TARADAJKA

< Poprzednie

Następne >

Daniel Chodowiecki i kupiec Carl Gotfryd Grischow w gdańskiej taradajce, rysunek Daniela Chodowieckiego, 1773

Gdański kupiec Johann Gerdes z rodziną w taradajce, rysunek Daniela Chodowieckiego, 1773

TARADAJKA. W 1773 określano w Gdańsku tą staropolską nazwą „ładny, bardzo lekki kabriolet na dwie osoby, zaprzężony w dwójkę koni, przewożący ludzi w okolicy (za opłatą) od jednej miejscowości do drugiej”. Za przewóz podczas deszczu i burzy od Wielkiej Alei ( al. Zwycięstwa) do Strzyży Daniel Chodowiecki zapłacił wówczas dwa dudki (sześć groszy). Można je było także wynajmować na czas – pół dnia kosztowało 3–4 zł. Miejsca postoju znajdowały się przed bramami: Wyżynną i św. Jakuba. W 1812 były numerowane. W 1852, po doprowadzeniu kolei, pojawiły się nieco większe od nich kryte dorożki, zabierające do czterech pasażerów. AJ