WYSOCKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF WYSOCKI (12 X 1907 Białystok – 7 XI 1971 Gdańsk), matematyk, inżynier mechanik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn cieśli Józefa (zginął podczas I wojny światowej) i Marii z domu Karczewskiej (1888 – 8 VIII 1967). W 1928 zdał maturę w Państwowym Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku (typu humanistycznego). Na wniosek komisji lekarskiej po pięciu miesiącach pobytu w wojsku zwolniony został z odbywania dalszej służby. Od stycznia do listopada 1929 był pracownikiem Białostockiej Ekspozytury Banku Cukrownictwa. Następnie, do 1933, studiował na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie. W czasie studiów był stypendystą Kasy im. Mianowskiego, od 1930 zatrudniony na stanowisku zastępcy asystenta, uzyskał dyplom magistra filozofii w zakresie matematyki. Naukę kontynuował na Politechnice Warszawskiej, gdzie w 1939 ukończył Oddział Lotniczy na Wydziale Mechanicznym, inżynier mechanik. W czasie tych studiów, od 1934, pracował jako asystent w Katedrze Aerodynamiki Instytutu Aerodynamicznego.
Podczas II wojny światowej, do końca lipca 1944, był w Warszawie wykładowcą mechaniki technicznej na wieczorowych tajnych kursach technicznych oraz w Państwowej Szkole Technicznej II stopnia (dawniej Państwowej Wyższej Szkole Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. H. Wawelberga i S. Rotwanda). Po upadku powstania warszawskiego został wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, gdzie przebywał do początku stycznia 1945. Od lutego do sierpnia 1945 był zastępcą naczelnika Wydziału Organizacji i Kontroli Przemysłu w Zarządzie Miejskim Warszawy.
W Gdańsku od września 1945, w latach 1945–1951 i 1954–1971 pracował na PG. W 1945 otrzymał tytuł zastępcy profesora, 19 XII 1946 uzyskał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego. W latach 1945–1950 był kierownikiem Katedry Aerodynamiki na Wydziale Mechanicznym, w 1947–1950 uruchomił i kierował Oddziałem Lotniczym, od 5 X 1948 do 6 V 1951 był dziekanem Wydziału Mechanicznego. Jednocześnie od stycznia do czerwca 1946 był inspektorem technicznym w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, od 1 VII 1946 do września 1947 dyrektorem administracyjnym.
W latach 1951–1954 pracował na Wydziale Lotniczym na Politechnice Wrocławskiej, był dziekanem i kierownikiem Katedry Aerodynamiki. Po likwidacji na uczelni wrocławskiej Wydziału Lotniczego, powrócił na PG. W latach 1954–1969 był kierownikiem Katedry Mechaniki na Wydziale Budowy Okrętów PG, w 1969–1971 Zakładu Mechaniki i Wytrzymałości Ustrojów Okrętowych w Instytucie Okrętowym, gdzie od grudnia 1969 do listopada 1971 był także kierownikiem Studium Doktoranckiego w zakresie mechaniki okrętów i maszyn okrętowych. Jednocześnie w latach 1954–1971 pracował w Polskim Rejestrze Statków w Gdańsku, gdzie od czerwca 1954 do października 1956 pełnił funkcje dyrektora. Doprowadził do podpisania umowy dwustronnej z Det Norske Veritas – norweskim klasyfikacyjnym towarzystwem – pierwszej po 1945 polskiej umowy z krajem Europy Zachodniej.
Autor publikacji na temat techniki lotniczej i mechaniki płynów, w tym dwóch monografii: Dynamika (Gdańsk 1966) i Mechanika płynów (Warszawa 1967), współautor monografii Statyka i kinematyka (Gdańsk 1965), Mechanika ogólna (Gdańsk 1970). Autor również pięciu skryptów, m.in. Mechanika lotu (Wrocław 1953), Hydro i aeromechanika (cz. 1 i 2, Gdańsk 1959, Gliwice 1960). Wykonał tłumaczenie z języka niemieckiego pracy Ludwika Prandtla, Dynamika przepływów (Warszawa 1957). W latach 1946–1949 wykonał liczne ekspertyzy dla Departamentu Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji.
Należał do Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT), oddziału gdańskiego i oddziału wrocławskiego (gdzie w latach 1951–1952 był prezesem). Był członkiem Komitetu Mechaniki Polskiej Akademii Nauk. W 1958 był współzałożycielem oddziału gdańskiego Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Należał do Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i od 1948 Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1960–1966 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej w Gdańsku. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie: 1948, 1954). Żonaty był z Jadwigą Stanisławą (ur. 1906), ojciec Tadeusza (30 I 1935 – 25 VI 2004). Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu katolickim (farnym) w Białymstoku.
Bibliografia:
Polski Rejestr Statków. 50 lat Polskiej Klasyfikacji Statków 1936–1986, Gdańsk 1986, s. 41–42.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 755.
