BABICKI ZDZISŁAW HENRYK, konserwator zabytków
| < Poprzednie | Następne > |
ZDZISŁAW HENRYK BABICKI (ur. 19 I 1930 Czeremcha, Podlasie), konserwator zabytków. Syn Edmunda (1898 – 2 II 1994 Gdańsk) i Marii z domu Stasiewicz (8 I 1909 – 19 III 1989 Gdańsk). W 1942 ukończył szkołę podstawową w Wilnie, od 1945 zamieszkały z rodziną w Gdańsku. W latach 1946–1949 uczeń Gdańskich Technicznych Zakładów Naukowych ( Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 1), technik budowlany. W latach 1950–1958 pracował w Stoczni Gdańskiej, jednocześnie studiując zaocznie na Politechnice Gdańskiej. Dyplom inżyniera budownictwa lądowego uzyskał w 1954.
Od 1958 pracownik Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ) Oddział w Gdańsku. W latach 1958–1965 główny inżynier, 1965–1986 naczelny dyrektor, od 1986 do 1995 (kiedy przeszedł na emeryturę) pełnił funkcję dyrektora Biura Eksportu Usług Konserwatorskich w Niemczech. Jako dyrektor organizował prace nad zabytkami architektury powierzonymi służbom konserwatorskim do odbudowy oraz rozwijał pracownie specjalistyczne, które w interdyscyplinarnym ujęciu przygotowywały materiały ikonograficzne, historyczne i dokumentacyjne do projektowania rekonstrukcji i konserwacji dóbr kultury. Zapewniał swoim pracownikom możliwości stałego rozwoju naukowego, finansując ich studia podyplomowe z różnych dziedzin szeroko pojętej ochrony dóbr kultury i rzemiosł artystycznych na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Organizował plenery dla rzeźbiarzy i kowali artystycznych, rozwijał asortyment produkcyjny własnej cegielni PP PKZ w Kadynach (historyczne rodzaje cegieł i detali ceramicznych). Stworzył ekipę specjalistów różnych profesji, którzy odcisnęli piętno na obudowie zabytków Gdańska i Pomorza, podejmując się również skomplikowanych prac ratowniczych na misjach w Egipcie i Jugosławii oraz konserwując wiele dzieł sztuki i architektury w Niemczech, Estonii i na Litwie. W okresie budowy elektrowni w Żarnowcu powołał Pracownię Archeologiczną, zajmującą się badaniem terenów pod budownictwo przemysłowe. W czasie prac koncepcyjnych nad odbudową Starego Miasta w Elblągu stworzył Pracownię Archeologii Miast.
W 1979 członek powołanego przez naczelnego dyrektora PP PKZ zespołu dla opracowania koncepcji i formy organizacji ratowania zabytkowych miast w Polsce, w 1981 zespołu roboczego Ministerstwa Kultury i Sztuki do opracowania modelu ochrony zabytków urbanistyki, architektury i budownictwa w Polsce pod przewodnictwem prof. Wiktora Zina.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był żonaty z Danutą z domu Wilmańską (14 IV 1930 – 20 II 2005), magister chemii. Ojciec Wojciecha (ur. 1958), adwokata, partnera kancelarii Miller Canfield Poland, od 2003 arbitra Stałego Sądu Polubownego przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Gdańsku.
