ZJEDNOCZENIE ZAWODOWE POLSKIE
| < Poprzednie | Następne > |
ZJEDNOCZENIE ZAWODOWE POLSKIE (ZZP). Powołane 9 IX 1902 w Bochum (Westfalia) polskie stowarzyszenie rzemieślniczo-robotnicze,
po zakończeniu I wojny światowej centralę przeniesiono do Poznania. Miało za zadanie obronę interesów polskich pracobiorców. Oddział gdański powołali 27 I 1906 w Verienshaus (Dom Stowarzyszeń) przy Breitgasse 83 (ul. Szeroka) Józef Czyżewski, Alojzy Swinarski, Tomasz Pokorniewski. Najaktywniesji przedstawiciel zawodu krawieckiego już 6 V 1906 założyli Oddział Krawców przy Zjednoczeniu Zawodowym Polskim w Bochum, później Oddział Rzemieślników), w 1908 powołano Oddział Metalowców (prezes Michałowski) i Odział Pracowników Budowlanych (prezes W. Tysarczyk, sekretrz Franciszek Belling). Do 1914 Zjednoczenie liczyło w Gdańsku przeszło 300 osób, jego przedstawiciele brali m.in. w 1912 udział w 26-tygodniowym strajku w Stoczni Schichaua.
Ruch zamarł na większość okresu trwania I wojny światowej, w 1917 odrodził się działający pod prezesem Julianem Dobrowolskim Oddział Metalowców. Dobrowolski 18 XI 1918 zwołał wiec, na którym doszło do odrodzenia działałności gdańskiego Zjednoczenia i wybraniu go na prezesa. 13 VII 1924 nastąpiło poświęcenie sztandaru, co uczczono pochodem blisko 4000 osób ulicami Gdańska do ogrodu restauracji Stepuhna na Siedlcach. W 1926, z okazji drugiej rocznicy tego wydarzenia, pochód powtórzono. W latach 1926–1937 prezesem był Antoni Lendzion. W 1921 liczyło 2000, 1933 – 3500 członków. Organami prasowymi były: „Robotnik Gdański” (1921–1922), „Związkowiec” (1922–1936) i „Polski Świat Pracy” (1936–1939). Podporządkowane Gminie Polskiej i pokrewne ideowo Narodowej Partii Robotniczej. 25 VI 1937 połączyło się z Polskim Zrzeszeniem Pracy w Zjednoczenie Zawodowe Polskie Zrzeszenie Pracy.
