DUNAJSKI FRANCISZEK, pocztowiec, działacz społeczny
| < Poprzednie | Następne > |
FRANCISZEK DUNAJSKI (27 I 1908 Gdańsk – 25 VI 1984 Gdańsk), pocztowiec, działacz społeczny. Syn Hieronima i Bronisławy z domu Smelkowskiej. Brat Brunona (24 VII 1899 - 21 VI 1980), Alfonsa, Jadwigi zamężnej Brzoska (27 III 1909 – 12 X 1997) oraz Elżbiety (13 XI 1910 – 4 II 1992), księgowej w gdańskich urzędach portowych, zamieszkałej przy ul Tarasy 4/3. W 1920 ukończył senacką szkołę powszechną z wykładowym językiem polskim. Od 16 IX 1922 do 15 XII 1923 goniec w Komisariacie Generalnym Rzeczpospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. Od 14 X 1924 do 26 I 1926 kontynuował naukę i odbył praktykę zawodową w zakładzie stolarskim Józefa Krużewskiego w Gdańsku-Oruni przy Bahnplatz 5 (Plac Oruński), otrzymał dyplom czeladnika i świadectwo ukończenia Państwowej Zawodowej Szkoły Rzemieślniczej w Oruni (Staatliche Gewerbliche Fortbildungsschule zur Ohra).
W okresie 1 IX 1927 – 1 IX 1939 pracował w Polskim Urzędzie Pocztowo-Telegraficznym Gdańsk 1 przy Heveliusplatz, początkowo jako siła kontraktowa. W kwietniu 1937 zdał egzamin dla pracowników służby niższej. Od 1 lipca tego roku młodszy pocztylion. Należał do Gminy Polskiej, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego (od 1924), Ligi Morskiej i Kolonialnej, Gdańskiej Macierzy Szkolnej i chóru Cecylia. Mieszkał przy Kolkowgasse 9/10 (ul. Królikarnia), następnie przy Karthäuserstrasse 67 (ul. Kartuska) i Melzergasse 11/13 (ul. Słodowników).
Po wybuchu II wojny światowej został objęty dozorem policyjnym, z obowiązkiem codziennego meldowania się w rewirze policyjnym. Pracował początkowo dorywczo, od lipca 1940 do 1943 był zatrudniony jako robotnik w firmie budowlanej A. Falck, w latach 1943–1944 pracował przymusowo na wyspie Uznam. W styczniu 1945 skierowany do prac przy budowie okopów w Człuchowie, skąd został zabrany przez Armię Czerwoną do obozu w Działdowie. Wywieziony do obwodu czelabińskiego, 16 XI 1945 wrócił do Polski.
Po krótkim pobycie w Warszawie powrócił do Gdańska i 22 XI 1945 rozpoczął pracę w Dyrekcji Okręgu Poczt i Telekomunikacji w Gdańsku. 22 VII 1947 otrzymał nominację na ekspedienta, 15 VII 1949 – na starszego ekspedienta, a 1 I 1951 – na stanowisko naczelnika urzędu III klasy, obejmując kierowanie Urzędem Pocztowym Gdańsk 11. Od 8 II 1954 starszy kontroler w Urzędzie Telekomunikacyjnym Gdańsk 6 we Wrzeszczu. Od 1 V 1973 na emeryturze.
W latach 1951–1952 był przewodniczącym Dzielnicowej Komisji Społecznej do spraw Walki z Analfabetyzmem w Gdańsku- Siedlcach. Od 7 III 1953 do 1 I 1955 radny Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku. Po wojnie zamieszkał przy ul. Tarasy 9/3.
Odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi (1950), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Medalem X-lecia, Medalem za Długoletnią Służbę, a także odznaką „400 lat Poczty Polskiej” i Złotą Odznaką „Zasłużony Pracownik Łączności”.
Od 12 VII 1938 (ślub w Gdańsku) żonaty był z Martą z domu Łukowską (9 IX 1909 – 26 V 1994 Gdańsk), absolwentką pierwszego rocznika Polskiej Szkoły Handlowej w Gdańsku. Ojciec Barbary i Jerzego. Pochowany na cmentarzu św. Franciszka.
