tytuł „Mistrza Sportu”. W 1955 odznaczony został Złotym Medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”. W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” uplasował się na trzecim miejscu najpopularniejszych sportowca Wybrzeża za rok 1953. W plebiscycie „Przeglądu Sportowego” na najlepszego sportowca Polski w 1956 zajął szóste miejsce. W 1988 „Przegląd Sportowy” dokonał po czasie wyboru najlepszych sportowców za rok 1953, przyznając mu trzecie miejsce. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
Żonaty z nauczycielką, ojciec dwóch córek. Pochowany na Cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
