BOLT ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ADAM FELIKS BOLT (17 II 1944 Rzeszów – 13 IX 2018 Gdańsk), geotechnik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Franciszka Waldemara (16 II 1911 Barłożno – 17 VII 1974 Sopot), ekonomisty, pierwszego dyrektora sopockiego oddziału Narodowego Banku Polskiego, i Marii z domu Słonczyńskiej (22 VII 1912 Berdychów (obecnie Ukraina) – 8 V 2005 Sopot), polonistki. Brat Lecha (2 I 1938 Poznań – 8 I 2013 Gdańsk), lekarza ginekologa i położnika, ordynatora – organizatora Oddziału Położniczo-Ginekologicznego Szpitala Miejskiego na Zaspie ( Szpital Specjalistyczny im. św. Wojciecha Adalberta) i Krzysztofa Franciszka (29 I 1948 Gdynia – 15 XII 2016 Seattle (USA), pochowany w Sopocie), w latach 1996–2005 w Seattle (USA), od 2011 doktora prawa (przewód na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego), profesora Wyższej Szkoły Bankowej w Gdyni.
Po powrocie z wojennego wysiedlenia w Generalnej Guberni rodzina od 1945 mieszkała w Barłożnie, od 1947 w Gdyni, od 1948 w Sopocie. W 1962 zdał maturę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Sopocie. W maju 1968 ukończył Wydział Budownictwa Wodnego PG, uzyskując stopień magistra inżyniera budownictwa wodnego w specjalności budownictwa morskiego. W czasie studiów odbył półroczną praktykę w Stoczni Gdańskiej. Od 1968 do 2018 pracownik PG. Od 1976 doktor (obrona na Wydziale Hydrotechniki PG). W tym samym roku odbył półroczny staż przemysłowy na budowie pirsu rudowego Portu Północnego w Gdańsku. Od 1999 doktor habilitowany (na Wydziale Inżynierii Środowiska PG), od 2000 profesor nadzwyczajny (uczelniany) PG. W latach 1976–2000 był kierownikiem Laboratorium Geotechnicznego, w 1999–2006 prodziekanem do spraw nauki na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska PG, w 2000–2002 kierownikiem Katedry Budownictwa Wodnego i Gospodarki Wodnej, w 2003–2006 Katedry Budownictwa Wodnego i Morskiego, w 2006–2014 Katedry Geotechniki, Geologii i Budownictwa Morskiego na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska PG. Od 2014 na emeryturze.
Jako kierownik laboratorium geotechniki przyczynił się do budowy wielu unikatowych stanowisk badawczych i infrastruktury dydaktycznej, często jako ich współautor. Brał udział między innymi w rozwiązaniu problemów konstrukcyjnych i prac remontowych niecki basenu sportowego w Centrum Sportu Akademickiego PG. Był twórcą polskiej i europejskiej szkoły naukowej w zakresie budownictwa hydrotechnicznego, mechaniki gruntów, fundamentowania i geoinżynierii środowiska.
Autor prac naukowych, m.in.: Współpraca georusztu i gruntu w badaniu na wyciąganie (Gdańsk 2004), pięciu skryptów, między innymi na temat budownictwa wodnego i geotechniki Mechanika gruntów w zadaniach: przykłady, obliczeń i wybrane materiały pomocnicze (Gdańsk 1985), Stateczność oraz bezpieczeństwo jazów i zapór ((ze Stanisławem Mackiewiczem i Stefanem Bednarczykiem; Gdańsk 2009). Autor lub współautor około 300 projektów, opracowań, analiz, ekspertyz oraz opinii. Współtwórca trzech patentów, sześciu norm, 11 wdrożeń (w tym technologii wzmocnienia podstaw pali wierconych wielkośrednicowych metodą iniekcji w specjalne komory, którą to metodę zastosowano na palach wykonywanych jako podpory mostów i wiaduktów na Trasie im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni, Trasie im. Henryka Sucharskiego w Gdańsku, Trasie Siekierkowskiej w Warszawie, na Obwodnicach Trójmiasta oraz autostradzie A2. Prowadził prace iniekcyjne przy wzmacnianiu istniejących pali w Stoczni Gdańskiej oraz wzmacnianiu podłoża pod fundamentami obiektów energetycznych (Elektrownie Dolna Odra, Kozienice, Ostrołęka) i na terenie Portu Gdyńskiego. Pracował również nad innymi obiektami, w tym zabytkowymi. Autor projektu ekranu wodoszczelnego metodą jet-grouting na trasie E-8 pod Warszawą (węzeł drogowy Konotopa) oraz projektu wzmocnienia podstaw pali CFA w Kopalni Węgla Bogdanka.
