WOJNOWO
| < Poprzednie | Następne > |
WOJNOWO (Günthershof, obecna nazwa od 1949), obecnie w większości nazwa ahistorycznie rozciągnięta na część Przymorza, między Potokiem Oliwskim od północy, ul. Chłopską od wschodu, ul. Piastowską od południa i torami Szybkiej Kolei Miejskiej od zachodu. Historyczny obszar zlokalizowany był na północ od Potoku Oliwskiego, w rejonie obecnej ul. Pomorskiej 98, czyli na obecnej Żabiance.
Od końca XII wieku własność opactwa cystersów w Oliwie. W 1591 w dzierżawie wójta oliwskiego Hansa Doringa (Jana Doręgowskiego, siostrzeńca opata Kaspra Geschkaua), który wzniósł tu tzw. Młyn IV ( młyny nad Potokiem Oliwskim i dopływami) przy obecnej ul. Pomorskiej 94. Posiadane przez niego grunty znajdowały się po obu stronach Potoku Oliwskiego i sąsiadowały od wschodu z posiadłością Konradshammer. Przed 1596 dzierżawcą był Wartenberg-Preuss. Od 1672 w posiadaniu przybyłego z Żagania na śląsku Gotfrieda Güntera (zm. 1680), od 7 V 1650 posiadacza kupieckiego obywatelstwa Gdańska, od którego posiadłość nazwano Günthershof (Dworem Güntera). Dziedziczył po nim syn, również Gotfried (ur. 1669), który 2 III 1690 wystarał się o potwierdzenie kupieckiego obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). 7 X 1697, gdy posiadłość należała do podkomorzego koronnego Kazimierza Bielińskiego, gościł tu François Louis Conti, zwany Wielkim Kondeuszem, brat króla Francji Ludwika XIV, 27 czerwca ogłoszony królem Polski, konkurent Augusta II Wettyna, przybyły z flotą francuską na gdańską redę. W 1746 posiadłość zakupił Peter Welshuysen (1706–1775), od 1760 ławnik Starego Miasta Gdańska. W 1736 funkcjonowała tu kuźnica miedzi, w 1781 młyn kaszowy, w 1786 olejarnia. W 1828 Johann Ferdinand Geschkat i Friedrich Wilhelm Apfelbaum założyli tu odlewnię żelaza (zatrudniała 70 robotników oraz 164 kobiety i dzieci; fabryka karabinów, Wilhelm Michael Theodor Behrend).
W 1904 na obszarze Wojnowa w obecnym terytorialnie rozumieniu istniały drogi (bez zabudowań), obecnie ul. Subisława i Ziemowita. Młyn w latach 60. i 70. XX wieku był własnością Spółdzielni „Tworzywo”, następnie (od grudnia 1976) Spółdzielni Pracy „Gedania” produkującej styropian. Funkcjonował do pożaru w latach 80. XX wieku. Budynek młyna odbudowano na siedzibę firmy Gobi.
