MÜNZER HILDEBRAND, burmistrz Głównego Miasta Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
HILDEBRAND MÜNZER (zm. około 1373), ► burmistrz ► Głównego Miasta. Być może syn Meinharda Münzera, burmistrza w Starym Mieście Toruniu. Od 1342 (a zapewne i wcześniej) był ► rajcą Głównego Miasta Gdańska. Funkcję burmistrza pełnił od 1351. Urząd pierwszego burmistrza sprawował w 1352, 1354, 1356, 1358, 1362, 1364, 1367 i 1371, drugiego w 1351, 1353, 1355, 1357, 1361, 1363, 1366 i 1370, trzeciego w 1359, 1360, 1365 i 1369, czwartego w 1368, 1372 i 1373.
Z tytułem rajcy wzmiankowany był w najstarszych znanych obecnie samodzielnych dokumentach Rady Głównego Miasta Gdańska z 1346. Dotyczyły one potwierdzenia nadania cechowi rzeźników rzeźni (Kuttelhof) na ► Spichlerzach (obecnie rejon ul. Chmielnej), oraz nadania Wernerowi von Cingerowi części patrymonium miejskiego na prawie chełmińskim (Nowa Wieś / Dobkowo, koło Przejazdowa).
W okresie pełnienia przez niego urzędu burmistrza miał miejsce konflikt Rady Miejskiej z proboszczem ► kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP), Paulem, rozstrzygnięty w 1363. Przedmiotem sporu były między innymi kwestie opłat za pochówki i chrzty, dochody proboszcza z budynków kościelnych i zapisów testamentowych na rzecz kościoła NMP oraz kwestia jego zwierzchnictwa nad duchownymi w ► kościele św. Gertrudy i księżmi opiekującymi się poszczególnymi ołtarzami w kościele farnym (altarzystami). W tym samym roku z innymi ówczesnymi burmistrzami i rajcami był też obecny podczas rozstrzygania przez komtura gdańskiego Giselbrechta von Dudulsheima sporu między proboszczami kościoła NMP i ► kościoła św. Katarzyny. Na podstawie porozumienia określono dokładnie granice obydwu parafii na terenie Gdańska. W ten sposób kościół św. Gertrudy położony na zachód od Głównego Miasta stał się świątynią filialną kościoła mariackiego, zaś ► kościół św. Jana miał podlegać odtąd parafii św. Katarzyny.
W 1363 miał miejsce pierwszy odnotowany w Gdańsku ► tumult mieszkańców, w tym wypadku ► Osieka i okolic miasta. Rola Rady Miasta w tych wydarzeniach nie jest jednak znana. W okresie jego urzędowania na stanowisku burmistrza przypadł też kluczowy dla przyszłej roli Gdańska w basenie Morza Bałtyckiego proces formowania się ► Związku Hanzeatyckiego. W przeciwieństwie do innych burmistrzów działających w tym samym okresie
(► Johanna Walrabe i ► Gottschalka Nase) nie angażował się jednak w działalność polityczną na zjazdach hanzeatyckich.
Zajmował się handlem zbożem. W okresie gdy już był burmistrzem, Rada Głównego Miasta Gdańska zwróciła się w 1351 do władz Lubeki z prośbą o wsparcie jego pełnomocnika Hincekina von Buren w sprawie przejęcia zastawu za sprzedaż pszenicy. Jest to pierwszy potwierdzony źródłowo udział zboża w eksporcie Gdańska. Zajmował się też na dużą skalę udzielaniem kapitału, czego zabezpieczeniem były liczne renty ustanawiane na nieruchomościach w Głównym Mieście Gdańsku. Z zestawienia rent w najstarszej księdze gruntowej wynika, że posiadał aż 33 renty, z których rocznie uzyskiwał dochód w wysokości 66 grzywien 15 skojcy, m.in. w 1354 pobierał renty z pięciu sąsiadujących ze sobą posesji przy obecnej ul. Dzianej, posiadał też dwie parcele położone przy północnej pierzei platea braseatorum (ul. Ogarna).
Pozostawił syna Gerda (zm. około 1393), od 1374 ► ławnika, od 1375 rajcę Głównego Miasta Gdańska. Wnuk Gerhard II (zm. około 1433) od 1422 był ławnikiem Głównego Miasta.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, 300, D 300, 32/1.
Preußisches Urkundenbuch, Bd. 4, Marburg 1960; Bd. 6/1, Marburg 1986.
Grulkowski Marcin, Rynek renty w Głównym Mieście Gdańsku w świetle najstarszych ksiąg gruntowych w XIV-XV wieku, w: Studia i materiały do dziejów domu gdańskiego, cz. 1, Gdańsk 2009.
Zdrenka Joachim, Urzędnicy miejscy Gdańska w latach 1342-1792 i 1807-1814, t. I Spisy, t. II Biogramy, Gdańsk 2008.