Prace te ukierunkowały jego zainteresowania zachowaniem się ośrodka gruntowego obciążonego konstrukcją w warunkach przestrzennego stanu odkształcenia oraz wpływem złożonych warunków brzegowych na nośność i przemieszczenia konstrukcji wsporczych. Jako prototypy posłużyły typowe stosowane na terenie Polski, posadowione w terenie płaskim, na zboczu, przy wykopach lub przy krawędzi skarp nasypów. Praktycznym wykorzystaniem jego prac badawczych były realizacje obiektów z zastosowaniem geosyntetyków obejmujące badania geotechniczne, zwłaszcza obiektów drogowych na słabym podłożu na terenie Wybrzeża Gdańskiego i Żuław, z wdrożeniami (oprócz geosyntetyków) nowych technologii uzdatnienia podłoża. W ten sposób zrealizowano między innymi: Obwodnicę Południową w Gdańsku, Trasę im. Henryka Sucharskiego, obwodnicę Chojnic, trasę E7 oraz dojazdy do mostu na rzece Elbląg, węzeł drogowy Południe w Elblągu, węzeł drogowy Kmiecin (2007), węzeł drogowy Nowy Dwór Gdański.
Współpracował z Generalną Dyrekcją Budowy Metra w Warszawie, efektem prac było unikatowe oprzyrządowanie i aparatura w postaci czujników do pomiaru składowych stycznych i normalnych. Wyniki przeprowadzonych badań i analiz zastosowano przy budowie stacji metra Centrum w Warszawie. Jego wdrożenia metod głębokich wykopów oraz oddziaływania na otaczające środowisko wykopu zastosowano między innymi w budowie: Gdańskiego Centrum Handlowego „Manhattan”, Europejskiego Centrum Solidarności, „Kwartału Kamienic” przy ul. Szerokiej w Gdańsku, Centrum Haffnera w Sopocie (2006–2008), Centrum Kwiatkowskiego w Gdyni, Sea Towers w Gdyni; zbiorników na produkty naftowe i zbiornika na wodę na terenie Rafinerii Gdańskiej (2008–2009); konstrukcji wsporczej dachu w Operze Leśnej w Sopocie, (2008–2009), węzła drogowego Łopuszańska w Warszawie (2009–2012), a także przy rozbiórce suchego doku w Porcie Gdańskim (2013).
Zajmował się problemami rewitalizacji dróg wodnych w rozwoju marin oraz centrów turystyki wodnej. Wniósł znaczący wkład w prace Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, m.in. w przygotowanie polskiej i europejskiej normy: PN-EN 6177-3 o liniach napowietrznych i wytycznych w sprawie prowadzenia robót palowych i diagnostyki ich fundamentów. Był rzeczoznawcą budowlanym w specjalności konstrukcyjno-budowlanej obejmującej projektowanie i wykonawstwo w zakresie geotechniki budowlanej, fundamentowania i hydrotechniki. Posiadał uprawnienia geologiczne do wykonywania, dozorowania i kierowania pracami geologicznymi oraz był rzeczoznawcą Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych w zakresie budownictwa wodnego, w dziedzinie geotechniki i fundamentowania w budownictwie wodnym
W latach 1995–2018 ekspert CEN w zakresie geosyntetyków, specjalizujący się w badaniach parametrów geotechnicznych gruntów i geosyntetyków oraz modelowaniu zachowania się ośrodka gruntowego w ich otoczeniu. Pracował jako projektant w zakresie geologii inżynierskiej, geotechniki i fundamentowania w Przedsiębiorstwie Geosyntex Sp. z o.o. (od 1993) oraz jako projektant i sprawdzający w Przedsiębiorstwie Geoekspert Sp. z o. o. w Gdańsku (od 2007). Konsultant Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Pomorskiej Kolei Metropolitalnej oraz Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego w zakresie dróg wodnych.
Członek m.in. Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaniki Gruntów i Inżynierii Geotechnicznej (ISSMGE), Międzynarodowego Stowarzyszenia Geosyntetyków (IGS), Polskiego Komitetu Geotechniki, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych Naczelnej Organizacji Technicznej (sekcji hydrotechniki, sekcji transportu, sekcji geotechniki). Był członkiem założycielem i w latach 2008–2012 prezydentem Polskiego Stowarzyszenia Geosyntetyków. Zasiadał w Zarządzie Pomorskiej Izby Budowlanej, Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, Towarzystwa Elektrowni Wodnych.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1989), Medalem Edukacji Narodowej (2002), Medalem Pamiątkowym Politechniki Gdańskiej (2011). Pochowany na cmentarzu katolickim w Sopocie.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Złota Księga Nauk Technicznych, red. Krzysztof Pikoń, Gliwice 2003, s. 33.
