WERNER PLACYD MICHAŁ, cysters, proboszcz kościoła św. Jakuba
| < Poprzednie | Następne > |
PLACYD MICHAŁ WERNER (1715 Królewiec – 13 II 1774 Łęgowo), cysters w klasztorze w Oliwie, proboszcz kościoła św. Jakuba w Oliwie. Do klasztoru oliwskiego wstąpił w 1735, po złożeniu profesji 8 IX 1736 przyjął imię Placidus. W latach 1738–1739 studiował w Kolegium Prowincjalnym w Mogile pod Krakowem, od 1739 w nowo utworzonej Akademii Filozoficzno-Teologicznej w Oliwie. Tam też wyświęcony został na subdiakona. W latach 1740–1743 studiował na koszt klasztoru na uniwersytecie w Pradze, uzyskał doktorat z teologii i obojga praw. W 1743 w Mogile przyjął święcenia kapłańskie i wykładał tam w Kolegium Prowincjonalnym.
Po powrocie do Oliwy, od września 1754 do 1772 był przeorem. W latach 1758–1772 był jednocześnie proboszczem kościoła św. Jakuba, ufundował dla tego kościoła kielich (1763), monstrancję (1765), mszał oprawiony srebrną blachą (1767), cztery lichtarze (1769). Wszystkie przedmioty wykonał działający w Gdańsku złotnik Conrad Daniel (Danielson) Lundgrenn (1715–1799, zob. o nim Johanna Gottfrieda Schlaubitza). W latach 1763–1765 używał tytułu notariusza apostolskiego.
Od 1773 do śmierci proboszczem w Łęgowie i Różynach. Do kościoła w Łęgowie ufundował w 1773 dwuramienny lichtarz, wykonany przez złotnika Christopha Heckera. Jako reprezentant klasztoru oliwskiego, wraz opatem Jackiem Rybińskim, po I rozbiorze Polski, składał 29 IX 1772 w Malborku hołd królowi Prus Fryderykowi II. Pochowany został w kościele w Łęgowie.
Bibliografia:
Iwicki Zygmunt, Konwent oliwski (1186-1831). Leksykon biograficzny, Gdańsk-Pelplin 2010, s. 468–471.
Iwicki Zygmunt, Dzieła złotnika Conrada Daniel(son)a Lundgreen’a w Oliwie. Fundacje Placyda Michała Wernera, „Acta Cassubiana”, t. 17, 2015, s. 272–280.
