WIGLUSZ ZDZISŁAWA MARIA, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ZDZISŁAWA MARIA WIGLUSZ (21 XII 1920 Stryj – 12 V 1999 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją I stopnia z okulistyki oraz II stopnia z farmakologii, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka maszynisty Polskich Kolei Państwowych Bronisława Adolfa Ginda (w 1940 wywieziony w głąb ZSRR, zaginął) i Adeli Joanny z domu Frey, siostra Urszuli, nauczycielki muzyki. Edukację rozpoczęła w rodzinnym Stryju w Galicji. Jako uczennica liceum należała do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1940 zdała egzamin dojrzałości i podjęła zaoczne studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu im. Iwana Franki we Lwowie. Jednocześnie pracowała w szkole w okolicznej wsi. W 1941, po wkroczeniu Niemców, przerwała naukę, pracowała jako pomoc biurowa w prywatnej firmie Gazolina.
W 1947 zamieszkała w Starogardzie Gdańskim, od 1948 do 1953 studiowała na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej w Gdańsku. Z nakazu pracy zatrudniona była w Szpitalu Powiatowym i Pogotowiu Ratunkowym w Starogardzie Gdańskim. W latach 1956–1965 pracowała tamże w Przychodni Obwodowej, pełniła też funkcję konsultanta w szpitalu w Kocborowie. W 1956 ukończyła specjalizację I stopnia z okulistyki. W 1958 podjęła pracę na stanowisku asystenta naukowo-technicznego w Katedrze Farmakologii AMG, od 1959 młodszy asystent, od 1964 asystent. W latach 1965–1970 była zatrudniona w Przychodni Obwodowej Numer 2 w Gdańsku, na stanowisku lekarza okulisty. W 1967 (według innych źródeł 1963), na podstawie rozprawy doktorskiej Badania nad farmakodynamiką niektórych leków metodą elektroretinografii (promotor profesor Jan K. Teuchmann), doktor nauk medycznych.
W 1967 wraz z rodziną zamieszkała w Gdańsku. W 1968 awansowała na stanowisko adiunkta kontraktowego AMG. W 1970 była współorganizatorem Ogólnopolskiego Sympozjum Farmakologicznego i Toksykologicznego. W 1972 podjęła pracę w Zakładzie Farmacji Stosowanej AMG. W 1975 dopuszczona została do kolokwium habilitacyjnego na podstawie dorobku oraz pracy uznanej za pionierską: Rola cyklicznego 3’,5’-AMP i aktywnego transportu sodu w kształtowaniu się amplitudy potencjału czynnościowego w badaniach in vivo. Mimo uzyskania bardzo dobrej oceny z kolokwium – w styczniu 1976 Centralna Komisja Kwalifikacyjna (CKK) powiadomiła władze AMG o niezatwierdzeniu habilitacji. Jako powód podano stwierdzenie, że farmakolodzy nie zajmują się wpływem leków na tkankę oka. Po odwołaniu CKK podtrzymała swoją decyzję, nie przyniosło również rezultatu odwołanie się do Prezesa Rady Ministrów. W 1977 objęła kierownictwo Pracowni Farmakodynamiki i Biofarmacji w Zakładzie Farmacji Stosowanej AMG. W tym samym roku wyjechała na staż naukowy do Leningradu. Pomimo osiągnięcia w 1980 wieku emerytalnego, pracowała na AMG do 1984.
Podczas pracy w AMG prowadziła szkolenia dla młodszych asystentów Wydziału Farmaceutycznego. Była autorką wielu prac badawczo-naukowych, które zdobyły uznanie m.in. w Brazylii, Bułgarii, Czechosłowacji, ZSRR i na Węgrzech. Do ważniejszych publikacji można zaliczyć: Badania nad farmakodynamiką niektórych leków metodą elektroretinograficzną (Gdańsk 1967), Die Anwendung der Elektroretinographie zur Untersuchung der Pharmakodynamik mancher Arzneimittel: Analyse der Wirkung von Kokain auf die Netzhautelemente beim Kaninchen (Zastosowanie elektroretinografii do badania farmakodynamiki niektórych leków: Analiza oddziaływania kokainy na siatkówkę oka u królików, Budapeszt 1968), Uwagi na temat praktycznego wykorzystania metody badania czynnościowych i spoczynkowych prądów oka na aparacie własnej konstrukcji („Wiadomości Lekarskie” 1969). Aparat ten został opatentowany, ułatwił badanie układu nerwowego, funkcji widzenia i możliwości odróżniania barw, jak również dokładniejszą diagnostykę w kierunku sprawności siatkówki oka.
Była członkiem Polskiego Towarzystwa Okulistycznego (od 1957), Polskiego Towarzystwa Fizjologicznego (od 1960), Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (od 1964), Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Farmakologicznego (od 1967). Należała do Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (od 1954) i Związku Sybiraków. Posiadała stopień wojskowy porucznika. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1983), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznaką honorową Zasłużonym Ziemi Gdańskiej (1979).
Od 8 II 1942 żona Stanisława Wiglusza (31 I 1908 – 6 IX 1980 Gdańsk), lekarza, ginekologa-położnika, w 1944 zmobilizowanego do II Armii Wojska Polskiego, następnie ordynatora Oddziału Ginekologiczno-Położniczego Szpitala w Starogardzie Gdańskim. Matka Janusza (1943 – 7 III 2016 Gdańsk), absolwenta Wydziału Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej (1968), magistra inżyniera (żonatego z Renatą Marią, absolwentką AMG, doktorem nauk medycznych, pracującą m.in. w Zakładzie Toksykologii i Środowiska Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej, ekspertką WHO (Światowej Organizacji Zdrowia), od 2008 na emeryturze) oraz Barbary (ur. 1945), absolwentki Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie, magistra ekonomii (żony Leszka Szadujkis-Szadurskiego, absolwenta AMG,
(15 I 1939 Kobryń, woj. brzeskie, obecnie Białoruś – 9 IV 2014 Bydgoszcz), absolwenta AMG, profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika oraz Akademii Medycznej w Bydgoszczy, kierownika Katedry i Zakładu Farmakologii i Terapii na tamtejszym Wydziale Lekarskim, prodziekana do spraw studenckich tamże).
Pochowana 19 V 1999 na gdańskim Cmentarzu Komunalnym nr 5), Łostowickim.
