SZYMAŃSKI IGNACY, przedstawiciel gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
IGNACY SZYMAŃSKI (23 V 1887 Jaworze koło Wąbrzeźna – 8 IV 1962 Gdańsk) krawiec, następnie kolejarz, przedstawiciel gdańskiej Polonii. Syn Józefa (22 II 1855 Jaworze – 15 XI 1928 Myśliwiec koło Wąbrzeźna) i Heleny z domu Gruszczyńskiej (vel Kruszyńskiej vel Kruschinskiej) (8 III 1864 Radowiska Wielkie koło Wąbrzeźna – 4 II 1937 Myśliwiec). Brat Jana (20 XII 1883 Jaworze – 21 XII 1883 Jaworze), Tekli (ur. 10 IX 1885 Jaworze), Wiktorii (20 XI 1890 Jaworze – 3 X 1967 Radowiska Wielkie), Alberta (3 III 1894 Jaworze – 12 VIII 1894 Jaworze), Antoniego (19 X 1895 Jaworze – 3 XI 1895 Jaworze), Józefa (12 I 1897 Jaworze – 3 VIII 1920 Niepla), Franciszka (7 XII 1899 Jaworze – 15 IV 1992 Radowiska Wielkie).
W Gdańsku od 1912, pracował jako krawiec w Urzędzie Mundurowym XVII Korpusu Armijnego (Korps-Bekleidungsamt des XVII. Armeekorps). W 1914 powołany do wojska niemieckiego, brał udział w bitwie pod Verdun. Od 3 IV 1923 w służbie Polskich Kolei Państwowych (PKP) jako pracownik umowny (dziennie płatny), początkowo w Wagonowni Gdańsk Główny, od 26 II 1932 w Ekspedycji Pospiesznej Gdańsk Główny, od 19 IV 1932 w Ekspedycji Kolejowej Gdańsk Kanał Kaszubski, od 26 XI 1937 w Ekspedycji Kolejowej Gdańsk Południe na stanowisku magazynowego.
Członek Gminy Polskiej, Gminy Polskiej Związku Polaków, Kolejowego Klubu Sportowego, Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, Polskiego Zrzeszenia Pracy, Towarzystwa byłych Wojaków w Gdańsku (25 I 1935 wybrany referentem ubezpieczeniowym), Towarzystwa Ludowego „Jedność”, Związku Podoficerów Rezerwy. W wyborach 7–11 1929 kandydował z listy polskiej do kolejowej rady robotniczej.
Wybuch II wojny światowej zastał go na terenie Polski. W połowie września powrócił do Gdańska, 25 lub 26 IX 1939 został aresztowany razem z synem Mieczysławem. Osadzony w gdańskim więzieniu, następnie w obozie w Nowym Porcie, od 3 X 1939 przebywał na przymusowych robotach rolnych w Jankendorfie (Jankowo) koło Elbląga; w wysłanej tam grupie więźniów był m.in. Brunon Zwarra. Pracował u gospodarza Hübnera. Od stycznia 1940 w obozie Stutthof (więzień nr 5201), zajmował się krawiectwem. Wziął udział w rozpoczętej 25 I 1945 ewakuacji obozu (tzw. Marsz Śmierci), w trakcie której udało mu się w Żukowie uciec wraz z synem. Po wyzwoleniu ponownie w służbie PKP jako magazynier handlowy na stacji Gdańsk Wrzeszcz. W 1947 zeznawał w procesie załogi KL Stutthof.
Żonaty od 9 V 1911 z Marianną z domu Wojnowską (3 IV 1889 Malankowo – 7 V 1977 Gdańsk), córką Franciszka Wojnowskiego (9 IV 1847 Malankowo – 14 III 1938 Toruń) i Marianny z domu Wąsikowskiej (7 III 1862 Wąbrzeźno – 22 VII 1939 Wąbrzeźno). Miał dzieci: Stefanię, po mężu Kandzorra (6 III 1912 Wąbrzeźno – 11 IV 1987 Wejherowo), Agnieszkę, po mężu Wisieńską (21 VI 1914 Gdańsk – 25 II 1996 Gdynia), Nikodema (24 I 1917 Malankowo – 4 III 2007 Gdańsk), Mieczysława Kazimierza (25 I 1920 Gdańsk – 6 VI 1998 Gdańsk), Henryka Stefana (4 VI 1922 – II 2006 Burr Ridge, USA), Konrada Floriana Krzysztofa (4 XII 1925 – X 2006, Niemcy), Zygmunta Ignacego (17 VII 1928 Gdańsk – 5 IX 2020 Berlin, Niemcy).
Przed wojną mieszkał przy Am Holzraum 11 (nie istnieje), Stiftswinkel 25 następnie 26 (ul. Robotnicza), po wojnie w Gdańsku-Wrzeszczu przy ul. Zbyszka z Bogdańca 54. Pochowany 11 IV 1962 na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku.
Bibliografia:
Archiwum rodzinne Jolanty i Romana Sikorowskich.
Adamkowicz Marek, Działalność narodowa rodziny Majewskich z gdańskich Siedlec, w: Historie gdańskich dzielnic – Siedlce, Gdańsk 2022.
Szymański Nikodem, Gdańska odyseja. Wspomnienia, Gdańsk 2013.
Zwarra Brunon, Wspomnienia gdańskiego bówki, t. 2, Gdańsk 1985.
„Dziennik Bałtycki” nr 284, 15 X 1947; nr 85, 10 IV 1962; nr 86, 11 IV 1962.
„Gazeta Gdańska Echo Gdańskie” 31 nr 298, 31 XII 1928.
