KOMOROWSKA JADWIGA, socjolog
| < Poprzednie | Następne > |
JADWIGA KOMOROWSKA z domu Szałkowska (ur. 2 XII 1921 Grudziądz), socjolog, doktor nauk humanistycznych, autorka licznych badań i publikacji z zakresu socjologii rodziny i kultury. Córka Antoniego (ur. 4 VII 1891 Wilno) i Czesławy Ludwiki z Zielińskich (ur. 13 XI 1899 Rożental). Matka Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (2010–2015) Bronisława Komorowskiego.
W 1939 ukończyła Gimnazjum i Liceum im. Generałowej Zamoyskiej w Poznaniu; w czasie wojny uczyła się w szkole muzycznej oraz na tajnym uniwersytecie w Wilnie; uczestniczka ruchu oporu, łączniczka Armii Krajowej (AK) w Wilnie. Po wojnie odbyła studia socjologiczne na Wydziale Prawno-Ekonomicznym i Humanistycznym Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 1950 obrona pracy magisterskiej opartej na badaniach wśród Słowińców Antagonizm między autochtonami i osadnikami zza Bugu we wsi Kluki (na Pomorzu Zachodnim).
W latach 1950–1959 praca w różnych instytucjach, m.in. w Fabryce Biletów Kolejowych, w Teatrze Aktora i Lalki w Poznaniu, w Domu Matki i Dziecka, w Ossolineum we Wrocławiu oraz w domach dziecka i w domu kultury pod Warszawą. W 1960 stypendium doktoranckie Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie, w 1963 obrona pracy doktorskiej Telewizja w życiu dzieci i młodzieży, opartej na badaniach przeprowadzonych w Pruszkowie pod Warszawą. W okresie 1963–1978 adiunkt w Instytutu Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie. W 1964 stypendium PAN w École Pratique des Hautes Études w Paryżu. Wykładowca (wykłady i seminaria) Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie, Uniwersytetu św. Pawła w Ottawie (Kanada), Uniwersytetu Orańskiego (Algieria). Redaktor naukowy prac zbiorowych (np. Przemiany rodziny polskiej, 1975). W 1984 publikacja książki Świąteczne zwyczaje domowe w wielkim mieście na podstawie kilkuletnich badań rodzin warszawskich.
W 1976 na znak sprzeciwu wobec polityki władz komunistycznych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej podpisała dwa listy protestacyjne przeciwko szkodliwym dla Polski zmianom w Konstytucji oraz w obronie robotników radomskich (w konsekwencji Służba Bezpieczeństwa założyła teczkę i podsłuch telefoniczny; wydano zakaz służbowych wyjazdów zagranicznych na wykłady). W latach 80. członkini Solidarności. W sierpniu 1980 obecna pod Stocznią Gdańską.
W latach 1990–1991 pełniła funkcję ambasadorowej przy mężu, ambasadorze RP w Bukareszcie; organizowała koncerty muzyki polskiej i rumuńskiej z udziałem młodzieży obu krajów. Jako córka oficera Wojska Polskiego zamieszkiwała w różnych miejscowościach (Grudziądz, Tarnopol, Ciechocinek, Poznań, Wilno), a po wyjściu za mąż (1946) mieszkała znów w Poznaniu, następnie we Wrocławiu, Warszawie i od 1997, po śmierci męża, w Gdańsku. W okresie 1998–2002 członkini Chóru im. ks. Józefa Orszulika w Gdańsku—Osowej. Od 2000 członkini redakcji oraz felietonistka czasopisma „Rodzina Osowska”. Przygotowała do druku wspomnienia Bambam i Żal odchodzić oraz zbiór wierszy powstałych głównie w Gdańsku. Po opuszczeniu Gdańska zamieszkała w Budzie Ruskiej na Suwalszczyźnie.
Żona poślubionego 29 IX 1946 w Łodzi Zygmunta Leona Komorowskiego (11 IV 1925 Kowaliszki (obecnie Litwa) – 27 IX 1992 Bukareszt), afrykanisty, profesora Uniwersytetu Warszawskiego, ambasadora, poety, podróżnika, w czasie II wojny światowej partyzanta 6. Brygady AK; matka Marii Stelii (ur. 24 XII 1949 Wrocław), Bronisława (ur. 4 VI 1952 Oborniki Śląskie) i Haliny Marii (ur. 24 VIII 1955 Poznań).
