LANGE GOTTLIEB, pastor kościoła św. Jerzego, diakon kościoła św. Trójcy
| < Poprzednie | Następne > |
GOTTLIEB LANGE (4 X 1729 Gdańsk – 1801 Gdańsk), pastor kościoła św. Jerzego na Oruni, diakon w kościele św. Trójcy. 7 VIII 1744 zapisany został do przedostatniej klasy (secundy) gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Od 1751 studiował teologię w Wittenberdze, po ukończeniu studiów 5 III 1756 zweryfikowany przez gdańskie Ministerium Duchowne. Jako kandydat tego Ministerium w tym samym roku (1756) gratulował własnymi wierszami Gottliebowi Gabrielowi Weickhmannowi wyboru na urząd rajcy oraz drugiego ożenku. W latach 1757–1762 był kaznodzieją w Domu Dobroczynności (Spendhaus) na Osieku, przy Am Spendhaus (ul. Sieroca). Od 1762 do 1765 pastor oruńskiego kościoła św. Jerzego. Od 14 IV 1765 młodszy diakon, od 1768 do śmierci pierwszy diakon w kościele św. Trójcy, gdzie opiekował się bractwami religijnymi. Wydawca zbiorów kazań pogrzebowych różnych duchownych, we własnych pracach szczególną uwagę skupiał na osobie rektora Ernsta Augusta Bertlinga. M.in. dedykował mu (i ówczesnemu pierwszemu diakonowi kościoła św. Trójcy Gabrielowi Vogtowi) swoją rozprawę Betrachtungen über die Gnadenwirkungen des heil. Geistes (1768).
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Anną Marią Beth (pochowana 12 VII 1770 w kościele św. Trójcy), po raz drugi od 25 VI 1771 z Eleonora Philipiną (pochowana tamże 12 XI 1779, w wieku 38 lat), córką Johanna Nathanaela Kohla. Ojciec młodo zmarłych Christlieby Anny Marii (pochowana tamże 22 I 1778, wieku 13 lat) i Johanna Gottlieba (pochowany 24 V 1780, w wieku 3 lat) oraz Samuela Gottlieba (5 IV 1767 Orunia – 15 VI 1823 Rostock), 1 VIII 1778 zapisanego do przedostatniej klasy (secundy) gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, studiującego w latach 1783–1787, dzięki stypendium Johanna Gotffrieda Diesseldorfa, w w Wittenberdze i Jenie, później pastora i profesora na uczelniach w Jenie i w Rostocku.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 332, 360.
Lengnich Carl Benjamin, Das geistliche Ministerium und die Kirchenverfassung in Danzig. Zu Anfange des Jahrs 1779 waren folgende Herren Pastores, Diaconi und Prediger im Ministerio, Frankfurt–Liepzig 1779, s. 56.
Praetorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 12, 36, 63, 95.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 87.
Rühle Siegfried, Die Stipendiaten des Diesseldorfichen Stipendiums, „Danziger Familiengeschichtliche Beiträge“ Bd. 1, Danzig 1929.
Schmidt Paul, Die St. Trinitatis Kirche zu Danzig nach Vergangenheit und Gegenwart, Danzig 1901, s. 88.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 3, 204.
