TELEWIZJA W GDAŃSKU. DO 1945
| < Poprzednie | Następne > |
TELEWIZJA W GDAŃSKU. DO 1945. Duży wkład w opracowanie teorii oraz praktycznego przekazywania obrazu i towarzyszącego mu dźwięku na odległość mieli wynalazcy z Pomorza Gdańskiego Paul Nipkow z Lęborka (22 VIII 1860 – 24 VIII 1940 Berlin), twórca tzw. tarczy Nipkowa, oraz konstruktor telewizyjnych urządzeń nadawczych i odbiorczych, gdańszczanin Otto Bronk, pracujący wiele lat dla niemieckiej firmy Telefunken.
Do 1939 pionierami w odbiorze masowej telewizji byli Amerykanie (pięć tysięcy abonentów; Amerykanin John Logie Baird, 1888–1946, uważany jest za ojca współczesnej telewizji), Anglicy (dwa tysiące), Niemcy (kilka tysięcy w rejonie samego Berlina). Znaczenie TV dla propagandy i upowszechniania osiągnięć Niemiec w rozwoju nowych technologii doceniali naziści, w tym Ministerstwo Propagandy III Rzeszy kierowane przez Josepha Goebbelsa. Z ich inspiracji poczta niemiecka, sprawująca patronat nad powstającą telewizją, w 1936 w Berlinie w czasie igrzysk olimpijskich, a w 1937 w wielu miastach niemieckich zaprezentowała nowe media szerszym kręgom społeczeństwa.
W Gdańsku organizatorem emisji był miejscowy Arbeitsfront (Front Pracy) Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotniczej, a przygotowała je w czasie od 28 VII do 10 VIII 1937 ekipa niemieckiej telewizji za pośrednictwem łączy telefonicznych i radiowych z berlińskim centrum nadawczym. Do Gdańska przybyły cztery potężne wozy transmisyjne: trzy ustawiono na Wyspie Spichrzów ( Spichlerze), jeden na Postgasse (ul. Pocztowa), przy Urzędzie Telegraficznym przy Hundegasse 114/116 (ul. Ogarna), gdzie było bezpośrednie łącze z Berlinem, i połączono je z miejscami, w których ustawiono przywiezione z Berlina odbiorniki telewizyjne firmy Telefunken, typu FE 4, z ekranem o wymiarach 18 × 24 cm i obrazem w tonacji czarno-zielonej. Znajdowały się one: w sali kina UT Lichtspiele GmbH ( kina) przy Elisabeth-Kirchengasse 9 (ul. Elżbietańska), gdzie odbyła się uroczysta inauguracja gdańskiego pokazu, w hotelu Monopol przy Hundegasse 16/17 ( hotele), salce przy Tischlergasse 41/42 (ul. Stolarska), przy Weidengasse 1A (ul. Łąkowa), przy Vorstädtischer Graben 61 (ul. Podwale Przedmiejskie) oraz w sali na piętrze Złotej Bramy.
Pokazy odbywały się w godzinach 11.00–12.00, 16.30–17.30, 20.00–21.00. Wstęp do sali projekcyjnej na godzinny pokaz kosztował 7 fenigów. Widzowie mogli zobaczyć filmy: wchodzące do portu gdańskiego niemieckie trałowce, fragmenty scen z berlińskich igrzysk olimpijskich w 1936 roku, banalną komedyjkę. Urozmaiceniem były krótkie filmy kręcone na taśmie filmowej na ulicach Gdańska, które po wywołaniu i elektronicznym przetworzeniu łączami telefonicznymi z wozu transmisyjnego przekazywano do salek projekcyjnych.
Brakuje informacji, czy do 1945 w Gdańsku taki pokaz powtórzono oraz czy byli tu stali abonenci niemieckiej telewizji, której rozwój zahamował wybuch i przebieg II wojny światowej. 26 II 1941 w Sporthalle (Opera Bałtycka) o godzinie 20.00 przedstawiono bliżej nieokreślony krótki program telewizji kolorowej („Vorführung des großen Fernsehempfängers in natürlichen Farben”) w czasie uroczystego propagandowego spotkania pracowników gdańskiego lotniska, wspierających wojenną działalność Luftwaffe.
